แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 641

ในสถานการณ์ที่เงียบสงบนี้ ซ่งฉงปิงได้ฉลองวันเกิดครบรอบ 22 ปีของตนเอง

เดิมทีแล้ว ซ่งหยุนดากับเว่ยหวินซีต้องการจัดงานใหญ่โต แต่ถูกซ่งฉงปิงปฏิเสธ

ในความคิดเห็นของซ่งฉงปิง งานฉลองวันเกิดของตนเองมีเพียงแค่เพื่อนฝูงญาติมิตรที่สนิทก็พอแล้ว การอยู่กับคนที่ไม่สนิทสนมและมีแต่ความรู้สึกจอมปลอมให้กัน ที่สุดแล้วมันไม่จำเป็นเลย อยู่ด้วยกันกับครอบครัวอย่างมีความสุขจะดีกว่า

ท้ายที่สุด ซ่งหยุนดากับเว่ยหวินซีทำได้เพียงเห็นด้วยกับข้อคิดเห็นนี้

เวลาเช้าตรู่ ซ่งฉงปิงตื่นขึ้น ก็เห็นเว่ยหวินซีกับซ่งหยุนดาได้มาถึงสวนซูยู่ของนางแล้ว

เมื่อเห็นซ่งฉงปิง ขอบตาของเว่ยหวินซีก็แดงก่ำทันที

ไม่ใช่แค่เว่ยหวินซี แต่ซ่งหยุนก็เช่นกัน

เมื่อเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อเสด็จแม่ตนเองน้ำตาคลอ ซ่งฉงปิงก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "เสด็จพ่อ เสด็จแม่ พวกท่านเป็นอะไรไปหรือ?"

เว่ยหวินซีจับมือซ่งฉงปิง "ปิงเอ๋อร์ ชั่วพริบตาเดียวตอนนี้เจ้าก็อายุ 22 ปีแล้ว......ในปีนั้นเป็นแม่ที่ไม่ดีเอง เวลานั้นแม่ไม่ได้ดูแลเจ้าให้ดี จึงได้คลาดกับเจ้ามาหลายปีแบบนี้"

ตราบใดที่นึกถึงความทุกข์ทรมานที่บุตรสาวต้องได้รับมาตลอดหลายปีนี้ เว่ยหวินซีก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับเข็มทิ่มแทงอยู่ที่หน้าอกก็ไม่ปาน

วันนี้เป็นวันเกิดของซ่งฉงปิง ไหนเลยซ่งหยุนดาจะไม่คิดเช่นนี้

ตอนนี้ยิ่งรักบุตรสาวคนนี้เท่าไหร่ สำหรับเรื่องที่นางถูกเปลี่ยนตัวในปีนั้น พวกเขาก็ยิ่งไม่อาจลืมเลือนมันได้

ซ่งฉงปิงเห็นทั้งสองคนเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกเศร้าเสียใจ

พูดตามความสัตย์จริง ได้พบกับครอบครัวที่รัดตนเองด้วยความจริงใจอย่างนี้ นางรู้สึกโชคดีอย่างยิ่ง

หากพูดถึงในตอนแรกที่นางทะลุมิติมา ถึงแม้ในใจนางจะคิดว่าในเมื่อมาแล้วก็จงอยู่อย่างสงบสุข แต่การตายอย่างลึกลับ บวกกับทะลุมิติมายังสถานที่เช่นนั้น จะกล่าวโทษสักเล็กน้อยก็ไม่สามารถทำได้

เพียงแต่ว่า นางไม่ใช่คนที่จะหมกมุ่นในการกล่าวโทษ ฉะนั้นจึงแสวงหาความก้าวหน้าในการงานมาตลอด

แต่ต่อมา ในใจนางก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อนับประสบการณ์ที่สั่งสมมา นางรู้สึกว่าตนเองได้รับพรจากพระเจ้า

หากไม่ได้รับพร จะมีบุตรชายบุตรสาวที่น่ารักทั้งสองคนนี้ได้อย่างไร?

