แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 59

ลั่วเสี่ยวปิงได้มองหาตัวลั่วต้าฟู่ตั้งแต่หวังต้าอิงได้เอ่ยถึงเขา แต่ไม่พบอะไรเลย

เมื่อมองไปที่ถนนเข้าหมู่บ้าน ก็ได้เห็นเพียงร่างของลั่วต้าฟู่ที่หายไปจากสายตาของนาง

แต่จริงๆ แล้ว เมื่อลั่วต้าฟู่ได้ยินเสียงของจางเต๋อหวั่งซึ่งรู้ว่าแผนของวันนี้จะล้มเหลวแล้ว ดังนั้นในขณะที่ทุกคนไม่สนใจจึงได้แอบหนีไป

ไม่ต้องพูดถึง เวลาที่ลั่วต้าฟู่นี้หนีไปได้ถูกเวลาแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นเวลานี้จะต้องเผชิญกับจางเต๋อหวั่งจริงๆ นั้นคงไม่มีหน้าแล้ว

เมื่อเห็นว่าคนผิดไม่อยู่ ชาวบ้านเหล่านี้ถูกบังคับจริงๆ ถึงได้มีเหตุการณ์ในวันนี้ ใบหน้าของจางเต๋อหวั่งจึงได้ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ในเวลานี้เขากลับไม่ได้เอ่ยปากขึ้น

“ผู้ใหญ่บ้าน ท่านดูสิ เรื่องวันนี้พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ที่จะให้เสี่ยวปิงสอนเราให้รู้จักเมาโวโวกับเก็บต้นสนเถอะ......” หวังต้าอิงพูดอย่างโกรธจัด

ชาวบ้านคนอื่นๆ มีหนึ่งคนนับหนึ่งคน ทั้งหมดมองไปที่จางเต๋อหวั่ง และไม่มีใครอยากเสียโอกาสในการที่จะได้เงินมา

จางเต๋อหวั่งกลับแค่แค่นเสียงอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ข้าเองตัดสินใจไม่ได้ พวกเจ้าสามารถถามเสี่ยวปิงเองได้”

เวลาในช่วงนี้ได้รีบร้อนแล้ว ก่อนที่จะบีบบังคับคนอื่นทำไมไม่ใช้สมองให้มาก?

เมื่อทุกคนได้ยินผู้ใหญ่บ้านพูดเช่นนี้ต่างหันไปมองลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับไปปะกับใบหน้าที่เย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงพอดี และในใจเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ขณะนี้ไม่มีใครกล้าพูดออกมาแม้แต่คนเดียว แล้วสถานที่ตรงนี้ก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย

ท้ายที่สุดคือหวังต้าอิงที่ค่อนข้างหน้าหนา และพูดอย่างหน้าด้านว่า “เสี่ยวปิง เมื่อครู่ต้องขอโทษด้วย ป้าก็เลอะเลือนไปหน่อย เจ้าเป็นผู้ใหญ่มีใจเมตตาอย่าถือสาป้าเลยนะ?”

ดูเหมือนคำพูดของหวังต้าอิงจะได้เปิดช่องโหว่แล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่อายอีกต่อไป จึงเอ่ยขอโทษลั่วเสี่ยวปิงไป

เมื่อเห็นแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงถึงเอ่ยว่า “สอนพวกท่านให้รู้จักเมาโวโวกับรวบรวมผลสนของพวกท่านใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ข้ามีข้อแม้”

ทั้งซ้ายขวานางต้องการใครสักคนมาช่วยนางทำสิ่งเหล่านี้ และพวกเขาถูกรังแกจริงๆ ดังนั้นก็ไม่ใช่ไม่สามารถที่จะให้โอกาสพวกเขา

แต่การให้โอกาสเป็นอีกเรื่องหนึ่ง อย่างไรนางก็ต้องพูดถึงกฎของนาง

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยขึ้น ก็ไม่ได้สนใจว่าจะมีข้อแม้หรือไม่ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความดีใจ

“เสี่ยวปิงเจ้าพาพวกเราหาเงิน มีข้อแม้ก็เหมาะสม พวกเราทุกคนรับปาก”

“อย่าเพิ่งรีบรับปาก ฟังคำขอของข้าก่อน” น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงยังคงเย็นชาเช่นเดิม

เมื่อทุกคนเห็นอย่างนี้ ก็เงียบไป และรอให้ลั่วเสี่ยวปิงได้พูดต่อไป

“พวกท่านก็ต่างรู้ดีว่า ในภูเขาลึกมีสัตว์ป่า และในป่าบนทางผ่านภูเขาผืนนี้มีสิ่งของอยู่ไม่น้อย หากพวกท่านเข้าไปในภูเขานั้นเพื่อเงินละก็ ข้าจะไม่รับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น”

เหตุผลที่ผู้ใหญ่บ้านไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางก่อนหน้านี้ เพราะกลัวว่าทุกคนจะพากันเข้าไปในภูเขาลึกเพื่อที่จะหารายได้ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ คงจะเป็นการสูญเสียชีวิตแล้ว

นางสามารถไม่หาเงินนั้นได้ แต่ไม่สามารถเอาชีวิตคนไปแลกกับเงิน

แต่คำพูดนี้นางพูดไม่ได้ นางทำได้แค่เตือนคนพวกนี้เท่านั้น ถ้าเกิดความโลภขึ้น นางจะไม่รับผิดชอบ

ไม่เช่นนั้นทุกคนล้วนไปที่ภูเขาลึก นั่นจะไม่วุ่นวายเหรอ?

“นี่พวกเราช่วยเจ้าเก็บของพอเกิดเรื่องขึ้นเจ้าไม่รับผิดชอบ แล้วใครจะรับผิดชอบ?” ในขณะนี้ มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงมองไป กลับเป็นแม่หม้ายหลี่

ในเวลานี้แม่หม้ายหลี่กำลังมองนางด้วยสีหน้าที่มุ่งร้าย