แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 601

ตอนที่โอหยางฉี่หยู่ถึงห้องนอนของฮัวหยงเฟิง ฮัวหยงเฟิงกำลังหลับตานอนอยู่บนเตียง

เพียงแค่ ตอนที่โอหยางฉี่หยู่ถึงข้างเตียง ลูกตาภายใต้เปลือกตาของฮัวหยงเฟิงเริ่มขยับไปมาอย่างบ้าคลั่ง

“ฮัวหยงเฟิง เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าเจ้าจะมีวันนี้?”

ได้ยินคำพูดนี้ ฮัวหยงเฟิงรีบลืมตาขึ้นทันที

“เจ้า——”

พอฮัวหยงเฟิงตื่นมา ก็พบว่าตัวเองขยับไม่ได้

สัญชาตญาณบอกเขาว่ามีปัญหา จะเกิดเรื่อง แต่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ถึง คนที่ทำให้เขาเกิดเรื่อง กลับเป็นลูกชายของตัวเอง——

“โอหยางฉี่หยู่ เจ้าอย่าลืม ในตัวของเจ้ามีเลือดของข้า เจ้าทำเช่นนี้กับข้า จะต้องโดนฟ้าผ่า”

ความจริง ฮัวหยงเฟิงไม่รู้ว่าโอหยางฉี่หยู่จะทำอะไร แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าไม่ใช่เรื่องดี

โอหยางฉี่หยู่ได้ยินก็โก่งริมฝีปาก แต่สายตากลับเย็นชา “เลือดเหมือนกันก็จะโดนฟ้าผ่า? ถ้าเช่นนั้นก็ให้เลือดไม่เหมือนกันก็พอแล้ว”

พอฟังคำพูดของโอหยางฉี่หยู่ จิตใต้สำนึกทำให้ฮัวหยงเฟิงสั่นใจสั่น สัญชาตญาณบอกนี่ไม่ใช่เรื่องดี

ขณะเดียวกัน เขาก็เห็นมือของโอหยางฉี่หยู่มีมีดเล่มหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทันใดนั้น ฮัวหยงเฟิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เจ้า เจ้าจะทำอะไร?” ถามไปด้วย ฮัวหยงเฟิงก็กลืนน้ำลายไปด้วย

โอหยางฉี่หยู่ได้ยิน ก็ใช้มีดสั้นกรีดบนหน้าของฮัวหยงเฟิง “เจ้าว่า ปล่อยเลือดบนตัวของเจ้าจนหมด เลือดของเราก็ไม่เหมือนกันแล้วใช่หรือไม่?”

ฮัวหยงเฟิงเบิกตากว้าง

เขาคิดไม่ถึง โอหยางฉี่หยู่จะมีความคิดแบบนี้

ถึงแม้ว่าเขาเคยคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย แต่ก็ไม่มีวันคิดว่าลูกชายตัวเองจะฆ่าพ่อ

“ไม่ได้!” ด้วยจิตใต้สำนึก ฮัวหยงเฟิงใช้คำเสียงออกคำสั่งใบแบบเจ้าบ้านครอบครัว

เพียงแค่ ตอนที่สบตากับโอหยางฉี่หยู่ ฮัวหยงเฟิงก็น้ำเสียงอ่อนลง แต่ก็อดที่จะข่มขู่ไม่ได้

“ข้าเป็นเจ้าบ้านตระกูลฮัว หากเจ้าฆ่าข้า คนตระกูลฮัวไม่ปล่อยเจ้าแน่.......อ้าก——”

คำพูดของฮัวหยงเฟิงยังพูดไม่จบ ข้อมือของเขาก็รู้สึกถึงความเย็น จากนั้นก็ตามมาด้วยความเจ็บปวด

ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่เขากลับสามารถรู้สึกได้ว่าเลือดของตัวเองกำลังหยดลงจากข้อมือ ความหวาดกลัว บอกกับการเสียเลือดจากร่างกาย ทำให้เขาเย็นไปทั่วตัว

ส่วนคำพูดตามมาของโอหยางฉี่หยู่ ยิ่งทำให้ใจเขาเย็นอย่างสิ้นเชิง

“คนตระกูลฮัว? ไม่นานคนตระกูลฮัวก็จะตามเจ้าลงนรกไป วางใจ ไม่ขาดแม้แต่คนเดียว”

“เจ้าทำอะไรกับตระกูลฮัว?” สีหน้าของฮัวหยงเฟิงยิ่งแย่กว่าเดิม

โอหยางฉี่หยู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้าง หัวเราะเยาะพูดเสียดสี “เช่นนั้นต้องถามตระกูลฮัวของพวกเจ้า ว่าทำอะไรไปบ้าง”

คำพูดของโอหยางฉี่หยู่ ทำให้ฮัวหยงเฟิงสีหน้าซีดอย่างรุนแรง

หรือว่า.......

พอคิดถึงความเป็นไปได้นั้น จิตใต้สำนึกของฮัวหยงเฟิงก็อยากปฏิเสธ

แต่ เมื่อครู่ก่อนที่โอหยางฉี่หยู่จะมา ความจริงตัวเองเคยตะโกน เคยร้องขอความช่วยเหลือ แต่ว่าไม่มีคนมา เงียบสงบ เสมือนในโลกนี้มีเพียงตัวเขาเอง

สถานการณ์เช่นนี้ ก็ทำให้ฮัวหยงเฟิงมีความมั่นใจในการคาดเดาของตัวเอง

แต่ว่า ตอนนี้การคาดเดาอะไรก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือให้ตัวเองหลุดพ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นได้รับการรักษา เขาไม่อยากตาย

ส่วนคนที่เขาสามารถขอร้องได้ในตอนนี้ มีเพียงโอหยางฉี่หยู่ตรงหน้าเท่านั้น

บางครั้ง ในวินาทีที่คนยิ่งอันตราย ก็ยิ่งสามารถรักษาความสงบ

“ฉี่หยู่ ไม่ว่ายังไงข้าก็เป็นพ่อของเจ้า......”