แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 602

อาจจะมีคนรู้ โอหยางซวงถูกผู้ชายกลุ่มหนึ่งเหยียดหยามจนตาย ตายอย่างสภาพอนาถ

มากไปกว่านั้น กระทั่งมีคนรู้ว่าผู้ที่บงการคือเจียงซื่อ อืม

แต่ว่าไม่เคยมีคนรู้เลย เรื่องนี้ความจริงแล้วเกี่ยวข้องกับฮัวหยงเฟิง

แม้กระทั่งเจียงซื่อเองก็ไม่รู้

ฮัวหยงเฟิงไม่เคยลืม ขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าศพของโอหยางซวงด้วยความชั่วร้าย พูดเรื่องสกปรกในใจของเขา โอหยางซวงยังไม่ตายไม่สนิท ลืมตาขึ้นมา มองตัวเองอย่างเกลียดชัง

เขาตกใจ ตอนที่เตรียมตัวจะจัดการโอหยางซวง โอหยางซวงกลับสิ้นใจแล้ว

และ ยังคงอยู่ในสภาพลืมตาจ้องมองตัวเองอย่างเกลียดชัง

ไม่มีคนรู้ ระยะเวลานั้นเขาฝันร้ายอยู่บ่อยๆ

แม้กระทั่ง ตอนที่เห็นลูกชายโอหยางฉี่หยี่ที่ก่อนหน้านี้ยังมีความรู้สึกอยู่บ้าง เขายังรับไม่ได้

แต่ความจริงแล้ว ทั้งหมดนี้ โอหยางฉี่หยี่มองเห็นหมดแล้ว เขาก็อยู่ที่ใต้เตียงนั่นเอง

“ฮาฮาฮา——”

ฮัวหยงเฟิงหัวเราะขึ้นมากะทันหัน “เพราะฉะนั้นหลายปีนี้มา ความจริงเจ้าเกลียดข้ามาตลอด ใช่หรือไม่?”

โอหยางฉี่หยี่ไม่ได้พูด แค่มองฮัวหยงเฟิงอย่างสงบ

ฮัวหยงเฟิงมองไม่เห็นสีหน้าของโอหยางฉี่หยู่ และไม่ได้ยินเสียงของโอหยางฉี่หยู่ แค่พูดต่อ “ตระกูลฮัว——พวกเขา เจ้าทำอะไรกับพวกเขา?”

ฮัวหยงเฟิงรู้ ตัวเองไม่รอดแล้ว เพราะว่าเลือดเขาไหลไปเยอะมาก เขาไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว

มิหนำซ้ำ เขารู้ว่าโอหยางฉี่หยู่รู้ทุกอย่างแล้ว โอหยางฉีหยู่ไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน

เพราะฉะนั้น วินาทีนี้เสมือนเขาสูญเสียโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว แต่เขากลับอยากรู้ว่าตระกูลฮัวเป็นอย่างไร

หรือว่า เขาหวังว่าจะได้ยินผลลัพธ์ที่ตรงข้ามกับความคิดของเขา

แต่เสียดาย เป็นไปไม่ได้ที่โอหยางฉี่หยู่ จะให้เขาตายไปด้วยความวางใจแน่นอน

โอหยางฉี่หยู่ยืนขึ้นมา พูดอย่างเย็นชา “การกระทำของพวกเจ้า จะให้ตระกูลฮัวเป็นอย่างไรในใจเจ้าไม่มีความคิดเลยหรือ?”

พูดไป โอหยางฉี่หยู่ท่ามกลางความตกใจของฮัวหยงเฟิง เปิดปุ่มใต้เตียงออก

ขยับเตียงไปฝั่งหนึ่ง ช่องทางใต้ดินโผล่ออกมา

แต่ทว่า โอหยางฉี่หยู่กลับไม่มองฮัวหยงเฟิงอีก หมุนตัวจากไป

ฮัวหยงเฟิง สุดท้ายเลือดก็ค่อยๆไหลจนตาย ท่ามกลางความสิ้นหวัง

ก่อนตาย ฮัวหยงเฟิงเคยเสียใจกับเรื่องทั้งหมดที่เคยทำไปหรือไม่ ไม่มีคนรู้

ในเวลาเดียวกัน จวนอ๋องอี้ว

ฉีเทียนเห้ายืนอยู่หน้าประตูสวนหวู่ มองดูลูกน้องหามซ่งจินจือออกมา สายตาเย็นชา

กำลังจะจากไป แต่กลับนึกอะไรขึ้นมาได้ สายตามีความรังเกียจ

“ไป จับตัวซ่งหลิงหลางออกมา”​

เอ่ยถึงชื่อนี้ เขาก็รู้สึกรังเกียจอย่างที่สุด

โดยเฉพาะคิดถึงซ่งหยุนจางพระราชทานวิวาห์ให้เขา ก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ

เพื่อไม่ให้คนน่ารังเกียจนี้ทำให้คนรังเกียจต่อ ฉีเทียนเห้าตัดสินใจพาคนไปสักระยะหนึ่ง

รอผ่านไปสักระยะ ซ่งหลิงหลางก็ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงแล้ว

ลูกน้องได้ยิน ตะลึง “เจ้านาย จับ จับไปไหน?”

พวกเขามาจับซ่งจินจือ เอาซ่งหลิงหลางไปทำไม?

ฉีเทียนเห้าคิดไปคิดมา พูดอย่างเย็นชา “จับไปไหนก็ได้? เก็บลมหายใจไว้ก็พอ”

พอลูกน้องฟังแล้ว ก็รีบไปปฏิบัติทันที

เพียงแค่ตอนที่จับตัวซ่งหลิงหลางที่ถูกตีสลบแล้ว ในมือของลูกน้องคนนั้นยังมีสาวใช้คนหนึ่งที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล มองดูเจ้านายตัวเองกำลังมองตัวเองอยู่ ลูกน้องคนนั้นก็รีบอธิบาย “ตอนที่ข้าน้อยไป นางกำลังถูกตี ข้าน้อยคิดว่าพาไปพร้อมกัน บางทีอาจจะมีประโยชน์”