แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 658

หลิวจิ้งเซียนอยู่ในคุกใต้ดินไม่นาน อย่างมากก็ครึ่งชั่วยาม

ไม่มีใครรู้ว่านางพูดอะไรกับอ๋องคัง เพียงแค่ ตอนที่นางเดินออกมา เห็นฮันจิ้นยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าเป็นห่วง หลิวจิ้งเซียนยิ้มแล้ว

ครั้งแรก ที่ยิ้มอย่างผ่อนคลายต่อฮันจิ้น

ฮันจิ้นอึ้ง จากนั้นก็เดินเข้าไป

ตอนแรกอยากพูดคำพูดที่ห่วงใย คำพูดถึงปากแล้ว “ไปเถิด ข้ากลับเป็นเพื่อนท่าน”

หลิวจิ้งเซียนพยักหน้า ไม่ได้พูด

แสงแดดสาดส่องอยู่บนตัวทั้งสอง กลับมีความรู้สึกช่วงเวลาที่ดี

ส่วนในเวลานี้ ซ่งหงซีในห้องขังที่ขยับได้แค่ตาเท่านั้น ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ในนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่ ไม่มีคนสนใจเขา

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้ากลับมาถึงจวนอ๋อง

แน่นอน บินกำแพงออกไป ก็ต้องบินกำแพงเข้าไป

แต่ทว่า เพิ่งเข้าไป ซ่งฉงปิงก็เห็นซ่งหยุนดาที่นั่งรออยู่ในสวน

รู้สึกใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูก

“ท่านพ่อ——”

ซ่งหยุนดามองฉีเทียนเห้าอย่างเรียบเฉย จากนั้นสายตาก็หยุดที่ตัวของลูกสาวซ่งฉงปิง

“เมื่อวาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่?” ซ่งหยุนดาสีหน้าเรียบเฉย ดูอารมณ์อะไรไม่ออก

ความคิดแรกของซ่งฉงปิงคือท่านพ่อรู้อะไรแล้วใช่หรือไม่ แต่คิดถึงสภาพที่ฉีเทียนเห้าสั่งสอนตัวเอง ก็ปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ “ไม่มีหรอก ท่านพ่อ จะไปเกิดอะไรขึ้นได้?”

ซ่งฉงปิงสีหน้าผ่อนคลาย ทำเหมือนท่าทางของคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรเสีย ก็เป็นคนที่เคยแสดงละคร การแสดงแค่นี้ก็พอมีอยู่

ซ่งหยุนดาได้ยิน สายตาเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด

“แม้แต่พ่อก็ปิดปัง โตแล้วจริงๆ”

คำพูดนี้ ไม่เหมือนกับต่อว่า แต่ยิ่งเหมือนถอนใจ

ซ่งฉงปิงตอบเองในใจ ไม่ใช่แค่เพียงโตแล้ว? นางไม่ตื่นเต้นจนโต ลูกก็ยังโตแล้วด้วย

เพิ่งคิดเช่นนี้ ก็ได้ยินซ่งหยุนดาพูด “ฮองเฮาส่งคนมาแล้ว ให้เจ้าเข้าวัง”

พอซ่งฉงปิงฟังแล้ว บนหน้าก็ไม่ได้มีความตกใจมากนัก

ฮองเฮาจะมาหา ก็อยู่ในการคาดการณ์ของนาง

แต่ว่า ดูสีหน้าของท่านพ่อ ก็น่าจะรู้อะไรแล้ว

“ท่านพ่อ——” ซ่งฉงปิงรู้สึกใจฝ่อเล็กน้อย “เมื่อวาน.......”

ซ่งหยุนดายกมือ ให้ซ่งฉงปิงไม่ต้องพูดต่อ “พ่อรู้เรื่องหมดแล้ว เพียงแค่อ๋องคังเขา.......”

“ตอนนี้ยังไม่ตาย” ซ่งฉงปิงตอบตามตรง จากนั้นก็พูดว่า “แต่ว่า ก็เป็นเรื่องวันยังค่ำ”

ซ่งหยุนดาฟังแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปแล้ว?”

ซ่งฉงปิง “ไม่มีวันปล่อย”

ในสายตา มีความเกลียดชังอย่างชัดเจน

ซ่งหยุนดาเห็นเช่นนี้ ตะลึงเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก “หากมีอะไรต้องการให้พ่อช่วย ก็พูดได้เลย”

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็ยิ้ม “ท่านพ่อ ข้ารู้แล้ว”

ซ่งหยุนดาถอนใจ

ลูกสาวโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว เขาเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ก็ตัดสินใจยุ่งน้อยหน่อย

คิดถึงจุดนี้ ซ่งหยุนดาพูดต่อ “ทางด้านฮองเฮา พ่อเข้าวังพร้อมเจ้า?”

ซ่งฉงปิงส่ายหน้า “ไม่ต้อง หากท่านพ่อไปแล้ว เกรงว่าจะสร้างความสงสัยได้ง่าย”

ซ่งหยุนดาคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าใช่

เพราะว่าฮองเฮาเรียกตัวก็ไม่ได้พูดว่าทำอะไร หากตัวเองไปแล้ว ก็มีข้อสงสัยที่ไม่พูดก็ยอมรับเอง

สำหรับหวินซี นางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มิหนำซ้ำนางเข้าวังตอนนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร เขาไม่วางใจ

ขณะที่ซ่งหยุนดากำลังกังวล ฉีเทียนเห้าที่อยู่ด้านข้างก็พูดแล้ว

“ข้าไปเป็นเพื่อนนาง”

ซ่งหยุนดากับซ่งฉงปิงได้ยิน ก็มองไปที่ฉีเทียนเห้าพร้อมกัน

“เจ้า?” ซ่งหยุนดาขมวดคิ้ว