แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 615

ในขณะที่ซ่งฉงปิงกำลังคิดหาวิธีพิสูจน์ นางก็รู้สึกว่ามือของฉีเทียนเห้าเริ่มอยู่ไม่สุข

ประสาทสัมผัสของซ่งฉงปิงอยู่ในมือของฉีเทียนเห้าทั้งหมด

ในเวลานี้นางได้ยินฉีเทียนเห้าพูดข้างหูว่า “ปิงเอ๋อร์ เรามาพิสูจน์กันที่นี่ ได้หรือไม่?”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยเสน่ห์

ความคิดของซ่งฉงปิงล้วนถูกควบคุมโดยมือที่เร่าร้อนของฉีเทียนเห้า จนกระทั่งเดิมทีซ่งฉงปิงไม่ได้คิดอย่างละเอียดว่า ‘พิสูจน์’ ของฉีเทียนเห้านั้นหมายถึงอะไร

ดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างสับสน “ได้”

ส่วนจะพิสูจน์อย่างไร ขอเพียงไม่ให้นางคิด อย่างไรก็อย่างนั้น

จากนั้นดวงตาของซ่งฉงปิงก็ถูกฉีเทียนเห้าใช้แถบผ้าปิดไว้

ฉีเทียนเห้ากล่าวว่า “ตอนนี้ข้ามองไม่เห็น เจ้าก็ไม่เห็น เช่นนี้ถึงจะยุติธรรม”

ซ่งฉงปิงคิดว่าเขาบอกว่ายุติธรรมก็ยุติธรรม เมื่อดวงตามองไม่เห็น จึงทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย จนกระทั่งทำสิ่งที่ไร้เดียงสา เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม

แต่ไม่นานซ่งฉงปิงก็รู้

ฉีเทียนเห้าไม่ได้ไร้เดียงสา

นั่นเป็นผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ไม่ได้แล้ว

เพียงแต่กว่าจะรู้ก็สายเกินไปแล้ว ในที่สุดนางก็ทำได้เพียงแอบกัดฟันยอมรับความอับอายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน......

เมื่ออานอานและเล่อเล่อพบว่าท่านพ่อมองไม่เห็น ก็ยิ่งติดท่านแม่

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังไม่เห็นเล่ห์เหลี่ยมของท่านพ่อที่ดวงตามองไม่เห็น จึงมีท่าทีที่ดี

เดิมทีเด็กทั้งสองคนตื่นแต่เช้า เมื่อเห็นว่าท่านแม่ของตนเองยังไม่ออกไปก็ดีใจมาก

ถึงอย่างไรท่านแม่ก็ยุ่งมาก ทุกครั้งที่ท่านแม่ว่าง พวกเขาก็อยากใช้เวลาอยู่กับท่านแม่ให้มากขึ้น

ครอบครัวได้ทานอาหารเช้าด้วยกัน

ที่ผ่านมาพวกเขาสองคนไม่มีท่านแม่คอยดูแลให้กินอาหาร แต่ท่านพ่อขอให้ท่านแม่ช่วยป้อนอาหารอย่างโจ่งแจ้งและไร้ยางอาย

อานอานและเล่อเล่อรู้สึกว่านี่อาจเป็นความอิจฉาตาร้อนที่ท่านแม่มักจะพูดบ่อยๆ

อิจฉาตาร้อนจริงๆ และไม่อยากมอง

เดิมทีคิดว่าท่านพ่อมองไม่เห็น เช่นนั้นท่านแม่ช่วยก็ไม่เป็นไร

แต่หลังจากทานอาหารเช้า พวกเขาต้องการจะใกล้ชิดท่านแม่ แต่ท่านพ่อกล่าวว่า “ท่านน้าตัวน้อยของพวกเจ้ามาแล้ว พวกเจ้าไปหาเขาเถอะ”

ทั้งสามคนนี้ชอบแย่งผู้หญิงกับเขา

แต่เขาไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะทำให้พวกเขารักและฟาดฟันกันเอง

เล่อเล่อโกรธมาก “ไม่เอา พวกเราอยากอยู่กับท่านแม่”

ท่านน้ามาแล้วก็ไม่เป็นไร ท่านน้าอยู่กับพวกเขาและท่านแม่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?

จากนั้นเล่อเล่อก็ได้รับสายตาจากท่านพ่อของตนเอง

สายตานั้นบอกว่าอย่างไร?

ไม่มีจุดรวมสายตา แต่ก็ถูกล็อกไว้อย่างแม่นยำ

ต่อมาเล่อเล่อก็ได้ยินท่านพ่อของตนเองกล่าวว่า “ได้ พวกเจ้าอยู่กับท่านแม่ของพวกเจ้า ข้าอยู่คนเดียว”

จากนั้นฉีเทียนเห้าก็ลุกขึ้น และคลำหาทางเข้าไปในห้อง แต่กำลังชนประตู......

เล่อเล่อ “......”

เอาเถอะ ท่านพ่อตาบอด ท่านพ่อว่าอย่างไรก็อย่างนั้น

ต้องให้ความสำคัญกับท่านพ่อที่ตาบอดผู้นั้น

ดังนั้นเล่อเล่อจึงดึงอานอานจากไปอย่างโกรธเคือง

ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้าอย่างจนปัญญา

บางครั้งชายผู้นี้ก็ไร้เดียงสาจริงๆ

และในเวลานี้นางไม่สามารถเข้าข้างใครได้เลย ดังนั้นจึงทำได้เพียงมองดูสามพ่อลูกแย่งชิงกันอย่างจนปัญญาและพูดไม่ออก

หลังจากที่เด็กทั้งสองคนจากไปแล้ว ฉีเทียนเห้ารออยู่นาน ซ่งฉงปิงก็ไม่ขยับ ดังนั้นจึงจงใจคลำหา “ปิงเอ๋อร์ เจ้าอยู่ไหน?”

ซ่งฉงปิง “......”

เอาเถอะ ผ่านไป......

ผู้ชายที่ช่างออดอ้อน บางครั้งก็รับไม่ได้จริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยังมีชายคนหนึ่งที่แข็งแกร่งมากในสายตาของคนนอก......แต่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเป็นเช่นนี้ หลังจากที่ซ่งฉงปิงไม่พูดไม่จาเป็นเวลาสามวัน (ไม่ละอายไม่ขวยเขิน) ในที่สุดดวงตาของฉีเทียนเห้าก็กลับมาเป็นปกติแล้ว