แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 597

ความคิดของคนในวงศ์ตระกูล แน่นอนว่าฮัวหยงเฟิงไม่ใช่ว่าไม่รู้

แต่ว่า ฮัวหยงเฟิงมีข้อควรพิจารณาของตัวเขาเอง

ดังนั้น เมื่อเผชิญกับความร้อนรนใจของคนในตระกูล ฮัวหยงเฟิงเพียงแค่เหลือบมองพวกเราอย่างเย็นชาเพื่อเป็นการกล่าวเตือน แสดงเจตนาว่าพวกเขาอย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม

หลังจากที่หยุดยั้งคนในตระกูลได้แล้ว สายตาของฮัวหยงเฟิงตกอยู่ที่ภาพด้านหลังของโอหยางฉี่หยู่ จับจ้องมองโอหยางฉี่หยู่ ยากจะดูว่าเขามีความลังเลเล็กน้อยหรือไม่

อย่างไรเสีย ที่โอหยางฉี่หยู่กลับมาเช่นนี้ มันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปจริงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะป้องกันโอหยางฉี่หยู่ที่จงใจปล่อยพวกเขาไว้เช่นนี้

หากคนหนึ่งไม่ดี ตระกูลฮัวทั้งหมดก็ไม่มีทางฟื้นคืนมาได้อีกต่อไป

เขาไม่สามารถปล่อยให้คนทั้งตระกูลฮัวตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ได้

แต่ทว่า ฮัวหยงเฟิงจ้องจนตาแสบแล้ว ก็ไม่เห็นว่าโอหยางฉี่หยู่จะหยุดช้าลง หรือลังเลใจที่จะอยู่ต่อเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าโอหยางฉี่หยู่กำลังจะเดินออกไปพ้นสายตาของพวกเขา ทุกๆ คนในตระกูลฮัวก็ยิ่งนั่งไม่ติด

"ฉี่หยู่——”

เวลานี้ นังมีคนในตระกูลที่อดทนไม่ไหว ตะโกนเรียกออกมา

แต่ทว่า โอหยางฉี่หยู่ไม่ได้คิดที่จะหยุด และไม่นานก็ได้หายไปจากสายตาของเขา

ฮัวหยงเฟิงเห็นเช่นนั้น จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วร้องเรียก "ฉี่หยู่!"

ฮัวหยงเฟิงคิดว่า หากตนเองเอ่ยปาก โอหยางฉี่หยู่จะต้องหันกลับมาอย่างนั้นหรือ?

แต่ว่า เปล่าเลย

เป็นเวลานานก็ไม่มี

จนกระทั่งคนรับใช้วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน และกล่าวว่า " เจ้า เจ้าบ้าน คุณชาย......โอหยางเขาออกจากจวนไปแล้วขอรับ"

คนตระกูลฮัวได้ยินเช่นนั้น ก็นั่งไม่ติดเลย

พวกเขาถึงกับลืมจุดประสงค์ที่มารวมตัวกันในวันนี้ของพวกเขาไปเลย ในหัวมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น : นั่นก็คือไม่สามารถปล่อยให้โอหยางฉี่หยู่จากไปแบบนี้ได้

ล้อกันเล่นหรือเปล่า มันยากแค่ไหนที่ตระกูลฮัวของพวกเขาอยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโอหยางฉี่หยู่?

ต้องการให้โอหยางฉี่หยู่สนใจมันยากแค่ไหน?

และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าโอหยางฉี่หยู่กลับมาที่ตระกูลฮัวด้วยตนเองเลย

การกลับมานี้ หากต้องการให้กิจการตกอยู่ในมือของเขาในอนาคตยังจะเป็นเรื่องอยากอยู่อีกหรือ?

ฉะนั้น ครั้งนี้คนตระกูลฮัวจึงพร้อมเพรียงกันอย่างยิ่ง รวมถึงฮัวหยงเฟิงด้วย ทั้งหมดวิ่งไล่ตามไปที่หน้าประตูทันที

เมื่อคนตระกูลฮัวไล่ตามไป โอหยางฉี่หยู่ได้ขึ้นรถม้าแล้ว และกำลังจะจากไป

คนตระกูลฮัวไม่สนใจศักดิ์ศรีอีกต่อไป จึงตรงเข้าไปขวางรถ ห้ามรถม้าไม่ให้ไป

"ฉี่หยู่ ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็อย่าไปเลยนะ อยู่ต่อเถอะ" ฮัวหยงเฟิงก็ยอมอ่อนข้อลง

ความมั่งคั่งร่ำรวยในตอนนั้นของตระกูลโอหยาง เขาก็สามารถยอมอ่อนข้อให้ได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความมั่งคั่งมหาศาลในตอนนี้ของโอหยางฉี่หยู่เลย?

และในรถม้า การแสดงออกของโอหยางฉี่หยู่ไม่ใช่การเกียจคร้านเหมือนก่อนหน้านี้

ในขณะนี้ แววตาของโอหยางฉี่หยู่ราวกับน้ำแข็ง เย็นชาอย่างน่ากลัว

โอหยางฉี่หยู่นั่งอยู่ในนั้น และไม่คิดที่จะเปิดม่านด้วยซ้ำ

"ตอนนี้ข้าเปลี่ยนความคิดแล้ว ไม่อยากกลับไปที่ตระกูลฮัวแล้ว พวกท่านหลีกทางไปเถอะ" น้ำเสียงเย็นชา และดูไม่เป็นมิตร

แต่ทว่า โอหยางฉี่หยู่ยิ่งทำเช่นนี้ คนตระกูลฮัวก็ยิ่งวางใจ

และยิ่งทุ่มเทมากยิ่งขึ้น

หลังจากนั้น ฮัวหยงเฟิงจึงกล่าวว่า : "ฉี่หยู่ ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยินยอมกลับมาที่ตระกูลฮัว?"

กล่าวจบ ฮัวหยางเฟิงยังพูดอีกว่า : "เอาอย่างนี้ ข้าจะให้เจ้าอยู่ในลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลฮัว จดบันทึกภายใต้ชื่อแม่ใหญ่ของเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร?"

ในความคิดของฮัวหยงเฟิง นี่เป็นเงื่อนไขที่น่าสนใจอย่างมาก

เพราะว่า การที่คนนอกจะกลายเป็นทายาทได้ ไม่ว่าจะขอร้องอ้อนวอนแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้

แต่ในรถม้า เมื่อโอหยางได้ฟังคำพูดนี้ของฮัวหยงเฟิง แววตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ฮัวหยางเฟิงเขาคิดจริงๆ หรือว่าตนเองจะหวงแหนฐานะบุตรชายคนโตของตระกูลฮัว?

น่าขบขันอย่างยิ่ง

เขา เกิดในตระกูลโอหยาง และจะตายเป็นวิญญาณของตระกูลโอหยาง คิดอยากจะให้เขาเป็นคนตระกูลฮัว มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน