แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 578

ขุดหลุมเรียบร้อยแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้อยู่นาน

แม้ว่าหูหยานเฉียนจะโกรธ แต่สุดท้ายยังสามารถระงับไว้ได้ ไม่ได้ฟาดฟันกันกับซ่งฉงปิงอีก

เพราะหูหยานเฉียนรู้ดี วันนี้สถานการณ์ไม่เป็นผลดีต่อพวกนาง ต่อให้แก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีคนเชื่อหรอก

ด้วยเหตุนี้ หูหยานเฉียนเลยกล่าวกับคนที่ดูความครึกครื้นความวุ่นวายด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า“งานเลี้ยงสังสรรค์วันนี้จบสิ้นแล้ว ขอเชิญทุกท่านกลับได้!”

ไม่รีบไล่คนกลับไป หรือจะให้อยู่ดูความครึกครื้นหรือ?

แม้ว่าคนเหล่านั้นจะมีความสงสัยอยู่ แต่ก็รู้ว่าหูหยานเฉียนถึงจุดที่จะระเบิดแล้ว เพราะฉะนั้นทุกคนเลยไม่กล้าอยู่ต่อ จากนั้นจึงกล่าวลากลับไป

รอคนกลับไปแล้ว หูหยานเฉียนเลยเลิกเสแสร้ง สีหน้าอึมครึมลง

ซ่งจินจือน้อยเนื้อต่ำใจอย่างมาก น้ำตาคลอเบ้ากล่าวด้วยความไม่พอใจว่า“ท่านแม่ ต้องเป็นคนชั้นต่ำนั่นทำร้ายข้าเป็นแน่ จะต้องเป็นนางแน่ๆ นางกับชายผู้นั้นสมรู้ร่วมคิดกัน”

เห็นลูกสาวร้องไห้ตำหนิ หูหยานเฉียนทำได้เพียงมองด้วยสายตาเย็นชา กล่าวว่า“รู้ว่านางทำร้ายเจ้าแล้วอย่างไร? เจ้ามีหลักฐานหรือ?”

ซ่งจินจือสะอึก

หูหยานเฉียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ข้าเคยบอกแล้ว พอเจอเรื่องหากไม่ใจเย็น เจ้าก็ทำได้เพียงกลายเป็นตัวตลก อย่าลืมที่ข้าพูดล่ะ อนาคตเจ้าเป็นคนที่จะต้องทำการใหญ่”

ซ่งจินจืออยากจะต่อต้านว่า ตัวเองเป็นเพียงแม่หม้ายที่เสด็จพ่อไม่โปรดปราน จะทำการใหญ่ได้อย่างไร

ท่านแม่มักพูดว่าตัวเองเป็นคนโชคดี ตอนนี้นางไม่รู้จริงๆว่าตัวเองโชคดีที่ไหน

แต่เห็นสีหน้าของหูหยานเฉียน ซ่งจินจือเลยไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงเก็บอารมณ์สีหน้า“ข้ารู้แล้ว ท่านแม่”

หูหยานเฉียนยังมีเรื่องในใจ เลยไม่สนใจซ่งจินจือ นางรีบสั่งคนมา กล่าวถามด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า“คนล่ะ?”

องครักษ์ลับจำนวนหนึ่งชะงักงัน จากนั้นกล่าวอย่างระมัดระวังว่า“เจ้านาย ตามจน——หายแล้วขอรับ”

เดิมทีนึกว่าหูหยานเฉียนจะโวยวาย ทว่ากลับคิดไม่ถึงหูหยานเฉียนนิ่งมาก

นิ่งสงบแบบนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

หลังจากความเงียบอึมครึมผ่านไป ในที่สุดหูหยานเฉียนจึงกล่าวขึ้นว่า“ใครเป็นคนหามา?”

