แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 566

ซ่งฉงปิงนึกว่ายังไงเสด็จพ่อของตัวเองก็จะช่วยพูดให้ตัวเองด้วย

แต่พอซ่งหยุนดาได้รับสายตาที่ขอความช่วยเหลือจากซ่งฉงปิง กลับพูดว่า"ปิงเอ๋อร์ ไม่เป็นไร เจ้าชอบคุณชายของบ้านไหนเสด็จพ่อก็จะไปคุยให้ หากบ้านนั้นไม่ซีเรียสว่าเจ้าเคยมีลูก งั้นเจ้าก็แต่งไป หากซีเรียส เราก็ไม่แต่ง เสด็จพ่อและเสด็จแม่เลี้ยงเจ้าได้อยู่แล้ว"

ซ่งฉงปิง"......"

เมื่อเห็นลักษณะของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ที่ไม่ว่ายังไงก็จะหาคู่ให้ตัวเองให้ได้ เป็นครั้งแรกที่ซ่งฉงปิงรู้สึกปวดหัว

พวกเขาสองคนไม่ได้นึกถึงพ่อของเด็กหรือ ไม่สนใจพ่อของเด็กโดยตรง นึกว่าพวกเขาโผล่ออกมาจากหินหรือไง?

ซ่งฉงปิงคิดอยู่ว่า ถ้าบอกพวกเขาตอนนี้ว่าพ่อของเด็กๆคือฉีเทียนเห้ายังทันหรือเปล่า พวกเขาจะตกใจหรือเปล่า

เว่ยหยุนซีไม่รู้เรื่องเลย เลยมองซ่งฉงปิงด้วยความคาดหวัง รอซ่งฉงปิงพยักหน้า นางจะได้ไปจัดการเลย

ส่วนซ่งหยุนดาก็มองไปทางซ่งฉงปิง สายตาลึกซึ้งมาก เหมือนรออะไรอยู่

ในที่สุด ซ่งฉงปิงพูดอย่างจนปัญญา"ข้าแต่งงานแล้ว ตอนนี้พ่อของเด็กสู้รบอยู่ชายแดน"

สายตาของซ่งหยุนดาลึกซึ้งขึ้นมา ส่วนเว่ยหยุนซีคืออึ้งไปเลน

"พ่อของเด็กหรือ?"

ซ่งฉงปิงพยักหน้า

บอกความจริงให้เสด็จพ่อและเสด็จแม่ว่าตัวเ งแต่งงานแล้วก็ไม่มีอะไร ส่วนตัวตนของฉีเทียนเห้า ถึงแม้นางก็ไม่กลัวว่าบอกกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่ แต่รอฉีเทียนเห้ากลับมาค่อยว่ากันละกัน

เพราะพ่อตาแม่ยายของตัวเอง ก็ต้องมาคุยกันเอาเองสิ

ถึงแม้เว่ยหยุนซีรู้การมีอยู่ของอานอานและเล่อเล่อ แต่ไม่เคยคิดว่าเด็กๆจะมีพ่อ เพราะปิงเอ๋อร์ก็แค่พาเด็กๆกลับเมืองหลวงเท่านั้น ข่าวที่ตรวจสอบได้ก็คือลูกสาวประสบลำบากมามากมาย นางเลยไม่กล้าพูดถึงเรื่องพ่อของเด็ก

ตอนนี้ลูกสาวไม่เพียงแต่พูดว่าเด็กๆมีพ่อ แถมพ่อของเด็กๆยังสู้รบอยู่ชายแดน นี่......

"ปิงเอ๋อร์ เขาดีต่อเจ้าหรือเปล่า?เจ้าสมัครใจหรือเปล่า?หากใช้ไม่ได้ แม่จะหาอีกคนให้ เจ้าไม่ต้องห่วง เขาไม่กล้ามาหาเรื่องเจ้าแน่นอน"

แม้กระทั่งเว่ยหยุนซียังคิดว่า พ่อของเด็กๆเป็นชายหนุ่มที่ร่างใหญ่โต และละเลยในเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวด้วย พอได้เห็นลูกสาวที่หน้าตาสวยสะอาด เนื้อผิวเรียบเนียนของตัวเอง ไม่ว่าเว่ยหยุนซีคิดยังไงก็รู้สึกว่าไม่คู่ควรกันเลย แม้กระทั่งเว่ยหยุนซีที่อ่อนโยนใจดีมาโดยตลอดนั้นยังนึกถึงฉากที่ตัวเองฆ่าคนเพื่อลูกสาว

ซ่งฉงปิงไม่รู้สิ่งที่เว่ยหยุนซีคิดอยู่ ไม่งั้นคงไม่รู้จะใช้สีหน้ายังไงดี

แต่ในความจริงคือ พอได้ฟังคำตอบของเว่ยหยุนซี ซ่งฉงปิงก็ไม่รู้จะใช้สีหน้ายังไงดี

ต้องยอมรับว่าความคิดของเว่ยหยุนซีค่อนข้างจะก้าวหน้า

และนางยิ่งรู้อย่างชัดเจนว่า สิ่งเหล่านี้มาจากความรักใคร่ที่นางมีต่อตัวเอง

ดังนั้น ซ่งฉงปิงก็พูดตามความจริง"เสด็จแม่ เขาดีมาก ดีต่อข้ามากด้วย"

เว่ยหยุนซีเห็นว่าลูกสาวไม่เหมือนโกหก แถมในสายตายังมีความคิดถึงอยู่ด้วย

เว่ยหยุนซีก็เคยผ่านวันนี้มาก่อน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่หมายความว่าอะไร?

ช่างเถอะ ขอให้ลูกสาวชอบ ถึงแม้เป็นคนป่า นางก็ต้องยอมรับว่าเป็นลูกเขยของตัวเอง

เว่ยหยุนซีในตอนนี้ไม่ได้คิดเลยว่า อานอานและเล่อเล่อหน้าตาดีขนาดนั้น พ่อแท้ๆจะเป็นคนป่าได้อย่างไรล่ะ?

"ได้ งั้นเสด็จแม่จะให้แม่สื่อเหล่านั้นกลับไปหมด"ระหว่างที่เว่ยหยุนซีพูด ก็พูดอย่างเป็นห่วง"ปิงเอ๋อร์ พ่อของเด็กสู้รบอยู่ชายแดน ต้องให้เสด็จพ่อของเจ้าสั่งคนไปช่วยหน่อยไหม?"

ถึงแม้ยอมรับว่าลูกสาวมีสามี แต่เว่ยหยุนซียังคงไม่อยากเรียกว่าเป็น"สามี"ของลูกสาว ดังนั้นเลยเรียกว่าพ่อของเด็ก