หากไม่ได้รับพร จะมาที่สเพซน้ำแร่วิญญาณได้อย่างไร?

หากไม่ได้รับพร จะมีคนรักนางมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

ขณะนี้ ในใจของนางเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ และไม่สามารถกล่าวโทษเหล่านั้นได้อีก

แต่ว่า เจ้าของร่างเดิมล่ะ?

ผู้หญิงคนนั้นน่าสงสารจริงๆ ......

ไม่มีใครอธิบายได้ นึกถึงเจ้าของร่างเดิมแล้ว ซ่งฉงปิงรู้สึกหมดอาลัยตายอยากเล็กน้อย แต่เมื่อมองไปยังเว่ยหวินซีกับซ่งหยุนดา ซ่งฉงปิงยังคงกล่าวว่า "ชั่วชีวิตได้พบเจอพ่อแม่อย่างพวกท่าน ก็เป็นโชควาสนาของข้าแล้ว"

นางคิดว่า ถึงแม้จะเป็นเจ้าของร่างเดิม นางก็น่าจะมีความสุขเช่นกัน

นางเป็นคนจิตใจดีงามขนาดนั้น ก็คงไม่มีจิตใจที่จะตำหนิต่อว่าอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?

คนที่ขาดความรัก มักจะรู้จักทะนุถนอมและเห็นคุณค่ามัน

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้เว่ยหวินซีกับซ่งหยุนดาตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

บุตรสาวช่างรู้ใจจริงๆ จะพูดจาก็ยังห่วงใยความคิดของพวกเขาด้วย

เพียงแต่ทันใดนั้น จู่ๆ ซ่งหยุนดาก็นึกถึงซ่งหลิงหลางขึ้นมา จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ดูเหมือนว่า เป็นเวลานานแล้วที่ไม่เคยเจอหลิงหลางเลย แล้วนางล่ะ?

ถึงแม้ว่าจะนึกถึง แต่ซ่งหยุนดาไม่ได้เอ่ยปาก เพราะตอนนี้บรรยากาศยังดีๆ อยู่ ไม่อยากให้คนอกตัญญูคนหนึ่งมาทำลายบรรยากาศได้

งานเลี้ยงวันเกิดของครอบครัววันนี้ จัดขึ้นที่สวนซูยู่

งานเลี้ยงเรียบง่ายมาก ก็แค่หม้อไฟเท่านั้น

หม้อไฟนั้นง่ายกว่าบาร์บีคิวมาก วัตถุดิบหลักเป็นไป๋เสาไป๋ซู่ผสมตามคำสั่งของซ่งฉงปิง ส่วนอาหารประเภทต่างๆ ให้ห้องครัวเตรียมส่งมาก็พอแล้ว

ดังนั้น ก็ไม่ต้องให้ซ่งฉงปิงต้องลงมือทำด้วยตนเอง

เพียงแต่ว่า เมื่อเช้าตรู่ ซ่งฉงปิงและคนอื่นๆ ได้รับข่าวว่าคนตระกูลเว่ยกำลังจะมา ฉะนั้นจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะทำอะไร

ในระหว่างที่รอ ทุกๆ คนก็เริ่มให้ของขวัญกันแล้ว

ซ่งหยุนดากับเว่ยหวินซีไม่มีอะไรจะมอบให้ซ่งฉงปิงเลยจริงๆ เพราะสิ่งของดีๆ ของพวกเขาได้ให้ซ่งฉงปิงไปจนหมดแล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เว่ยหวินซียังคงตัดเย็บเสื้อผ้าให้ซ่งฉงปิงด้วยมือตนเองหนึ่งชุด และซ่งหยุนดาก็ได้มอบจี้หยกเลือดให้แก่ซ่งฉงปิงหนึ่งอัน

เมื่อถึงตาซ่งเฮง ซ่งเฮงก็มีสีหน้าแดงก่ำ

ภายใต้การม้วนต้วนเขินอาย ซ่งเฮงได้นำผลงานการแกะสลักบนไม้อันหนึ่งออกมา