แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 66

“แม่?” อานอานเห็นแม่ของตนตีหัวตนเอง จึงใช้สายตางุนงงมองดูลั่วเสี่ยวปิง

“เอ้อ ข้าไม่เป็นไร” ลั่วเสี่ยวปิงค่อนข้างเก้อเขิน จากนั้นก็ถามเด็กทั้งสองคนว่า “เดี๋ยวแม่จะทำอาหารค่ำแล้ว พวกเจ้าอยากทานอะไร?”

“แม่ทำอะไร พวกเราก็กินอันนั้น” อานอานพูดขึ้น รู้สึกว่าแม่ของตนทำอะไรก็อร่อย ดังนั้นเขาจึงไม่เรื่องมาก

เทียบกับอานอาน เห็นได้ชัดว่าเล่อเล่อสนใจเรื่องการกินมากกว่า ได้ยินถึงเรื่องกิน ดวงตาทั้งคู่ก็เป็นประกายขึ้นมา

“แม่ ข้าอยากกินเค้กพายไข่” เล่อเล่อพูดพร้อมกับน้ำลายไหล

เค้กพายไข่อร่อยอย่างมากจริงๆ หอมอย่างมากด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูท่าทีเห็นแก่กินของเล่อเล่อ สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ลูบหัวเล่อเล่ออย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นแม่ทำเค้กพายไข่กับน้ำแกงเห็ดป่า”

ฉีเทียนเห้าที่อยู่บนเตียงมองดูใบหน้าลั่วเสี่ยวปิงที่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน ด้วยสายตาหดหู่

สายตาที่อ่อนโยนรักใคร่แบบนั้น เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ในเมืองหลวง ผู้หญิงที่เขาเคยเห็น เวลาอยู่กับลูก ในสายตานั้น ไม่เคยปรากฏถึงความบริสุทธิ์เหมือนอย่างสาวชาวบ้านตรงหน้าคนนี้

พวกนางต่างแย่งชิงอำนาจผลประโยชน์ กลายเป็นสิ่งของเพื่อแลกกับอำนาจ

เห็นผู้หญิงแบบนั้นมาเยอะ เขาจึงตีตัวออกห่างจากผู้หญิง กระทั่งเกลียดชังอย่างที่สุด

แต่ผู้หญิงขี้เหร่บ้านนอกคนนี้ กลับไม่เคยทำให้เขารู้สึกเกลียดชัง

เพื่อความรู้สึกแบบนี้ จู่ฉีเทียนเห้าก็มีความคิดอยากอยู่ที่นี่ต่อขึ้นมา

“เจ้าล่ะ? มีอะไรที่อยากกินไหม?” ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองฉีเทียนเห้า แล้วถามขึ้น

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิง เดิมอยากพูดว่ายังไงก็ได้ กลับพูดออกมาว่า “เค้กพายไข่”

สิ่งที่เรียกว่าเค้กพายไข่ เขายังไม่เคยกิน มองดูท่าทีเล่อเล่อ คงจะอร่อยอย่างมาก

ที่ผ่านมาไม่มีความรู้สึกอยากกิน เขาไม่เคยรอคอยการกินมาก่อน แต่วันนี้เขากลับมีความรู้สึกรอคอยขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหัว กลับไม่ได้ออกไปในทันที หันไปพูดกับเด็กทั้งสองคนว่า “พวกเจ้าออกไปเล่นก่อน แม่อยากคุยกับอาฉี”

เล่อเล่อมองดูแม่ของตนเอง มองดูลั่วเสี่ยวปิง แล้วก็พยักหัวอย่างว่าง่าย

ส่วนอานอานหันไปมองดูฉีเทียนเห้าแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึงมือเล่อเล่อเดินออกจากห้องไปอย่างไม่พูดไม่จา

ทั้งสองคนเดินไปถึงนอกประตู เล่อเล่อก็ถามอานอานอย่างอดทนไม่ไหวว่า “พี่ชาย พี่ชาย เจ้าว่าแม่กับอาฉีจะคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของพ่อไหม?”

อานอานเม้นริมฝีปาก ส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้”

“งั้นพี่ชาย เจ้าอยากให้พ่อกลับมาโดยเร็วไหม? ข้าอยากรู้ว่ารูปร่างหน้าตาพ่อเป็นยังไง จะหน้าตาหล่อเหมือนอาฉีไหม?” เล่อเล่อถามขึ้นอีก

ลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่ข้างในได้ยินคำพูดของเล่อเล่อ แล้วก็หันไปมองหน้าฉีเทียนเห้าอย่างพูดไม่ออก

ถูกพันแผลไว้กว่าครึ่งหน้า เล่อเล่อยังสามารถมองรู้ว่าฉีเทียนเห้าหล่อ?

อีกอย่าง ต่อให้ไม่ได้พันหน้า ใบหน้าใบนั้นของฉีเทียนเห้าในตอนนี้เวลานี้มีแผลเป็น ตามความดูดีของยุคสมัยนี้ ก็ไม่ถือว่าหล่อแล้วมั้ง

ถึงแม้นางไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งของฉีเทียนเห้า หล่ออย่างกับเทพจริงๆ

ฉีเทียนเห้าถูกลั่วเสี่ยวปิงใช้สายตาจ้องมองตรงๆแบบนั้น จู่ๆก็รู้สึกถือสาบาดแผลบนใบหน้าของตนเองขึ้นมา

สายตาของผู้หญิงคนนั้น เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดว่าตนเองไม่หล่อ น่าเกลียด

เช้อ ผู้หญิงขี้เหร่ ยังกล้ามารังเกียจว่าตนเองขี้เหร่ สายตาไม่มีแวว

ฉีเทียนเห้าโกรธอย่างมาก

ส่วนด้านนอกห้อง หลังจากอานอานพูดขึ้นว่า “ไม่อยาก ไม่รู้” เพื่อไม่ให้น้องสาวถามตนเองต่อ จึงดึงมือเล่อเล่อไปจากประตูห้อง