แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 557

แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นเพียงเด็กๆ แต่ทุกคนก็รู้ว่าการ ‘แย่งชิงบัลลังก์’ หมายความว่าอย่างไร และผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร

ดังนั้นทันทีที่อานอานพูดออกมา สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และแต่ละคนก็ดูประหม่า

“เจ้า—เจ้าพูดไร้สาระอะไร” ซ่งหยานตะโกนด้วยความตื่นตระหนก มองซ้ายมองขวาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าไม่มีคนนอกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อานอาน “ตอนนี้เจ้าเป็นบุตรชายของอ๋องจั๋ว ยังไม่เพียงพอที่ข้าจะเอาใจ แล้วพลอยได้ดีไปด้วย เว้นแต่ว่าเจ้าจะแย่งชิงบัลลังก์”

ทุกคนต่างกลัวสี่คำนี้ อานอานพูดออกมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

ครั้งนี้ซ่งหยานตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น “เจ้า—เจ้าๆๆ เจ้าอย่าพูดไร้สาระ”

แม้ว่าเสด็จพ่อของเขาจะต้องการตำแหน่งนั้น แต่คำพูดแบบนี้สามารถพูดไร้สาระได้หรือ?

หากเสด็จปู่ทรงทราบ ครอบครัวของพวกเขาคงไม่มีจุดจบที่ดี

เรื่องแบบนี้ ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ? ใครจะพูดออกมา?

ซ่งหยานกระวนกระวายใจ แต่ทว่าอานอานยังคงสงบนิ่ง “หรือว่าเจ้าไม่อยากแย่งชิง—”

“พวกเจ้า จัดการ! ”

ซ่งหยานไม่กล้าให้อานอานพูดอีก

เดิมทีเขาก็มาเพื่อสั่งสอนอานอาน

ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในวังก็สั่งสอนไม่สำเร็จ กลายเป็นหนามยอกอกของซ่งหยานมานานแล้ว และยากที่จะไม่ดึงออกมา

ดังนั้น เมื่อเห็นว่าอานอานกำลังจะพูดอีกครั้ง ซ่งหยานก็ให้คนลงมือโดยตรง

เนื่องจากกฎของโรงเรียนระบุไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นตระกูลสูงศักดิ์หรือไม่ใช่ตระกูลสูงศักดิ์ ล้วนไม่สามารถนำผู้ติดตามเข้ามาได้

ดังนั้นการชกต่อยกัน คุณชายน้อยเหล่านี้จะต้องลงมือด้วยตนเอง

เดิมทีคุณชายน้อยเหล่านี้รูปร่างสูงใหญ่กว่าอานอาน แน่นอนว่าการต่อสู้กับอานอานนั้นสบายมาก

อย่างน้อยซ่งหยานและคุณชายน้อยเหล่านั้นก็ล้วนคิดเช่นนี้

แต่ทว่าในเวลาต่อมา ซ่งหยานและคุณชายน้อยเหล่านั้นล้มลงกับพื้น ใบหน้าของแต่ละคนได้รับบาดเจ็บ อานอานยังคงยื่นนิ่งไม่ขยับ และเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนบนร่างกายของเขาไม่มีรอยย่น

อานอานกวาดสายตามองคุณชายน้อยเหล่านั้นที่อยู่บนพื้นและถามเบาๆ “ยังจะเอาอีกหรือไม่?”

หากไม่เอาอีก เขาจะได้อ่านหนังสือต่อ

เขาไม่อยากเสียเวลากับเด็กเหลือขอเหล่านี้

ในเวลานี้อานอานไม่เคยคิดว่าตนเองอายุน้อยกว่าพวกเขาเลยจริงๆ

ท่าทางที่ไม่แยแสของอานอาน ในสายตาของคุณชายน้อยเหล่านั้น ราวกับเห็นปีศาจ ใบหน้าของแต่ละคนตื่นตระหนก นั่งบนพื้นแล้วถอยหลังไปพลาง พูดด้วยความตกใจไปพลาง “ไม่—ไม่เอา—แล้ว”

พวกเขาจะนึกได้อย่างไรว่าไอ้หมอนี่ที่ดูเหมือนหัวไชเท้าเล็กๆ จะกลายเป็นตัวละครที่โหดเหี้ยม

ยังไม่ทันได้แตะต้องเสื้อของเขาเลยด้วยซ้ำ พวกเขาก็ถูกกระแทกจนล้มคว่ำไปกับพื้น

น่ากลัวเกินไปแล้ว

นี่คือสิ่งที่คนที่กลัวอานอานคิด

และยังมีคนที่เกลียดอานอานอย่างสิ้นเชิง เช่นซ่งหยาน

สิ่งที่เขาคิดคือควรไว้ชีวิตอานอานก่อน รอให้ออกจากโรงเรียนแล้ว เขาจะต้องทำให้อานอานได้เห็นดีอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินพวกเขาพูดไม่ทะเลาะแล้ว อานอานก็ละสายตากลับมาและเตรียมจะอ่านหนังสือต่อ

แต่เมื่อยื่นมือไปหยิบหนังสือ หนังสือก็ตกลงบนพื้น

อานอานขมวดคิ้ว

ในเวลานี้มีเสียงมาจากประตู “ซวนเอ๋อร์ รีบตามข้าเข้าไปในวัง—”

......

ปกติหน้าประตูวังจะมีคนน้อยมาก แต่ในเวลานี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มารุมล้อม

ใกล้ๆ กัน แน่นอนว่ามีขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ถึงอย่างไรประชาชนก็ไม่กล้าเข้าใกล้พระราชวัง

แต่ไม่มีการขวางกั้นประตูวังใดๆ และแน่นอนว่ารายล้อมไปด้วยผู้คนที่มุงดูอยู่ไม่ไกล

“เจ้าได้ยินหรือไม่ว่าเจียเล่อจวิ้นจู่ตกลงไปในคูเมืองพร้อมกับรถม้า!”