แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 607

เว่ยหวินซีขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในประตู ก็ประชันหน้ากับฉีเทียนเห้าพอดี คำพูดที่จะพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอ

“เจ้า——” เว่ยหวินซีอึ้งอยู่กับที่ มองดูฉีเทียนเห้า ทันใดนั้นยังตอบสนองไม่ทัน

จากนั้น ตกตะลึง น้ำเสียงก็สูงขึ้นกะทันหัน “ท่านอ๋อง——”

แน่นอน ท่านอ๋องคำนี้ไม่ได้เรียกฉีเทียนเห้า

เพราะว่าเว่ยหวินซีมองไปด้านหลัง

วินาทีต่อมา ซ่งหยุนดาก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู

ซ่งหยุนดาเดิมทีก็อยู่ด้านหลังเว่ยหวินซี ได้ยินเว่ยหวินซีเสียงสูงขึ้นมากะทันหัน นึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็เข้ามาอย่างเร็วที่สุด

พอเข้ามาแล้ว ก็เห็นหน้าฉีเทียนเห้าพอดี

มองดูฉีเทียนเห้า ซ่งหยุนดาขมวดคิ้วแน่น

ส่วนฉีเทียนเห้า ยืดตัวตรงด้วยสัญชาตญาณ อย่างอธิบายไม่ถูก

“ท่านอ๋อง.......เขา.......เขาคืออ๋องเซ่อเจิ่งใช่ไหม?” เว่ยหวินซีไม่ค่อยมั่นใจแล้ว

อ๋องเซ่อเจิ้งคนนี้ไม่ควรที่จะออกรบอยู่ที่ชายแดนหรือ?

นอกจากนี้ ถึงแม้จะเคยฟังท่านอ๋องบ้านตัวเองพูดว่ามีความสัมพันธ์กับอ๋องเซ่อเจิ้งอยู่บ้าง แต่อ๋องเซ่อเจิ้งก็ไม่เคยมาที่จวนอ๋องอี้วเลย

แม้กระทั่ง นานขนาดนี้ เว่ยหวินซีกับอ๋องเซ่อเจิ้งคนนี้ นั่นก็คือฉีเทียนเห้า ความจริงแล้วไม่ได้ไปมาหาสู่กันเลย

แม้แต่ตอนที่คนทั่วเมืองหลวงต่างก็รู้ว่าซ่งหลิงหลางตามตื๊อฉีเทียนเห้าอยู่ เว่ยหวินซีก็ไม่ได้สนใจฉีเทียนเห้าสักเท่าไหร่

ก็เพราะเหตุนี้ อาการตอบสนองแรกที่เว่ยหวินซีก็คือ ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝากไปหรือไม่

“ใช่!” ซ่งหยุนดาสายตาเคร่งขรึมเล็กน้อย

เว่ยหวินซีได้ยิน ก็ตะลึงก่อน

จากนั้นก็ขมวดคิ้ว หน้าเคร่งขรึม มองฉีเทียนเห้าด้วยสีหน้าระวัง “อ๋องเซ่อเจิ้ง ท่านจะทำอะไร?”

จากนั้น มองดูอานอานกับเล่อเล่อข้างกายฉีเทียนเห้า สีหน้าตื่นเต้น “อานอานเล่อเล่อไม่ต้องกลัว มาหายายตรงนี้ ยายจะปกป้องพวกเจ้าเอง”

ฉีเทียนเห้า “.......”

ดูเหมือนแม่ยายจะคิดผิดทางแล้ว

ด้วยสัญชาตญาณ ฉีเทียนเห้ามองไปที่พ่อตา แต่กลับได้สายตาตักเตือนจากพ่อตา

ฉีเทียนเห้า “.......”

อานอานกับเล่อเล่อมองดูสภาพของท่านยายตัวเอง ก็มองสบตากัน จากนั้นก็มองไปที่พ่อตัวเองด้วยความเห็นใจ จากนั้น ตัวเล็กทั้งสองก็เดินไปข้างกายท่านย่าตัวเองอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเด็กทั้งสองเดินมาถึงข้างกายตัวเองแล้ว เว่ยหวินซีก็รีบซ่อนตัวพวกเขาไปอยู่ข้างหลังตัวเอง

เช่นนี้แล้ว เว่ยหวินซีถึงได้โล่งอก

ฉีเทียนเห้า “.......” เขาไม่ใช่หมาป่า ไม่ต้องป้องกันขนาดนี้ก็ได้

เด็กๆปลอดภัยแล้ว เว่ยหวินซีถึงมีความมั่นใจ มองไปที่ฉีเทียนเห้า “อ๋องเซ่อเจิ้ง ไม่ทราบว่าท่านอ๋องของเราไปมีความขัดใจต่อท่านที่ไหน แต่ว่าเด็กๆเป็นผู้ไร้เดียงสา หวังว่าท่านจะไม่ลงมือต่อเด็ก”

ทำไมเว่ยหวินซีถึงได้คิดเช่นนี้?

เพราะว่าในสายตาเว่ยหวินซี ฉีเทียนเห้าเป็นคนเลือดเย็นไร้หัวใจไร้ความรู้สึก

ตอนที่นางอยู่บนถนน พบกับรถม้าของฉีเทียนเห้า จากนั้น เห็นมีคนขวางรถ ถูกฉีเทียนเห้าเชือดตรงนั้นเลย

ถึงแม้ว่าสุดท้ายท่านอ๋องอธิบายแล้วว่าคนนั้นเป็นคนสมควรฆ่า แต่ว่าภาพพจน์ของฉีเทียนเห้าในใจของเว่ยหวินซี ยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้แล้ว

สรุปก็คือ แย่

น่ากลัว！

ฉีเทียนเห้า “ทานคงเข้าใจผิดแล้ว——”

อานอานเล่อเล่อพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน

ใช่ ท่านย่าเข้าใจผิดแล้ว ท่านพ่อไม่ได้ลงมือต่อพวกเขา

เข้าใจผิด?

เว่ยหวินซีคิดไป จากนั้นก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ สีหน้าก็แย่กว่าเดิม

“ท่านมาเพื่อหลิงหลาง? ซ่งหลิงหลางไม่อยู่ที่นี่ ท่านจะหาซ่งหลิงหลาง ไปหาที่หูหยานเฉียน”

เว่ยหวินซีเพิ่งตอบสนองทันอย่างกะทันหันตอนนี้ ซ่งหลิงหลางกับฉีเทียนเห้า ตอนนี้ยังมีความสัมพันธ์เป็นคู่หมั้นกัน

คิดเช่นนี้แล้ว เว่ยหวินซีก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฉีเทียนเห้าถึงมาจวนอ๋องของตัวเอง

ก็คงมาหาคู่หมั้นซ่งหลิงหลาง

ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่าเส้นเลือดบนหน้าผากตัวเองกระตุก