แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 655

บ้านหลังนั้นเปลวไฟประทุ เมื่อชาวบ้านมากมายเข้าใกล้ ถือถังไว้สีหน้างุนงง

“ไฟแรงเกินไปแล้วควรทำอย่างไรดี?”

“สวรรค์ บ้านข้าอยู่ทางโน้น นี่ถ้าไหม้ถึงบ้านข้าจะทำอย่างไร?”

“.......”

ถึงแม้ทุกคนจะวิจารณ์กันไป แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป เพราะว่าไฟแรงเกินไปแล้ว ถึงแม้จะอยู่ไกลก็ยังคงรู้สึกได้ถึงความร้อน

ส่วนในขณะนี้ อีกฝั่งหนึ่ง เถ้าแก่กับลูกน้องหลายคนก็เข้าไปในแหล่งไฟไหม้นั่นแล้ว

ความจริง ดูจากข้างนอกแล้วไฟแรงมาก แต่ความจริงด้านในไม่เท่าไหร่

ตอนที่เถ้าแก่ถึง ในสวนมีกลิ่นศพถูกเผาไหม้ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้ดูนาน แต่เข้าไปด้านใน

ด้านในไม่รู้ว่าเพราะอะไร ความจริงแล้วไม่ค่อยมีไฟ เพียงแค่มีเปลวไฟตรงประตู

สถานการณ์ประหลาดเช่นนี้ พวกเถ้าแก่ต่างก็ไม่เคยเห็น หลังจากมองหน้ากันแล้ว ก็พังหน้าต่างเข้าไป

เมื่อคนทั้งหมดเข้าไปในบ้านแล้ว เห็นสถานการณ์ในห้องแล้ว แต่ละคนก็เบิกตาอ้าปากค้าง

พระชายาของพวกเขา ขณะนี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างใจเย็น ส่วนบนพื้น อ๋องคังกำลังนอนหมดสติอยู่บนพื้น สภาพอนาถ

นี่.......เรื่องอะไรกัน?

หลายคนมองหน้ากัน ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไร

พวกเขารู้เพียงว่า พระชายาของพวกเขา นำความสะเทือนมากมายมาให้พวกเขา

พวกเขากำลังค้นหาพระชายาอย่างร้อนรน กลัวพระชายาจะเกิดเรื่อง แต่พระชายาไม่เพียงไม่เกิดเรื่อง ยังกระทำสิ่งที่น่าตกใจเช่นนี้

ทันในนั้นใครก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

“พวกเจ้ามาช้าไปแล้ว” ซ่งฉงปิงพูดอย่างเรียบเฉย

หากไม่ใช่นางสามารถปกป้องตัวเอง กลางว่าตอนนี้คงกลายเป็นวิญญาณแล้วกระมัง?

คิดถึงตรงนี้ ซ่งฉงปิงมองดูอ๋องคังซ่งหงซีที่นอนอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา ในสายตามีแววแห่งความรังเกียจอย่างลึกซึ้ง

ถึงแม้เขารู้ว่าอ๋องคังคนนี้เป็นคนสารเลว แต่กลับไม่เคยคิดถึงเลย อ๋องคังกลับเป็นคนไม่ห่วงสัจธรรมในความสัมพันธ์ญาติมิตรเลย กลับอยากลงมือกับตัวเอง

ตอนแรกนางยังอยากรับมือกับเขาสักหน่อย ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปก็พอ เพราะว่าในเวลานี้ไม่เหมาะสมที่จะก่อเรื่อง

แต่อ๋องคังกลับสารเลวจนนางไม่อาจทนได้ ดังนั้นนางจึงทำได้ทำเอายาพิษหนึ่งซองวางยาลูกน้องที่เห็นตายทั้งหมด สำหรับไฟไหม้นี้ก็เป็นนางที่เผา เพราะว่ามีสถานที่นางสาดน้ำยาพิเศษไว้ เพราะฉะนั้นเผาไม่ติด ดังนั้นจึงไม่สามารถลามออกไป

เพราะว่า ทำชาวบ้านผู้ไร้เดียงสาถูกฝังไปพร้อมอ๋องคัง นั่นมันช่างให้คนสารเลวอย่างอ๋องคังได้เปรียบแล้ว

