แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 643

เมื่อซ่งฉงปิงตื่นขึ้นมา เป็นเวลาเที่ยงแล้ว และเวลานี้ฉีเทียนเห้าไม่ได้อยู่ข้างกายนางแล้ว

แต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ใบหน้าของซ่งฉงปิงก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง และรู้สึกมีความสุขอีกด้วย

รู้สึกได้ว่า หลังจากผ่านความเข้าใจผิดมาแล้ว ความรักของนางกับฉีเทียนเห้าก็ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง

ซ่งฉงปิงลุกขึ้นจากเตียง ก็เห็นเสื้อผ้าชุดใหม่เอี่ยมวางอยู่ข้างๆ เตียงหนึ่งชุด เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็คือผลิตภัณฑ์ของหอปิงอวี้ของนางเอง

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

"เข้ามา" ซ่งฉงปิงกล่าว

ประตูถูกผลักออกจากด้านนอก ซ่งฉงปิงเห็นคนที่เข้ามา ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็โล่งใจทันที

คนที่เข้ามา คือหลิวจิ้งเซียน

วันนี้หลิวจิ้งเซียนยังคงสวมปิ่นปักผมอันนั้น แต่เมื่อเห็นซ่งฉงปิงมองมาที่ตนเอง ในแววตาก็มีความเขินอายทันที จนกระทั่งลูบๆ ปิ่นปักผมอย่างประหม่า

ถึงแม้ว่าซ่งฉงปิงจะไม่ทราบถึงแหล่งที่มาของปิ่นปักผมอันนั้น แต่เวลานี้นางไม่ได้คิดเหลวไหลแล้ว

เห็นท่าทางหลิวจิ้งเซียนดูไม่สบายใจ ซ่งฉงปิงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน "คุณหนูหลิงมาที่นี่ มีธุระอะไรหรือ?"

เห็นซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนั้น หลิวจิ้งเซียนจึงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็รวบรมความกล้า เงยหน้าขึ้นมองไปยังซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงจึงได้มองเห็น ใบหน้าของหลิวจิ้งเซียนที่แดงระเรื่องเล็กน้อย

ท่าทีเช่นนี้ ทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกแปลกใจ

หลังจากมองเห็นว่าหลิวจิ้งเซียนไม่ใช่'ศัตรูหัวใจ'แล้ว ซ่งฉงปิงรู้สึกว่า ถึงแม้หลิวจิ้งเซียนคนนี้จะเคยโดนทำร้ายมาก่อน แต่โดยพื้นฐานแล้ว หลิวจิ้งเซียนคนนี้เป็นคนที่บริสุทธิ์เรียบง่ายอย่างแท้จริง

อย่างน้อยที่สุด ก็ไม่ได้บิดเบือนความคิดเพราะความเกลียดชัง ทำให้คนเห็นก็รู้สึกเป็นคนอ่อนโยนจิตใจดีงาม

เพราะมีการประเมินค่าหลิวจิ้งเซียนเช่นนี้ ดังนั้นหลิวจิ้งเซียนมาหาตนเองเพราะอะไร นางก็ยิ่งแปลกใจอย่างมาก

"ข้าได้ยินพ่อบ้านฮันบอกว่า พระชายาอาจจะมีอะไรเข้าใจผิดต่อข้า"

ก่อนหน้านี้ หลิวจิ้งเซียนเรียกซ่งฉงปิงว่าจวิ้นจู่ แต่ครั้งนี้หลิวจิ้งเซียนเปลี่ยนเป็นพระชายาแล้ว

ซ่งฉงปิงไม่ได้ห้ามปราม เนื่องจากเรื่องเข้าใจผิดนี้เป็นเรื่องจริง ฉะนั้นจึงไม่มีอะไรจะห้ามปราม

หลิวจิ้งเซียนเห็นเช่นนั้น กลับรีบอธิบายว่า "พระชายาอย่าเข้าใจผิดนะเพคะ ข้ากับอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ได้มีอะไรกัน อ๋องเซ่อเจิ้งบอกว่าพ่อของข้ามีบุญคุณต่อเขาจึงได้ช่วยเหลือข้าไว้ แต่ก่อนหน้านี้ข้ากับเขาไม่เคยคลุกคลีกันมาก่อนเลยนะเพคะ......"

"ข้ารู้แล้ว"

เมื่อเห็นว่าหลิวจิ้งเซียนร้อนใจจริงๆ ซ่งฉงปิงจึงกล่าวออกมา

หลิวจิ้งเซียนตกตะลึง จากนั้นก็ลูบปิ่นปักผมของตนเองอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เห็นการกระทำนี้ของหลิวจิ้งเซียน ซ่งฉงปิงจึงรู้ว่า ความรู้สึกนางที่มีต่อเจ้าของปิ่นปักผมนี้เกรงว่าจะไม่ธรรมดา

ด้วยเหตุนี้ เมื่อครุ่นคิดดูแล้ว ซ่งฉงปิงจึงเอ่ยถามว่า "เจ้าคิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนหรือไม่?"

ซ่งฉงปิงไม่ได้ถามหลิวจิ้งเซียนว่าใครเป็นคนมอบปิ่นปักผมให้ เพียงแค่อยากจะเห็นว่าหลิวจิ้งเซียนเต็มใจที่จะก้าวไปข้างหน้าหรือไม่

ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน นางเองจึงต้องการให้ผู้หญิงรอบๆ ตัวมีความสุขไปด้วย

โดยเฉพาะหลิวจิ้งเซียนที่มีดีในตัวมันเอง กลับถูกทำร้าย

ผู้หญิงเช่นนี้ ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่ในความมืดมน ควรจะมีแสงสว่างเป็นของตนเอง

หลิวจิ้งเซียนได้ยินเช่นนั้น กลับตกตะลึง และหลบเลี่ยง

"ข้า——ข้าไม่ได้ตัดสินใจเลยเพคะ——"

กิริยาท่าทางนี้ เห็นได้ชัดว่ามีการหลบเลี่ยงอยู่เล็กน้อย

ซ่งฉงปิงรู้ดีว่า เพียงชั่วครู่ชั่วยาม คิดอยากจะปล่อยวาง มันเป็นเรื่องที่ยากมาก

เมื่อซ่งฉงปิงกำลังเตรียมจะโน้มน้าวให้นางปลดปล่อยความในใจ ก็ได้ยินหลิวจิ้งเซียวเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ข้า......ตอนนี้ยังเป็นคังหวังเฟยอยู่......ยังจะกล้าไปเริ่มพัวพันกับคนอื่นได้อย่างไรล่ะ?"