แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 596

เจียเล่อจวิ้นจู่ก่ออาชญากรรมในการสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติ!

ข่าวนี้ออกไป คนทั้งเมืองก็อื้ออึงกันขึ้นมา

การสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติไม่ใช่ความผิดเล็กๆ

ในตอนแรก ทุกๆ คนไม่อยากจะเชื่อ อย่างไรเสียซ่งฉงปิงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว จะสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติได้อย่างไร?

แต่ไม่นาน พยานบุคคลและพยานวัตถุก็ถูกเปิดเผยออกมา

พยานวัตถุ บางส่วนถูกค้นพบออกมาจากร้านเหล่านั้นของซ่งฉงปิง ยังมีบางส่วน ที่ถูกค้นพบจากสินค้าที่เข้าออกของร้านค้าเหล่านั้นด้วย

มีจดหมายบางส่วนและสิ่งของของประเทศศัตรูบางส่วน รวมทั้งแผนที่ป้องกันประเทศด้วย

พยานบุคคล เป็นคนของประเทศศัตรู

ประเทศของศัตรู ก็คือแคว้นซีหรงนั่นเอง

แคว้นซีหรง ตอนนี้กำลังทำสงครามอยู่กับต้าชิ่ง ใครจะไม่เกลียดแคว้นซีหรงบ้างเล่า?

ยิ่งไปกว่านั้น ในเวลาเดียวกันนี้ยังมีคำกล่าวที่ว่า การกุศลทั้งหมดที่ซ่งฉงปิงทำไป ก็เพื่อกุมหัวใจประชาชนอีกด้วย

จะกุมหัวใจของประชาชนเพื่ออะไร? แน่นอนว่าจะได้สะดวกต่อสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติมากยิ่งขึ้น

ดังนั้น เดิมทีแล้วบรรดาประชาชนที่วิงวอนขอความเมตตาให้ซ่งฉงปิง ล้วนนิ่งเงียบไม่มีเสียง

จนกระทั่ง มีประชาชนเริ่มทอดทิ้งซ่งฉงปิง

เพราะว่า การทำสงครามนั้นผู้เคราะห์ร้ายที่สุดก็คือประชาชน และประชาชนทั้งหลายก็เกลียดสงครามเป็นที่สุด มีครอบครัวใครหรือญาติใครไม่ได้ไปสนามรบบ้าง?

ฉะนั้นครั้งนี้ คนที่เกลียดชังแคว้นซีหรงเกลียดชังซ่งฉงปิง และสุดท้ายความเกลียดชังทั้งหมดก็ถูกส่งไปที่ตัวของซ่งฉงปิง

แน่นอนว่า มีบางคนที่ได้เห็นหลักฐานหรือทราบว่าหลักฐานเป็นที่แน่ชัดแล้วแต่บรรดาประชาชนที่ได้รับผลประโยชน์จากเหรินยี่ถังหรือซ่งฉงปิง แม้ว่าพวกเขาจะยอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้ แต่ว่าได้รับผลประโยชน์ก็คือได้รับผลประโยชน์ เวลานี้พวกเขาก็ไม่ได้ซ้ำเติมอะไร เพียงแค่เงียบไปเท่านั้น

คนเหล่านี้ เรียกได้ว่ามีหลักการอยู่

พวกเขารู้สำนึกในบุญคุณ แต่จะไม่ยอมยกโทษให้คนขายชาติอย่างแน่นอน

มีเพียงแต่พวกหวู่เจียงที่ไม่เชื่อว่าซ่งฉงปิงจะสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติ แต่ว่าไม่มีคนเชื่อ

ในชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในเมืองหลวงก็เคร่งเครียดขึ้นมา

แต่เมื่อเปรียบเทียบทั้งเมืองหลวงแล้ว มีสถานที่หนึ่ง กลับตึงเครียดยิ่งกว่า

นั่นก็คือตระกูลฮัว

เพราะว่าเมื่อเช้าตรู่ของวันนี้ โอหยางฉี่หยู่ได้กลับมาที่ตระกูลฮัว

เวลานี้ ทุกคนในตระกูลฮัวนั่งอยู่ในห้องโถงอย่างพร้อมหน้ากัน มองไปยังตำแหน่งที่นั่งของโอหยางฉี่หยู่ด้วยท่าทีสงบนิ่ง

"ไอ้คนอกตัญญู เจ้าคิดจะทำอะไร?" ฮัวหยงเฟิงมองไปยังโอหยางฉี่หยู่กำลังนั่งที่ตำแหน่งเจ้าบ้านซึ่งปกติแล้วควรจะเป็นตนเอง จึงรู้สึกว่าความน่าเกรงขามของตนเองได้รับความท้าทาย

ส่วนคนในตระกูลฮัวที่เหลือ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชอบโอหยางฉี่หยู่นัก แต่ว่านี่เป็นการพิพาทกันของพวกเขาพ่อลูก ฉะนั้นเวลานี้จึงไม่มีใครพูดอะไร เพียงแค่ดูการแสดงเท่านั้น

โอหยางฉี่หยู่ได้ยินเช่นนั้น กลับมีสีหน้าขบขัน "เจ้าบ้านฮัวเคร่งเครียดอะไรเช่นนี้ล่ะ? นี่ไม่ใช่ตำแหน่งที่นั่งของฮ่องเต้นะ ยังจะมีใครเป็นเอกสิทธิ์ได้ล่ะ?"

ฮัวหยงเฟิงไม่คาดคิดว่าโอหยางฉี่หยู่จะพูดเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง "เจ้า——เจ้าพูดไร้สาระอะไร? นี่เป็นการเนรคุณนะ!"

อย่าได้พูดถึงฮัวหยงเฟิงเลย คนอื่นๆ ของตระกูลฮัวก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน

อย่างไรเสียคำพูดนี้ของโอหยางฉี่หยู่ดูร้ายแรงจริงๆ หากถูกแพร่ออกไป ทั้งตระกูลฮัวของพวกเขาจะต้องซวย

"ชิ——” โอหยางฉี่หยู่มีสีหน้าเหยียดหยาม "ตระกูลฮัวของพวกท่านยังกลัวการเนรคุณอยู่อีกหรือ?"

"เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?" ฮัวหยงเฉิงนายสองของตระกูลฮัว มีสีหน้าร้อนรนใจ

"น้องสอง!" ฮัวหยงเฟิงเห็นว่าฮัวหยงเฉิงว้าวุ่นใจเพราะคำพูดของโอหยางฉี่หยู่ จึงได้กล่าวเตือนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ฮัวหยงเฉิงรู้ว่าตนเองตื่นตกใจจนเกินไป ด้วยเหตุนี้จึงปิดปากเงียบ

โอหยางฉี่หยู่กวาดสายตามองทุกคน ในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่มัมปากยังคงยกขึ้นเล็กน้อย ด้วยท่าทางผ่อนคลายสบายใจ