แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 616

อ๋องจั๋วมองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ แต่สีหน้าค่อนข้างไม่พอใจ

หลังจากเดินไปยังที่นั่งและนั่งลง เขาก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ “มีความลับอะไร? ”

ในความเป็นจริง อ๋องจั๋วไม่คิดว่าลั่วเสี่ยวจู๋จะสามารถนำข่าวที่เป็นประโยชน์อะไรมาให้เขาได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเขาถึงไม่ไปเจอลั่วเสี่ยวจู๋

แม้ว่าในใจของลั่วเสี่ยวจู๋จะเป็นกังวล แต่ก็มองท่าทีที่อ๋องจั๋วมีต่อตนเองออก

นางรู้ดีว่าหากความลับที่ตนเองกล่าวไม่มีประโยชน์ต่ออ๋องจั๋ว เช่นนั้นอ๋องจั๋วจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม การมาหาอ๋องจั๋วนั้น นางได้คิดไตร่ตรองบทสรุปซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้ว

ลั่วเสี่ยวจู๋สูดหายใจเข้าลึกๆ “อ๋องคัง ไม่สามารถมีทายาทได้!”

“อะไรนะ?” อ๋องจั๋วไม่คิดเลยว่าลั่วเสี่ยวจู๋จะพูดประโยคนี้ และตกใจมาก

แม้กระทั่งเป็นเพราะตกใจมากเกินไป จึงลุกขึ้นจากที่นั่ง “สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือ?”

ตื่นตระหนก ดีใจ แต่แฝงไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ลั่วเสี่ยวจู๋พยักหน้ายืนยัน “สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง”

ใช่ อ๋องคังไม่สามารถมีทายาทได้

นี่เป็นความลับที่นางรู้เมื่อชาติที่แล้ว

ตามวิถีแห่งสรรพสิ่งของชาติที่แล้ว ฝ่าบาทน่าจะสิ้นพระชนม์ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า และอ๋องคังในฐานะพระโอรสโดยตรงจะต้องสืบทอดตำแหน่ง

ก่อนที่อ๋องคังจะขึ้นครองราชย์ เคยมีทายาทคนหนึ่ง แต่สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์

หลังจากที่อ๋องคังขึ้นขึ้นครองราชย์ ก็มีทายาทหลายครั้งหลายครา แต่ทายาทและพระสนมก็สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ในที่สุด

นี่ไม่ใช่ความลับในเวลานั้น

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นางจะเสียชีวิต ในขณะนั้นฮ่องเต้ได้เปิดเผยเรื่องที่ไม่สามารถมีทายาทได้

แม้ว่านางจะเป็นเพียงนางสนมคนหนึ่งในบ้านของตระกูลจู และไม่รู้อะไรมากนัก แต่จำเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน

ในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่คิดว่าใต้หล้ากว้างใหญ่ มีเรื่องที่คิดไม่ถึงมากมาย

ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว ในตอนนั้นเหตุผลที่อ๋องคังมีบุตร น่าจะเกิดมาจากคนอื่น ต่อมาทนไม่ได้กับสัตว์ป่าเช่นนั้น จึงทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาแต่ละคนตายตั้งแต่อายุยังน้อย

หลังจากมาที่เมืองหลวง นางตระหนักได้ว่าสถานะของตนเองไม่มีความสำคัญอะไรในเมืองหลวง

เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะซ่งฉงปิง

ใครใช้ให้นางไม่มีสายเลือดของราชวงศ์เล่า?

ดังนั้นหนทางเดียวคือกลายเป็นผู้หญิงของฝ่าบาทในอนาคต

อ๋องคังไม่สามารถมีทายาทได้ ดังนั้นแม้ว่าอ๋องคังจะได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ แต่ก็จะไม่สามารถนั่งบัลลังก์ได้อย่างมั่นคง และตนเองก็ไม่ได้รับประโยชน์

ในตอนนั้นคนเดียวที่สามารถแย่งชิงกับอ๋องคังได้มากที่สุดก็มีเพียงอ๋องจั๋ว

หลังจากที่อ๋องคังได้รับแต่งตั้งให้เป็นไท่จื่อ เมื่อฝ่าบาทสิ้นพระชนม์ อ๋องจั๋วก็ยกทัพจับศึก

แม้ว่าจะถูกตัดหัว แต่ในท้ายที่สุดก็โจมตีอ๋องคังอย่างหนัก

ดังนั้นหลังจากครุ่นคิดแล้ว ในที่สุดนางก็เลือกอ๋องจั๋ว

อ๋องจั๋วมองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ ในเวลานี้คนสงบลงแล้ว

“พูดปากเปล่า ไร้หลักฐาน” ในขณะพูด อ๋องจั๋วก็มองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ด้วยสายตาเฉียบคม “เจ้าคงรู้ว่าการโกหกข้าจะมีจุดจบอย่างไร?”

ลั่วเสี่ยวจู๋กำหมัดแน่นและรู้สึกประหม่า แต่ยังคงกัดฟันและมองไปที่อ๋องจั๋ว “สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง หากอ๋องจั๋วไม่เชื่อ ก็ไปดูสืบได้ หากสืบได้ว่าเป็นเท็จ ข้ายินดีที่จะรับผิดชอบ”

“ข้าไปสืบแน่” หลังจากพูดจบ อ๋องจั๋วก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เมื่อลั่วเสี่ยวจู๋เห็นเช่นนี้ สีหน้าก็เป็นกังวล

ในเวลานี้อ๋องจั๋วหันกลับมาและมองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ “เจ้าไม่ต้องกังวล หากสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ข้าจะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เป็นธรรมแน่นอน”

ในขณะพูด อ๋องจั๋วก็ยิ้มให้ลั่วเสี่ยวจู๋เล็กน้อย

แม้ว่าอ๋องจั๋วจะแก่กว่าลั่วเสี่ยวจู๋มาก แต่ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ไม่เคยเจอคนที่โดดเด่นเช่นนี้มาก่อน แน่นอนว่าลั่วเสี่ยวจู๋รู้สึกหวั่นไหว และนัยน์ตาเต็มไปด้วยความสดใส

หากผู้หญิงที่สามารถผูกมัดผู้ชายเช่นนี้ได้ ก็ถือว่าไม่เลว

อย่างน้อยหากอ๋องจั๋วสามารถเป็นฮ่องเต้ได้สำเร็จ อานอานก็จะไม่สามารถเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในสายตาของลั่วเสี่ยวจู๋ก็มีความหวัง

ในเวลานี้อ๋องจั๋วหันกลับมา ในสายตามีเพียงความเฉยเมย