คนจำนวนหนึ่งสบตากัน จากนั้นมีคนหนึ่งกล่าวว่า“หยานลิ้วขอรับ”

“หยานลิ้วล่ะ?”หูหยานเฉียนกล่าวถาม

จากนั้น องครักษ์ลับจำนวนหนึ่งได้สบตากัน

หยานลิ้ว เหมือนว่าพวกเขาไม่เห็นนานแล้ว

หูหยานเฉียนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาทันที สีหน้าดูไม่ได้อย่างมาก กล่าวขึ้นว่า “ไร้ประโยชน์!”

อีกด้านหนึ่ง ซ่งฉงปิงกลับมาถึงสวนซูยู่ของตัวเอง

ไป๋เสากับไป๋ซู่เห็นนาง เลยรีบเข้าไปต้อนรับ กล่าวว่า“จวิ้นจู่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

หลังจากที่ทั้งสองถูกแยกออก พวกนางก็เป็นห่วงอย่างมาก แต่ทำได้เพียงฟังคำสั่งของจวิ้นจู่รออยู่ที่สวนซูยู่

เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของทั้งสองคน ซ่งฉงปิงยิ้มกล่าวว่า“ข้าเหมือนคนเป็นอะไรหรือ?”

สาวใช้ทั้งสองพินิจพิเคราะห์ซ่งฉงปิง ใบหน้าอิ่มเอิบ อารมณ์ไม่เลว ไม่เหมือนคนเป็นอะไรจริงๆ

ไป๋ซู่อดที่จะถามไม่ได้ว่า“จวิ้นจู่ หลังจากพวกบ่าวไป ทางด้านนั้นเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”

ไป๋เสาก็มองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าประหลาดใจ

สำหรับคนข้างกายตัวเอง ซ่งฉงปิงไม่ได้มีอะไรที่จะต้องปิดบัง นางเลยได้เล่าเรื่องไปหนหนึ่ง

แท้จริงแล้วเหล้าผลไม้ตอนเริ่มแรก จนมาถึงเหล้าผลไม้ที่มาเปื้อนอยู่บนตัว รวมถึงถุงหอมบนตัวของหูหยานเฉียน ตลอดจนสิ่งที่ตัวเองกิน ในนี้จะต้องมีคนทำอะไรกับมัน

โดยพื้นฐานมันเป็นสิ่งที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่นยากที่จะสัมผัสได้ สำหรับคนอื่นมันเป็นสิ่งไม่มีสีไม่มีกลิ่นยากที่จะสัมผัสได้ แต่สำหรับซ่งฉงปิง กลับไม่ใช่อย่างนั้น

ด้านการใช้ยา นางถือว่าเป็นระดับปรมาจารย์ขั้นเทพอย่างแน่นอน

แต่เห็นหูหยานเฉียนทุ่มเทขนาดนั้น นางก็เลยซ้อนกลเอาเสียเลย

แต่อย่างไรซ่งฉงปิงก็ไม่ได้นับว่า ชายในชุดน้ำเงินคนนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ

เขาถือว่าลดความวุ่นวายและน้ำลายของนางได้

ไป๋เสาได้ฟัง กลับขมวดคิ้วกล่าวว่า“จวิ้นจู่ ชายคนนั้น——”รู้สึกว่าผิดปกตินะ

ไม่มีสิ่งๆ ดีลอยเข้ามาหาโดยไม่ได้ออกแรง ชายคนนั้นช่วยจวิ้นจู่ จะต้องไม่ประสงค์ดีแน่นอน

ซ่งฉงปิงรู้ว่าไป๋เสาจะพูดอะไร นางเลยกล่าวอย่างราบเรียบว่า“อย่างน้อยตอนนี้ดูก็เหมือนว่า ไม่ใช่ศัตรูไม่ใช่มิตร”

ไป๋เสาพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรอีก

ไป๋ซู่เลยถามว่าสาวใช้ที่จงใจทำชุดของซ่งฉงปิงเปื้อนเปรอะเมื่อก่อนหน้านี้จัดการอย่างไร