แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 617

จวนอ๋องคังมีนางสนมตั้งครรภ์ และข่าวนี้ก็ออกมาเป็นเวลาสี่เดือนแล้ว

ข่าวลือเกี่ยวกับการไร้ความสามารถของอ๋องคัง ไม่ต้องชี้แจ้งแก้ไขก็ยุติไปเอง

อ๋องจั๋วไปหาลั่วเสี่ยวจู๋ และซักถามลั่วเสี่ยวจู๋

ลั่วเสี่ยวจู๋ยืนยันอย่างหนักแน่นว่าเรื่องนี้ไม่เป็นความจริง

แต่ถึงอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ยังถูกขับออกมาจากจวนอ๋องจั๋ว

เมื่อมองไปที่ป้ายประกาศเกียรติคุณของจวนอ๋องจั๋ว ลั่วเสี่ยวจู๋ก็สับสนงุนงงอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง ทำไมถึงถูกไล่ออกมา?

จวนอ๋องจั๋วในเวลานี้ มู่เหลียวของอ๋องจั๋วมองไปที่อ๋องจั๋วอย่างงุนงง

“ท่านอ๋องทรงทราบดีว่านี่เป็นเพียงกลลวงของอ๋องคัง เหตุใดถึงต้องขับไล่จู๋อินจวิ้นจู่?”

อ๋องจั๋วหัวเราะเยาะ “เจ้ารู้ที่มาของนางหรือไม่”

มู่เหลียวโค้งคำนับ “ขอคำชี้แนะด้วยขอรับ”

อ๋องจั๋ว “นางลักพาตัวเจียเล่อของคนตระกูลลั่ว ตอนนี้ข้ายังไม่บรรลุจุดประสงค์อันยิ่งใหญ่ หญิงสาวในชนบทเล็กๆ คนหนึ่ง จะต้องไม่เป็นปัจจัยที่ทำให้ข้าผิดใจกับจวนอ๋องอี้วและตระกูลเว่ย”

เมื่อมู่เหลียวได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็แจ่มใสขึ้น “ท่านอ๋องทรงพระปรีชา”

จากนั้นมู่เหลียวก็ถามว่า “แล้วเรื่องนั้นของอ๋องคัง? ”

“เหอะ จะรีบร้องอะไร?” อ๋องจั๋วหัวเราะ “ในเมื่อเรื่องของเขาเป็นความจริง แล้วข้ายังต้องกลัวเขาด้วยหรือ? ยิ่งเขามีทายาทก็ยิ่งเป็นประโยชน์กับข้า ข้าเพียงแค่รอให้ทายาทของเขาคลอดออกมา และรอให้เรื่องแดงขึ้นมา สักวันหนึ่ง......”

ในเวลานี้ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่รู้ว่าตนเองถูกหลอกใช้และถูกทิ้ง นางคิดเพียงว่าอ๋องจั๋วคิดว่านางให้ให้ข่าวปลอม จึงเป็นเช่นนี้ และในใจครุ่นคิดว่าจะเอาข่าวอะไรมาทำให้อ๋องจั๋วเชื่อใจตนเองอีกครั้ง

ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น นางต้องทุกข์ทรมานตั้งแต่วันที่นางมีเจตนาไม่ดี

เมื่อถูกไล่ออกจากจวนอ๋องจั๋ว ลั่วเสี่ยงจู๋ก็ทำได้เพียงเดินกลับไปยังที่พักของตนเองในเมืองหลวง

ใช่ เป็นที่พัก ไม่ใช่จวนเจ้าอำเภอ เพราะเดิมทีเจ้าอำเภอเช่นนางเป็นเพียงชื่อที่ว่างเปล่า และไม่มีแม้แต่จวนเจ้าอำเภอที่เป็นของนาง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้ตำแหน่งในเมืองหลวงของนางน่าอับอายมาก น่าอับอายจนไม่มีแม้แต่หญิงสาวสูงศักดิ์สักคนที่จะไปมาหาสู่กับนาง

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวจู๋ก็ยิ่งพยายามปีนขึ้นไปให้สูงที่สุด

เพียงแต่ลั่วเสี่ยวจู๋ยังไม่ทันจะไปถึงหน้าประตู กระสอบถุงหนึ่งก็คลุมลงมาจากด้านบน

เดิมทีลั่วเสี่ยวจู๋ต้องการจะตะโกน แต่ยังไม่ทันได้เปล่งเสียงออกมา นางก็ถูกตีจนสลบ

เมื่อลั่วเสี่ยวจู๋ฟื้นขึ้นมา นางพบว่าตนเองอยู่ในคุกใต้ดินที่มืดมิด

แม้ว่าร่างกายจะไม่ได้ถูกมัดไว้ แต่ในแวบแรกที่ฟื้นขึ้นมา นางก็รู้สึกว่ามีสายตาที่น่าสะพรึงกลัวจับจ้องมาที่ตนเอง

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายสวมชุดผ้าทอคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับตนเอง

ร่างกายของชายผู้นั้นไม่ธรรมดา ดูเหมือนว่าจะอบอุ่นเล็กน้อย แต่สายตาที่มองมาที่ตนเอง ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

“เจ้า——เจ้าเป็นใคร?” เสียงของลั่วเสี่ยวจู๋อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา

ในเวลานี้นางรู้สึกว่าการเผชิญหน้ากับชายตรงหน้า น่ากลัวยิ่งกว่าการเผชิญหน้ากับนายท่านจูในชาติที่แล้ว

นางไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความรู้สึกเช่นนี้ และหวาดกลัวมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“เหอะ——” เสียงหัวเราะเยาะยาวนาน ทำให้ลั่วเสี่ยวจู๋รู้สึกหวาดกลัวมาก

“ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องของข้า และปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับข้า เจ้าจะไม่รู้จักข้าได้อย่างไร?” น้ำเสียงเยือกเย็น ไร้ร่องรอยของความอบอุ่น

แต่ในเวลานี้ ใบหน้าของเขายังคงอบอุ่น และเมื่อมองแวบหนึ่ง มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนที่คุ้นเคยกับการปลอมตัว เช่นเดียวกันกับนายท่านจู......

เดี๋ยวก่อน——นายท่านจู!

คนที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับนายท่านจู หรือแม้แต่ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่านายท่านจู

และสิ่งที่เขาพูด......

“ท่าน......ท่านคืออ๋องคัง——” ลั่วเสี่ยวจู๋ลิ้นสั่นเทา

นางรู้สึกน่ากลัวมาก

อ๋องคังมองไปที่ลั่วเสี่ยวจู๋ “รู้จักกลัวแล้วหรือ? สายไปเแล้ว——”

ในขณะพูด อ๋องคังก็ลุกขึ้น ก้าวไปข้างหน้า และฉีกเสื้อผ้าของลั่วเสี่ยวจู๋