แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 642

ฉีเทียนเห้าได้ฟังเช่นนั้น กลับหัวเราะออกมา "เดี๋ยวก็จะรู้เอง"

ซ่งฉงปิงตกตะลึง

เดี๋ยผวก็จะรู้เองอย่างนั้นหรือ? หรือว่าฉีเทียนเห้าเตรียมของขวัญไว้ให้ตนเองแล้ว?

เมื่อเห็นท่าทีแปลกใจของซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าก็อดไม่ได้ที่จะบีบจมูกของซ่งฉงปิง

"ทำไมล่ะ? หรือว่าลูกสามารถเตรียมของขวัญให้คุณด้วยตนเองได้แต่ฉันไม่สามารถ ฉันไม่สามารถทำได้หรือ?" ในดวงตาของฉีเทียนเห้าฉายแววอันตราย ราวกับว่าถ้าซ่งฉงปิงพยักหน้า ก็จะ'จัดการ'นางทันที

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนั้น แน่นอนว่าจะต้องส่ายหัวอย่างให้ความร่วมมือ "แน่นอนว่าสามารถทำได้"

จากนั้น ก็อดถามไม่ได้ว่า "เจ้าเตรียมของขวัญไว้ให้ข้าจริงๆ หรือ? คืออะไรล่ะ? เจ้าบอกข้ามาเร็วเข้า"

ซ่งฉงปิงรู้สึกตื่นเต้น

ในครั้งนี้ นางอยากจะรู้จริงๆ ว่าฉีเทียนเห้าเตรียมอะไรไว้ให้ตนเอง

"ไปแล้วจะรู้เอง"

ฉีเทียนเห้ารักษาความลึกลับเอาไว้ ทำท่าทางไม่พร้อมที่จะพูด

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ยิ่งรู้สึกอยู่ในใจ ก็เลยคว้าฉีเทียนเห้า ด้วยใบหน้าอดรนทนไม่ไหว "เร็วหน่อยข้าจะไปแล้ว"

จริงๆ แล้ว อยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน

นางคิดว่า น่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบการเซอร์ไพรซ์ใช่หรือไม่?

ถึงอย่างไร นางรู้สึกว่าตอนนี้มันเป็นสิ่งที่รอคอยอย่างมากจริงๆ

สำหรับซ่งฉงปิงแล้ว แน่นอนว่าหากฉีเทียนเห้าร้องขอก็จะรับปากทันที

ยิ่งไปกว่านั้น การแยกลูกทั้งสองคนออกไปก็ไม่ใช่ว่าเพื่อจะพาปิงเอ๋อร์เข้าไปหรอกหรือ? ตอนนี้การถ่วงเวลาไว้ ก็เพียงแค่จงใจแกล้งนางก็เท่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปิงเอ๋อร์ร้อนอกร้อนใจเช่นนี้

เพียงแต่ว่า ก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า ก็ได้ปิดตาของซ่งฉงปิงเอาไว้

ด้วยเหตุฉะนี้ ซ่งฉงปิดจึงถูกปิดตาและโอบกอดไว้โดยฉีเทียนเห้า จากนั้นก็ออกจากจวนอ๋องอวี้ไป

บนทางเดินที่มืดสนิท ไม่มีใครในเวลานี้ ฉีเทียนเห้าโอบกอดซ่งฉงปิง ข้ามหลังคาไปทีละหลังๆ มุ่งหน้าออกไปนอกเมือง

ไม่ไกลจากนอกเมืองหลวง มีภูเขาอยู่ลูกหนึ่ง ชื่อว่าเขาหยานซาน

ฉีเทียนเห้าพาซ่งฉงปิงตรงไปยังเขาหยานซาน

ด้านหลังเขาหยานซานนั้น มีหน้าผาชันอยู่ที่หนึ่ง

พื้นที่ของหน้าผานั้นไม่เล็กเลย และทิศทางตรงกันข้ามนั้นเป็นหุบเขาลูกหนึ่ง

เวลานี้ดวงตาของซ่งฉงปิงถูกปิดเอาไว้ จึงมองไม่เห็นอะไรเลย

จนกระทั่ง ฉีเทียนเห้านำผ้าเช็ดหน้าออกจากดวงตาของซ่งฉงปิง หลังจากซ่งฉงปิงชินกับแสงสว่างแล้ว เมื่อมองเห็นฉากตรงหน้า ก็ต้องตกตะลึง

ใต้หน้าผาแห่งนี้ เดิมทีแล้วลึกจนไม่สามารถมองเห็นได้

ในทิศทางที่หันหลังให้กับเมืองหลวงนี้ มันควรจะมืดตึ๊ดตื๋อ

แต่ว่า บนหินของหน้าผานั้น มันเต็มไปด้วยเทียนสีแดง

ทำให้สถานที่แห่งนี้สว่างไสวขึ้นมา

มันยิ่งทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกประหลาดใจ อยู่ด้านหน้าตนเอง มีดอกกุหลาบกองหนึ่ง

ดอกกุหลาบวางเป็นรูปหัวใจ ล้อมรอบด้วยเทียนสีแดง

เวลานี้ น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าดังขึ้นจากด้านหลังของซ่งฉงปิง

"ก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า สีแดงสดมีหนามเหมือนกับเยว่จี้ จึงจะเป็นดอกกุหลาบ ฉันจึงตั้งใจให้พวกเขาไปค้นหามาจากทางตอนใต้โดยเฉพาะ"

"ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเจ้าถึงเรียกรูปร่างนี้แทนความรักของคนคนหนึ่ง แต่ว่า ที่จัดเตรียมสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่จะบอกเจ้าว่า ข้ารักเจ้านะ"

คำสารภาพรักของฉีเทียนเห้า เผยออกมาอย่างกะทันหัน

แต่คำพูดของเขา กลับทำให้ซ่งฉงปิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ

เกี่ยวกับดอกกุหลาบและเกี่ยวกับรูปหัวใจ อันที่จริงแล้วนางไม่เคยบอกกับฉีเทียนเห้าเลย เพียงแค่บอกลูกทั้งสองคนเท่านั้น เช่นนั้นตอนที่นางเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกทั้งสองคนฟัง ก็เลยได้พูดไป

อีกทั้งนางยังจำได้ว่านางพูดไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ฉีเทียนเห้าไม่ได้อยู่ข้างกายด้วย