แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 60

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้จึงมองไปที่จางเฉินซื่อกับจางต้าหลางที่ได้เงียบไปด้วยความที่รู้สึกผิด “ท่านอา พี่ต้าหลาง รบกวนพวกท่านช่วยเลือกหน่อย เลือกเอาที่สามารถนำมาทำอาหารกินได้ออกมา”

จางเฉินซื่อกับจางต้าหลางได้ยินลั่วเสี่ยวปิงให้พวกเขาช่วย แล้วจะมีเหตุผลที่จะไม่ช่วย

ด้วยเหตุนี้ จางเฉินซื่อกับจางต้าหลางจึงได้พากันแยกเห็ด และลั่วเสี่ยวปิงได้ถือโอกาสสอนชาวบ้านให้รู้จักวิธีการแยกเห็ด

มันใช้เวลาไปกว่าหนึ่งชั่วยาม โดยพื้นฐานแล้วชาวบ้านต่างสามารถพากันแยกลักษณะออกแล้วว่าเห็ดที่กินได้มีลักษณะอย่างไร และเห็ดที่ชาวบ้านต่างนำมานั้นได้ถูกคัดแยกออกมาหมดแล้ว

ในบรรดาเห็ดเหล่านี้ ที่มีพิษกับคุณภาพไม่ดีได้ถูกทับเสียไปมากกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว แต่สู้คนจำนวนมากไม่ไหว พอเอาขึ้นตาชั่ง รวมกันแล้วได้ถึงห้าร้อยชั่ง

การเลือกผลสนนั้นค่อนข้างง่าย และใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามในการคัดเลือกและชั่งน้ำหนักจนเสร็จ

หลังจากจดน้ำหนักของผลสนกับเห็ดที่ชั่งได้แล้ว ทั้งหมดต่างกลับไปด้วยความพอใจ

จางเต๋อหวั่งเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมีเรื่องอยู่ตรงหน้าตั้งมากมาย จึงไม่ได้พูดถึงเรื่องของที่นา ก็ได้กลับไปก่อน

หลังจากที่ทุกคนจากไป จางเฉินซื่อถึงได้มองลั่วเสี่ยวปิงอย่างรู้สึกผิด “เสี่ยวปิงเอ๊ย เรื่องวันนี้ป้า......”

“ท่านอา กระดาษห่อไฟไม่ได้ เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วทุกคนจะต้องรู้” ลั่วเสี่ยวปิงขัดจังหวะการพูดของจางเฉินซื่อ “ยิ่งกว่านั้น ข้าต้องการเห็ดและผลสนจำนวนมาก และต้องการหาคนด้วย”

ฟังลั่วเสี่ยวปิงพูดเช่นนี้แล้ว แม้ว่าในใจของจางเฉินซื่อยังมีความรู้สึกผิดอยู่มาก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำขอโทษอีกเลย พูดแค่ว่า “เสี่ยวปิง ช่วงหลายวันนี้ป้าขึ้นลงเขานั้นค่อนข้างไม่สะดวก พี่ต้าหลางของเจ้าเองอยากจะไปหางานทำในเมือง ก่อนหน้านั้นป้าไม่กล้าที่จะบอกกับเจ้า ตอนนี้กิจการเห็ดกับต้นสนของเจ้าได้มีคนมาช่วยทำแล้ว ต่อไปป้าไม่ได้มาก็สบายใจแล้ว”

โดยธรรมชาติจางเฉินซื่อไม่ใช่ขึ้นลงเขาไม่สะดวก และจางต้าหลางก็ไม่ได้เข้าไปหางานทำในเมืองจริงๆ หรอก

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาว่างจากการทำนา คนที่ไปหางานทำที่เมืองก็เยอะ ต้าหลางจะหางานดีๆ ทำได้อย่างไรกัน?

เพียงแค่ว่าจางเฉินซื่อรู้สึกผิดหวังกับลูกสะใภ้ของตัวเองมาก กลัวว่าจะเพิ่มปัญหาให้กับลั่วเสี่ยวปิงอีก บวกกับที่ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงแจ้งราคาของเห็ดและผลสนที่สูงให้กับชาวบ้าน จางเฉินซื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงตั้งใจให้ราคาสูงกับพวกเขา ไม่อยากจะเพิ่มปัญหาให้กับลั่วเสี่ยวปิง ดังนั้นจึงเสนอว่าต่อไปจะไม่มาอีกแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินจางเฉินซื่อพูดเช่นนี้ รู้ว่าในใจของจางเฉินซื่อยังไม่สบายใจ จึงได้ทำสีหน้าที่จริงจังว่า “จริงๆ แล้วพรุ่งนี้ท่านอากับพี่ต้าหลางไม่ต้องขึ้นเขาแล้ว”

เมื่อจางเฉินซื่อได้ยินแบบนี้ ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจ ทั้งยังผิดหวังเล็กน้อย

เมื่อเทียบกับจางเฉินซื่อแล้ว ในใจของจางต้าหลางนั้นยิ่งผิดหวังมากกว่า

ถึงอย่างไร ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่อยากหาเงินได้เยอะๆ หรอก อีกทั้งโอกาสทำเงินได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่กลับถูกภรรยาตัวเองมาทำลายมันลง

จางต้าหลางมีความรู้สึกหมดพลัง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

และเมื่อจางเฉินซื่อกับจางเอ้อหลางกำลังจะออกไป ลั่วเสี่ยวปิงได้เอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

“ท่านอากับพี่ต้าหลางก็เห็นแล้วว่า ของที่อยู่กับข้านี้เยอะมาก ข้าคนเดียวทำไม่ไหวหรอก ดังนั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ ท่านอากับพี่ต้าหลางจะต้องอยู่ที่บ้านช่วยข้าถึงจะได้ ข้าให้ท่านอากับพี่ต้าหลางวันละสามสิบเหวินต่อคน บวกกับค่าส่วนต่างของเห็ดหนึ่งชั่งต่อหนึ่งเหวิน”

เมื่อจางเฉินซื่อกับจางเอ้อหลางได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดเช่นนี้ ได้อึ้งไปชั่วขณะ

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นอย่างนี้ จึงแสร้งทำเป็นจริงจัง “อะไร? ท่านอากับพี่ต้าหลางไม่ยินดีเหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่ แค่เรา......” จางเฉินซื่ออยากจะปัดออก แต่ไม่รู้จะเอ่ยอย่างไร

“ท่านอา ท่านก็รู้ ว่าทั้งหมู่บ้าน ข้าสามารถเชื่อใจได้มีเพียงแค่พวกท่านแล้ว หากพวกท่านไม่ช่วยข้า ข้าคงต้องเหนื่อยตายแน่” น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวปิงมีความละเอียดอ่อนมาก