แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 646

จดหมายนี้บรรยายโดยป้าเฉิน และลุงต้าฉวนเป็นคนเขียน

จากในจดหมาย ซ่งฉงปิงจึงมองออกถึงสาเหตุความกังวลใจของจางซิ่งฮวา

เดิมทีแล้ว หลังจากที่จางเอ้อหลางส่งธัญพืชไปที่เขตชายแดน จึงกลับมาที่หมู่บ้านต้าซิง

เพียงแต่ว่า เมื่อกลับไปที่หมู่บ้านต้าซิง จางเอ้อหลางไม่ได้กลับไปคนเดียว แต่พาผู้หญิงคนหนึ่งกลับไปด้วย

พูดกันตามเหตุผล อายุของจางเอ้อหลางก็ไม่น้อยแล้ว พาผู้หญิงกลับไปป้าเฉินควรจะดีใจจึงจะถูกต้อง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตระกูลจางยังเป็นครอบครัวที่เปิดใจ มิเช่นนั้นคงจะไม่ให้จางต้าหลางแต่งงานกับพานหยิงหยิงได้หรอก

แต่ทว่า ผู้หญิงที่จางเอ้อหลางพากลับไปนั้นเป็นแม่หม้าย

จะบอกว่าเป็นแม่หม้ายก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ถึงอย่างไรก็ยังมีพานหยิงหยิงที่เป็นลูกสะใภ้ที่แต่งงานครั้งที่สองอยู่ก่อนแล้ว แม่หม้ายก็เหมือนกับการแต่งงานครั้งที่สอง ป้าเฉินจะไม่ไปคัดค้านอย่างแน่นอน

แต่พูดได้ว่าแม่หม้ายคนนั้นไม่ใช่คนประพฤติตัวเรียบร้อย แต่จางเอ้อหลางตั้งใจแน่วแน่ ว่าจะน้องแต่งงานกับแม่หม้ายคนนั้น กระทั่งยกพี่สะใภ้ของตนเองเป็นตัวอย่าง และคิดว่าคนในครอบครัวมีอคติต่อตนเอง และแม่หม้ายที่เรียกว่าจางลี่เหนียงคนนั้นด้วย

ด้วยเหตุนี้เรื่องราวจึงเปลี่ยนแปลงไป และไม่สามารถแก้ไขความวุ่นวายได้

จางเฉินซื่อไม่กล้าคัดค้านมากเกินไป ทำได้เพื่อหาโอกาสตอนที่จางเอ้อหลางเข้าเมืองหลวง บอกว่าคิดถึงซิ่งฮวากับเสี่ยวปิง และฝากจดหมายให้จางเอ้อหลางเอามาให้

ในจดหมาย จางเฉินซื่อบอกว่าซ่งฉงปิงเป็นคนรอบคอบ และขอร้องให้ซ่งฉงปิงช่วยในเรื่องนี้ด้วย

ตระกูลจางเชื่อว่าลูกสะใภ้ที่ดีจะสร้างสามชั่วอายุคน ส่วนลูกสะใภ้ที่ไม่ดีจะทำลายสามชั่วอายุคน จางเฉินซื่อจึงร้อนใจเช่นนี้

"พี่เสี่ยวปิง คำขอร้องนี้ของแม่ข้าอาจจะมากเกินไปหน่อย แต่ว่า......ข้าจนปัญญาแล้วจริงๆ"

จางซิ่งฮวาเป็นคนเล็กสุดในครอบครัว สำหรับเรื่องของพี่ชายนี้ นางไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆ

แต่เมื่อเทียบกับแม่ของตนเองที่ขอความช่วยเหลือจากซ่งฉงปิงโดยไม่มีความกดดันเลยแม้แต่น้อย จางซิ่งฮวากับเป็นกังวลใจมากยิ่งขึ้น

เวลานี้จางซิ่งฮวาอยู่ที่เมืองหลวงมาระยะเวลาหนึ่งแล้ว แล้วก็ไม่ใช่สาวชนบทในหมู่บ้านที่ไม่รู้ประสีประสาเหมือนตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังเรียกซ่งฉงปิงว่า'พี่เสี่ยวปิง' แต่จางซิ่งฮวารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับซ่งฉงปิงนั้นไม่สามารถล้ำเส้นเกินไปได้

ถึงแม้นางจะมาที่เมืองหลวงแล้ว แต่นั่นก็เป็นแค่เด็กสาวชาวนาคนหนึ่งที่ได้เห็นโลกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่พี่เสี่ยวปิงกลับเป็นถึงราชนิกุล

ฉะนั้น ในความคิดของจางซิ่งฮวา ครอบครัวของพวกเขาขอความช่วยเหลือจากพี่เสี่ยวปิง อันที่จริงแล้วเป็นเรื่องที่ผิดกฎอย่างหนึ่ง

เวลานี้ จางซิ่งฮวารู้สึกไม่แน่ใจอย่างยิ่ง

เกรงว่าเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้ จะทำลายไมตรีจิตของทั้งสองครอบครัวลง

ซ่งฉงปิงมองเห็นสีหน้าไม่สบายใจและท่าทางที่อึดอัดใจนั้นของจางซิ่งฮวา ก็เดาออกถึงความคิดในใจของจางซิ่งฮวา

ในใจทุกๆ คนล้วนมีความคิดของตนเอง นางไม่จำเป็นจะต้องไปเปลี่ยนแปลงหรือโน้มน้าวจูงใจ

แต่ว่า นางสามารถแสดงให้เห็นถึงทัศนคติของตนเองได้

ฉะนั้น ซ่งฉงปิงจึงไม่ได้พยายามปลอบโยนจางซิ่งฮวา แต่กลับพูดว่า "แม่ของเจ้า ข้าปฏิบัติเหมือนเป็นแม่บุญธรรมมาโดยตลอด เอ้อหลางก็ถือว่าเป็นน้องชายของข้า ตอนที่ข้ามีปัญหา ครอบครัวพวกเจ้าก็ช่วยเหลือข้าอย่างไม่ลังเล ตอนนี้แม่บุญธรรมมาขอร้อง ข้าจะต้องช่วยอย่างแน่นอน"

ไม่ว่าตอนนี้จะอยู่ในฐานะอะไร นางก็ไม่ควรจะลืมกำพืดตนเอง

มิหนำซ้ำ ยังเป็นคนที่เคยช่วยเหลือตนเองอีกด้วย

ดังนั้นเรื่องของจางเอ้อหลางนางจะต้องช่วยอย่างแน่นอน

ทั้งสองคนไม่พูดคุยกันอีก ซ่งฉงปิงพาไป๋ซู่และไป๋เสารวมถึงจางซิ่งฮวาออกจากจวนอ๋อง และตรงไปพบจางเอ้อหลางทันที

ตอนนี้จางเอ้อหลางพาจางลี่เหนียงคนนั้นมาพักอยู่กับจางซิ่งฮวาที่นั่น

ไม่ใช่ว่าจางเอ้อหลางหาที่พักไม่ได้ แค่ตอนนี้ที่พักของจางซิ่งฮวามีห้องว่างอยู่ เดิมทีแล้วซ่งฉงปิงเตรียมไว้ให้สำหรับจางซิ่งฮวากับคู่สามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิง

เพราะซ่งฉงปิงเพิ่งจะเข้าเมืองหลวงมาไม่นาน คู่สามีภรรยาก็ให้คนมาส่งจดหมาย บอกว่านางรอคลอดลูกก่อนจึงจะเข้ามาเมืองหลวง