แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 61

“เมี่ยวชุ่ยหลาน เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นยังไงกันแน่ เจ้าอย่าบอกว่าเจ้าไม่รู้” จางต้าหลางตาแดง

หลายวันมานี้ เมี่ยวชุ่ยหลานถูกทำร้ายเป็นครั้งที่สองแล้ว ในใจเสียความรู้สึกอย่างมาก เมื่อได้ยินคำพูดของจางต้าหลาง มองดูดวงตาแดงก่ำของจางต้าหลาง ในใจของนางกลับอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

จางเอ้อหลางกับจางซิ่งฮวาดูสีท่าแล้วก็ไม่ควรอยู่นาน จึงกลับห้องไปอย่างเงียบๆ

ส่วนจางเสี่ยวเหม่ยที่นั่งอยู่อย่างว่าง่ายมาตลอด มองเห็นแม่ของตนเองถูกทำร้าย ก็รีบร้องไห้วิ่งมา กลับถูกจางเฉินซื่อดึงไปโอบกอดแนบอก

“เอาล่ะ มีเรื่องอะไรพวกเจ้าสองสามีภรรยาเข้าไปคุยกันในห้องของตนเอง อย่าทำให้ลูกตกใจ” สีหน้าจางเฉินซื่อเรียบเฉย จากนั้นก็หันไปมองเมี่ยวชุ่ยหลาน พร้อมพูดเตือนขึ้นว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ข้าไม่เอาเรื่องเจ้า แต่หากเจ้ากล้าก่อเรื่องอะไรอีก ก็อย่าหาว่าข้าเป็นแม่สามีใจร้าย”

พูดเสร็จ จางเฉินซื่ออุ้มจางเสี่ยวเหม่ยกลับไปที่ห้องของตนเอง

งๆที่ครั้งนี้แม่สามีไม่ได้สั่งสอนนางเหมือนที่ผ่านมา พูดจาก็ไม่ดุด่าเหมือนเมื่อก่อนแบบนั้น แต่เมี่ยวชุ่ยหลานกลับรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก หันไปมองจางต้าหลางโดยสัญชาตญาณ

จางต้าหลางค่อนข้างผิดหวังในตัวเมี่ยวชุ่ยหลานแล้ว เดินกลับห้องอย่างไม่สนใจนาง

“ต้าหลาง เจ้าฟังข้าอธิบาย….”เมี่ยวชุ่ยหลานร้องไห้วิ่งตามไป

ทั้งสองคนเข้าไปในห้อง เมื่อปิดประตูแล้วทั้งสองสามีภรรยาพูดอะไรทำอะไรกัน ก็มีเพียงพวกเขาเองที่รู้

เช้าวันรุ่งขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงยังคงไปส่งเห็ดในหมู่บ้านพร้อมกับเอ้อหลาง

เถ้าแก่ฉินเห็นครั้งนี้ลั่วเสี่ยวปิงส่งมาให้เยอะมาก หัวเราะจนตาหยี แล้วก็เร่งเรื่องเมล็ดสนอีกครั้ง พร้อมแอบบอกกับลั่วเสี่ยวปิงว่า เมล็ดสนนี้ขายในหมู่คนรวย ไม่เพียงพอต่อการจำหน่าย

ลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากร้านอาหารแล้วขึ้นไปนั่งบนรถเกวียนของจางเอ้อหลาง พร้อมครุ่นคิดอยู่ตลอด

ชาวบ้านพากันขึ้นภูเขาไปหมดแล้ว ในเรือนตนเองมีผลสนอย่างน้อยห้าร้อยกว่ากิโลที่จำเป็นต้องได้รับการจัดการอย่างเร่งด่วน และยังจะมีเพิ่มอีกมากมาย

และขึ้นตอนการทำเมล็ดสนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางจะทำด้วยตนเอง

เห็นที ต้องจ้างคนแล้ว

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องจ้างคน ลั่วเสี่ยวปิงก็ต้องคิดหนัก

ขั้นตอนวิธีการทำเมล็ดสนในตอนนี้ยังต้องปิดเป็นความลับ คนในหมู่บ้านพวกนั้นนางยังไม่วางใจที่จะเรียกใช้ ซื้อทาสมาก็ไม่มีที่อยู่ การจะหาคน ก็ต้องหาคนที่ไว้ใจได้ เป็นเรื่องยากจริงๆ

เห็นที ต้องสร้างบ้านก่อน

“เอ้อหลาง ปกติสร้างบ้านจะต้องไปหาคนยังไง?” ลั่วเสี่ยวปิงถามจางเอ้อหลางที่ขับรถเกวียนอยู่ข้างหน้า

“พี่เสี่ยวปิงจะสร้างบ้านตอนนี้เลยหรือ?” จางเอ้อหลางรู้อยู่แล้วว่าลั่วเสี่ยวปิงจะสร้างบ้าน

“อืม ข้าจะสร้างบ้านก่อน”

เมื่อสร้างบ้านแล้ว นางก็จะสามารถปลูกเห็ด และยังสามารถสร้างห้องทำงาน นางกับลูกก็ไม่ต้องปูนอนบนพื้นแล้ว

เมื่อความคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งอยากสร้างบ้านขึ้นมาโดยเร็ว

“ตาเฉินในหมู่บ้านเฉินเจีย มีฝีมือการสร้างบ้านที่ดีที่สุดในเมืองละแวกนี้ และเป็นคนจริงใจ พี่เสี่ยวปิงจะไปเจอไหม?” จางเอ้อหลางหยุดรถเกวียนแล้วถามขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิด หมู่บ้านเฉินเจียอยู่ถัดจากหมู่บ้านต้าซิง ห่างกันไม่ไกล จึงพยักหัวตกลง

ไม่นาน รถเกวียนจางเอ้อหลางก็มาถึงหมู่บ้านเฉินเจีย

หมู่บ้านเฉินเจียไม่ใหญ่เท่าหมู่บ้านต้าซิง แต่เพิ่งเข้ามาในหมู่บ้าน ก็รู้สึกว่าบรรยากาศหมู่บ้านเฉินเจียดีมาก

มีต้นการบูรอายุร้อยปีอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าหมู่บ้าน ใต้ต้นการบูรมีผู้สูงอายุผมขาวหลายคนกำลังคุยกันอยู่ ถัดไปไม่ไกลมีเด็กกำลังเล่นอยู่ด้วยกัน ดูสงบสุขอย่างมาก

เมื่อรถเกวียนลั่วเสี่ยวปิงมาถึง ก็ได้รับความสนใจจากเด็กและผู้สูงอายุ

เด็กที่ค่อนข้างใจกล้าวิ่งมา มองดูลั่วเสี่ยวปิงอย่างระมัดระวัง แล้วถามจางเอ้อหลางว่า “พวกเจ้ามาหาใคร?”

ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตเห็นทัศนคติของเด็กคนนั้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยกมือลูบรอยแผลเป็นบนใบหน้าของตนเอง