แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 600

เห็นได้ชัดว่า ซีฮัวเป็นชื่อร้านที่ไม่เคยคิดว่าจะมีมาก่อน ฉะนั้นเมื่อคนของแคว้นซีหรงพูด'ซีฮัว'คำนี้ออกมา คนส่วนใหญ่จึงไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง

แต่ว่าไม่นาน ก็มีคนนึกขึ้นมาได้ ซีฮัวคือร้านเล็กๆ ร้านหนึ่งที่มีชั้นเดียว เป็นร้านเขียนจดหมายจุ่มหมึกโดยเฉพาะ เจ้าของร้านมักจะสวมชุดคลุมยาวของชาย แต่กลับไม่ได้ดูตกอับอะไร

และเผอิญว่า เจ้าของร้านนี้ก็อยู่ในฝูงชนนั้นพอดี และไม่นานก็ถูกคนจำได้

ท้ายที่สุดเจ้าของร้านนี้ก็รับสารภาพ เขามักจะได้รับจดหมายอยู่บ่อยๆ จริงๆ แต่ว่าเขาไม่เคยเอ่ยถาม แล้วก็ไม่เคยแตะต้องจดหมายเหล่านั้นเลย

จดหมายที่ส่งมาทุกๆ ฉบับ ตราบใดที่ไร้การลงนาม เขาจะวางไว้ที่ร้าน จากนั้นวันรุ่งขึ้นก็จะมีคนมารับจดหมายไป

แต่ว่า ไม่นาน ตัวตนของเจ้าของร้านนี้ก็ถูกกระชากออกมา

มันวนเวียนไปเกี่ยวข้องกับตระกูลฮัว

เหตุใดถึงวนเวียนไปได้นะ?

เดิมทีแล้ว พี่สะใภ้ของป้าของเจ้าของร้านนี้ไปเป็นแม่บ้านอยู่ที่ตระกูลฮัว และเจ้าของร้านร้านนี้ ก่อนหน้านี้เป็นเพียงบัณฑิตที่ตกอับคนหนึ่ง และตั้งแต่กลายเป็นเจ้าของร้านซีฮัว ชีวิตก็ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ

ตรวจสอบตามนี้ต่อไป ดูเหมือนว่าจะได้เบาะแสอีกอย่างแน่นอน

เพราะว่า ยังหาหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับตระกูลฮัวไม่ได้

พยานบุคคลคนนี้ จึงถูกระงับไว้ชั่วคราว และแน่นอนว่าเจ้าของร้านซีฮัวก็ไม่สามารถปล่อยไปได้ จึงถูกจับขึ้นมาด้วย

ผิดหรือไม่ผิด ค่อยพิจารณาคดีอีกทีหนึ่ง วันนี้เรื่องการสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติของเจียเล่อจวิ้นจู่เป็นสิ่งสำคัญกว่า และหลายๆ คนก็ให้การจับจ้อง

หลังจากพยานบุคคลแล้วก็เป็นพยานวัตถุ

พยานวัตถุ ยังคงเป็นจดหมาย ยังมีสิ่งของบางอย่างของแคว้นซีหรงและแผนที่วางกำลังป้องกันของต้าชิ่ง

เมื่อพยานวัตถุถูกนำออกมา หูหยานเฉียนก็เคร่งเครียดอย่างมาก เกรงว่าพยานวัตถุนี้จะเล่นลูกไม้อะไรอีก

เพียงแต่ว่า สิ่งของยังคงเป็นสิ่งของเหล่านั้น

เพียงแต่ว่า ซ่งฉงปิงเอ่ยถามอย่างสงสัย "นายท่าน สิ่งของเหล่านี้ค้นหาออกมาจากร้านของข้า แต่หากว่าเป็นคนอื่นมาสร้างหายนะล่ะ? อีกทั้งยังไม่แน่ใจว่าสิ่งของเหล่านี้เป็นของของข้า ถูกหรือไม่?"

จ้งฉางได้ยินเช่นนั้น คิดๆ ดูแล้ว จึงกล่าวว่า : "ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ สิ่งของเหล่านี้ไม่ได้ค้นออกมาจากร้านของเจ้าหรอกหรือ

"แต่ถ้าหากมีใครจงใจวางแผนใส่ร้าย มีคนเข้าออกในร้านมากมาย คิดอยากจะวางสิ่งของไว้ก็ไม่ได้ยากอะไร" ซ่งฉงปิงพูดแก้ต่างให้ตัวเอง

"ตามความเห็นของเข้า เจ้าคิดว่าอย่างไร?" เป็นซ่งหยุนจางที่เอ่ยถามคำถามนี้

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่ในใจรู้สึกร้อนรนเล็กน้อย

ต้องการตัดสินคดีของซ่งฉงปิงอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากเป็นบุคคลนี้ จึงไม่สามารถทำได้

ซ่งฉงปิงกล่าว : "หม่อมฉันไม่ได้คิดเห็นอย่างไรหรอกเพคะ เพียงแต่ต้องการจะตัดสินลงโทษว่าข้าสมรู้ร่วมคิดกับข้าศึกเพื่อขายชาติ หม่อมฉันคิดว่า ควรจะมีหลักฐานที่ครบถ้วนกว่านี้......"

เมื่อซ่งฉงปิงกล่าวคำพูดนี้ สายตาไม่ได้ทองไปที่ซ่งหยุนจาง แต่มองไปที่พื้นแทน

แต่ว่า คนที่คุ้นเคยกับนาง ดูเหมือนจะมองออกได้ว่า เวลานี้ นางเพียงแค่ถ่วงเวลาก็เท่านั้น

ส่วนเหตุใดจึงต้องถ่วงเวลานะหรือ?

ซ่งฉงปิงกระตุกมุมปาก

เพราะว่า นางกำลังรอการแสดงละครใหญ่อยู่นะสิ

"หนึ่ง"

"สอง"

ซ่งฉงปิงนับเงียบๆ ในใจ

"สาม!"

"คนตาย คนตาย——"

ในเวลานี้ ฝนฝูงชนที่ค่อนข้างครึกครื้น จู่ๆ ก็มีเสียงตื่นตระหนกตกใจดังขึ้นมา

ได้ยินว่าคนตาย ทุกคนก็ส่งเสียงอื้ออึง

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงชนก็กระจัดกระจายออก เผยให้เห็นคนแปลกหน้าที่ร่ำร้องออกมาคนนั้น

เพียงแต่ว่า คนคนนี้แต่งกายด้วยผ้าแพรต่วน แต่ผมเผ้ากลับยุ่งเหยิง

คนอื่นๆ หลีกทางให้ และแสดงให้เห็นเขาเพียงผู้เดียว แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ดึงผมตัวเองไปพลางตะโกนไปพลาง "คนตาย คนตายอยู่ที่โกดังของตระกูลฮัวหลายคนเลย"

ตระกูลฮัว!

ได้ยินคำพูดนี้ หูหยานเฉียนก็แทบจะนั่งไม่ติด

และคนในฝูงชน มีบางคนที่ข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ จึงถอยออกไปอย่างเงียบๆ

คนจำนวนมาก มองไปยังชายคนนั้นที่มีท่าทางเหมือนคนบ้า