แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 652

มู่กุ้ยเหรินได้ยิน ทันใดนั้นก็นั่งตัวตรง “คำพูดเจ้านี้หมายความว่าอย่างไร?”​

ดังนั้นมู่ต้าฮ่าวก็เล่าเรื่องวันนั้นหนึ่งรอบ ใจความสำคัญพูดว่าตอนแรกตัวเองจะวางแผนเว่ยเจ๋อฉี ปรากฏว่าตื่นมากลายเป็นซูรุ่ย

เพียงแค่ ยิ่งฟัง สีหน้าของมู่กุ้ยเหรินก็ยิ่งไม่ดี

สีหน้าของเขาจะดีได้อย่างไรล่ะ?

ตอนแรกลูกชายบอกว่ามีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเว่ย เขายังคิดว่าเรื่องนี้ลูกชายตัวเองเป็นผู้ไร้เดียงสา ถูกคนใส่ร้าย

แต่ตอนนี้ฟังแล้ว เขานั้นไม่ไร้เดียงสาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับถูกเจ้าหนุ่มตระกูลเว่ยนั่นเล่นงานกลับ

แต่ว่า เรื่องนี้จะให้มันแล้วไปแบบนี้ไม่ได้

ระหว่างที่ครุ่นคิด สีหน้าของมู่กุ้ยเหรินเคร่งเครียด จากนั้นมู่กุ้ยเหรินยืนขึ้น พูดกับมู่ต้าฮ่าวว่า “ช่วงนี้เจ้าก็อย่าออกไปให้ขายหน้าอีก ข้าไปที่จวนอ๋องคังรอบหนึ่ง”

พูดจบ มู่กุ้ยเหรินก็จากไปอย่างเร่งรีบ

หลังจากมู่กุ้ยเหรินจากไป สายตามู่ต้าฮ่าวก็มืดครึ้มขึ้นมา

สำหรับเว่ยเจ๋อฉี ในใจของเขาตอนนี้ทั้งรักทั้งเกลียด

หลังจากเรื่องนี้แล้ว เขาก็ไม่เคยได้พบเว่ยเจ๋อฉีอีก

เพราะฉะนั้นตอนที่เล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง เขาตั้งใจใส่ไข่ใส่นมเข้าไป

เพราะว่าเขารู้ดี เหล้าที่เว่ยเจ๋อฉีดื่มในตอนนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะตื่นมาจัดการเรื่องทั้งหมดนี้

แต่นั่นจะเป็นไรไป?

ในเมื่อชื่อเสียงที่ตัวเองมีความชอบในผู้ชายก็ถูกลือออกไปแล้ว เขาไม่ถือที่จะมาอีกครั้ง

โดยเฉพาะ แค่คิดว่าเป็นคนที่ตัวเองชอบ เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เขาแน่ใจว่าพ่อออกไปครั้งนี้ต้องจับตัวเว่ยเจ๋อฉีแน่นอน ถึงเวลาแล้ว เว่ยเจ๋อฉีนั่นจะไม่ใช่โดนเขาบีบเล่นในมือหรือ

ผ่านเรื่องนี้แล้ว เขาก็เข้าใจแล้ว ถึงแม้ว่าตัวเองจะเลวทรามยังไง แต่ก็เป็นความหวังที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลมู่ ไม่ว่าตัวเองทำเรื่องอะไร ขอแค่ตัวเองสามารถนำเรื่องดีมาให้ตระกูลมู่ ตระกูลมู่ก็ไม่มีวันทอดทิ้งตัวเอง

ใครให้พี่ชายของเขามู่ไคเจี๋ยขาหัก ไม่สามารถแบกรับหน้าที่ล่ะ?

คิดถึงตรงนี้ มู่ต้าฮ่าวก็หัวเราะอย่างผลุนผลันขึ้นมา

.........

ซ่งฉงปิงนั่งอยู่ในห้องตัวเอง มองดูข่าวสารที่นักสืบของหอปิงเยว่ส่งมาเกี่ยวกับข่าวของจางลี่เหนียง สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย

เลวยิ่งกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก

แต่ว่า ลำพังแค่นี้ เกรงว่าจะทำให้จางเอ้อหลางปล่อยมือจางลี่เหนียงอย่างเด็ดขาดไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ ซ่งฉงปิงนำของใส่เข้าไปในช่องอวกาศ

เรื่องนี้ จะเร่งรีบเกินไปไม่ได้ ยังต้องรอ

“จวิ้นจู่ อ๋องคังขอพบ”

นอกประตู เสียงของไป๋ซู่ดังขึ้น

พอได้ยินอ๋องคัง สายตาของซ่งฉงปิงก็มีแววแห่งความรังเกียจอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่พบ” ซ่งฉงปิงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

จากนั้นนอกประตูก็ไม่มีเสียงแล้ว ซ่งฉงปิงรู้ ไป๋เสานี่คือกลับไปให้คำตอบแล้ว

แต่ว่าเมื่อซ่งฉงปิงออกจากห้องนอน ไป๋ซู่ก็กลับมาอย่างเร่งรีบ สีหน้าไม่ค่อยดี

“เป็นอะไร?” ซ่งฉงปิงถามขึ้นก่อน

ถึงแม้ว่าไป๋ซู่จะรับใช้ข้างกายนางไม่นาน แต่อย่างไงเสียก็ใช้ได้ ปกติไม่มีเรื่องก็แสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา

“จวิ้นจู่ อ๋องคังไปแล้ว”

คำพูดก็พูดเช่นนี้ แต่สีหน้าไป๋ซู่ไม่ค่อยดี

ซ่งฉงปิงมองดูไป๋ซู่ รอคำพูดต่อมา

“ก่อนอ๋องคังจากไป พูดว่าเขาจะรอจวิ้นจู่ที่หอปิงเยว่ บอกว่าหากจวิ้นจู่ไม่ไปแล้วจะเสียใจ”

พูดจบ ไป๋ซู่ก็รีบพูดเสริม “อ๋องคังยังพูดว่า หากจวิ้นจู่พาคนไปด้วยก็จะเสียใจเช่นกัน”

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว ขมวดคิ้ว

อ๋องคังมั่นใจว่าตัวเองต้องเสียใจ นี่หมายความว่าอะไร?

หมายความว่าในมืออ๋องคังต้องมีแต้มต่ออะไรสักอย่าง

คิดถึงจุดนี้ ซ่งฉงปิงก็รีบเรียกอั้นหวู่มาทันที