แต่ว่า อ๋องคังในตอนนี้ยังไม่ตาย

เพียงแค่โดนยาพิษของนางเท่านั้น

พิษแบบนี้ไม่ทำให้อ๋องคังตาย แต่จะทำให้เขาทรมานยิ่งกว่าตาย

เขาไม่เพียงแค่ต้องทนกับความเจ็บปวดจากร่างกาย มิหนำซ้ำจากนี้ไปแขนขาของเขาก็ไม่สามารถขยับได้ แต่ว่าสติชัดเจน

แน่นอน ตอนนี้เขาสลบอยู่ ถูกนางถีบจนสลบ

ถูกนายหญิงของตัวเองรังเกียจ พวกเถ้าแก่หลายคนสีหน้าน้าอึดอัด

แต่ว่าอย่างไรเสียเถ้าแก่ก็เป็นหัวหน้าของพวกเขา เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าตอบสนองได้เร็วกว่าลูกน้องทั้งหลาย คุกเข่าลงทันที พูดกับซ่งฉงปิงว่า “ไม่ทราบว่าพระชายาจะทำอย่างไรต่อ?”

สายตาของซ่งฉงปิงเลื่อนออกจากตัวอ๋องคัง พูดอย่างเรียบเฉย “เก็บศพไหม้เข้ามาหนึ่งศพ เปลี่ยนเสื้อบนตัวเขากับอ๋องคัง แล้วโยนเข้าไปเผาไปกองไฟอีกรอบ”

คำพูดเหล่านี้ของซ่งฉงปิง สบายใจเหมือนดั่งปิ้งย่าง

เมื่อคำพูดของซ่งฉงปิงออกไป เถ้าแก่ก็เข้าใจความหมายของนางทันที เพียงแค่เข้าใจส่วนเข้าใจ แต่บนใบหน้าก็มีความกังวลเพิ่มเติม “พระชายา ถ้าหากฮองเฮาสืบรู้ว่าท่านเป็นคนทำ จะทำอย่างไร?”

ไม่ใช่เพราะกลัวฮองเฮา แต่เพราะว่าเรื่องที่อ๋องคังวันนี้ไปหาพระชายาที่จวนอ๋องอวี้ เป็นไปไมได้ที่คนของฮองเฮาจะไม่รู้ ตอนนี้ อ๋องคังให้เขานำเสื้อผ้าบนศพสลับกับเสื้อผ้าอ๋องคัง ไม่ใช่เพราะอยากสร้างภาพปลอมว่าอ๋องคังถูกเผาตายหรือ?”

แต่หากอ๋องคังตายแล้ว ฮองเฮาจะไม่กล่าวโทษมาบนตัวพระชายาหรือ?

ซ่งฉงปิงหัวเราะเย็น “สืบรู้แล้วอย่างไร? ข้าไม่ยอมรับนางจะทำอะไรข้าได้?”

แน่นอน ถึงแม้คำพูดจะพูดเช่นนี้ แต่ว่าซ่งฉงปิงรู้อย่างชัดเจน ฮองเฮาจะสร้างความขัดขวางให้นาง หรือโจมตีแก้แค้น

แต่ว่า ก่อนทั้งหมดนี้ นางจะให้เบาะแสที่ไม่ชัดเจนกับฮองเฮา ให้เวลาตัวเองวางแผนหน่อย

อย่างน้อย เป็นไปไม่ได้ที่นางจะปล่อยอ๋องคังไปเพราะกลัวฮองเฮาแก้แค้น

เถ้าแก่ฟังแล้วยังอยากพูดอะไร แต่ว่าเห็นซ่งฉงปิงไม่อยากพูดอะไรอีก จึงทำได้แค่หุบปาก

ส่งสัญญาณให้ลูกน้องไปทำตามที่ซ่งฉงปิงพูด

เพียงครู่เดียว ศพเผาไหม้ศพหนึ่งก็ถูกนำเข้ามา จากนั้นเสื้อผ้าบนร่างกายของอ๋องคังก็ถูกถอดออกมาอย่างรวดเร็ว

แน่นอน ซ่งฉงปิงไม่มีความสนใจที่อยากเห็นร่างกายอ๋องคัง นางรังเกียจขยะแขยง

เพราะฉะนั้น ซ่งฉงปิงหลีเลี่ยงแล้ว