แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 661

“เจ้าพูดว่า แม่นางหลิวไม่ได้ทำอะไรเลย?”

ซ่งฉงปิงเห็นองครักษ์ที่มาจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ก็ถามด้วยความตกใจเล็กน้อย

องครักษ์พยักหน้า

“หลังจากแม่นางหลิวออกมา ข้าน้อยเข้าไปดู บนตัวของอ๋องคังไม่มีร่องรอยบาดแผลอะไรเลย”

ซ่งฉงปิงพยักหน้า พูดว่า “ได้ อันนี้ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปก่อนเถิด เฝ้าอ๋องคังไว้ดีๆก็พอ”

สำหรับอ๋องคังอยู่ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ซ่งฉงปิงวางใจอย่างมาก

นี่ไม่เพียงเพราะว่าการป้องกันของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งเข้มงวด เป็นเพราะว่าไม่มีใครนึกได้ว่าอ๋องคังจะอยู่ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

สำหรับหลิวจิ้งเซียนไม่ได้ทำอะไรอ๋องคังเลย พูดตามตรง ความจริงแล้วนางรู้สึกปลื้มใจ

เพราะว่า จากคำบอกเล่าขององครักษ์สามารถดูออกว่า ถึงแม้หลิวจิ้งเซียนจะไม่ได้ทำอะไร แต่ต้องพูดอะไรแน่นอน และกระทบต่อความเจ็บปวดของอ๋องคังโดยตรง

บางทีแก้แค้นใครสักคน ไม่ได้จำเป็นต้องแก้แค้นกลับไปเหมือนกับสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามทำกับตัวเอง ทิ่มแทงใจสำคัญกว่า

มิหนำซ้ำ หลิวจิ้งเซียนไม่ได้ทำเรื่องทำร้ายอ๋องคัง สามารถอธิบายจากในระดับหนึ่งว่า หลิวจิ้งเซียนปล่อยวางแล้ว

ไม่ได้ทำอะไรต่ออ๋องคัง ไม่ได้หมายความว่าหลิวจิ้งเซียนปล่อยอ๋องคังไป แต่ตรงกันข้าม นางปล่อยตัวเองไปต่างหาก

มีความการไม่ไปใส่ใจ ถึงจะเดินออกมาได้อย่างแท้จริง

นางเชื่อว่า หลิวจิ้งเซียนในอนาคต ต้องสามารถใช้ชีวิตที่ดียิ่งกว่าแน่นอน

เรื่องนี้ หลังจากซ่งฉงปิงฟังแล้ว ก็ผ่านไปแล้ว

อ๋องคังคนนี้ เมื่อก่อน ตอนนี้ อนาคต จะไม่ทำให้นางสูญเสียสภาพจิตใจอีกแล้ว

เพราะว่า ไม่คู่ควร

หลังจากฮองเฮารู้ว่าศพเผาไหม้ไม่ใช่อ๋องคัง เห็นได้ชัดว่าสติปัญญากลับมาแล้ว

ฮองเฮาคิดไปคิดมา ยังคงรู้สึกว่าซ่งฉงปิงน่าสงสัยที่สุด

ส่วนความน่าสงสัยมากที่สุดหมายความว่า เป็นไปได้ที่ซ่งฉงปิงอาจจะรู้เบาะแสของอ่องคัง

หรือพูดได้ว่า การหายตัวไปของอ๋องคังเกี่ยวข้องกับซ่งฉงปิง

หนึ่งคืน ฮองเฮาไม่อาจนอนหลับได้

เพราะว่านางชัดเจนดี ซ่งฉงปิงลื่นไหลเหมือนปลาไหล และกำเริบเสิบสานที่สุดไม่มีนางในสายตา ทำอะไรก็ไม่ได้ ข่มขู่อะไรก็ไม่มีประโยชน์ อยากได้เบาะแสของอ๋องคัง ช่างยากยิ่งยากเสียอีก

คิดไปทั้งคืน ฮองเฮาก็ยังตัดสินใจออกจากวังในเช้าวันรุ่งขึ้น ไปหาซ่งฉงปิงอีกครั้งด้วยตัวเอง

ถึงแม้ว่าการไปครั้งนี้มีการเสียหน้าของฮองเฮาอย่างนาง แต่เพื่อความปลอดภัยของอ๋องคัง ก็ไม่ใช่ว่าทนไม่ได้

รอเมื่ออ๋องคังขึ้นครองราชย์ ตอนที่นางกลายเป็นไทเฮาสามารถตัดสินอะไรได้บ้าง ทุกอย่างก็สามารถเอาคืนกลับมาได้

เพียงแค่ ฮองเฮาคิดไว้อย่างดี แต่พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้น กลับเกิดความเปลี่ยนแปลง

เพราะว่า ฮองเฮาเพิ่งถึงหน้าประตูวัง ก็เห็นซ่างซูกรมราชทัณฑ์หลางเจี้ยนจงเดินเข้ามาในวังอย่างรีบร้อน

ฮองเฮาเห็นเช่นนี้ แน่นอนรู้ว่าผิดปกติมาก

เพราะว่ามันเลยเวลาเข้าเฝ้าแล้ว หากตามปกติแล้ว ซ่างซูกรมราชทัณฑ์ในตอนนี้ควรที่จะเพิ่งออกจากวังถึงจะถูก

ตอนนี้ออกจากวังแล้วกลับมา แน่นอนว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงจะถูก

ดังนั้น ฮองเฮาให้คนขวางซ่างซูกรมราชทัณฑ์หลางเจี้ยนจงไว้

เดิมที ถูกฮองเฮาถาม ตอนแรกหลางเจี้ยนจงไม่ได้คิดจะพูดความจริง อย่างไรเสียเรื่องสามารถใหญ่หรือเล็กได้

แต่ว่า ฮองเฮาสีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงเย็นชา “ตอนนี้เจ้าไม่พูด คิดว่าข้าจะไม่รู้?”

พอหลางเจี้ยนจงฟังแล้ว ก็รู้สึกว่าคำพูดนี้ของฮองเฮามีเหตุผล

หลังจากคิดแล้ว ถึงได้เล่าเรื่องออกมา

ที่แท้ คือเรื่องของซ่งจินจือ

ตอนแรกระยะเวลานี้มา ซ่งฉงปิงอยู่ในคุกก็หยุดไปมากพอสมควรแล้ว

แต่ว่า ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่รู้เพราะอะไร ซ่งจินจือก็เริ่มโวยวายขึ้นมา

ตอนที่เพิ่งเข้าคุก ทั่วไปแล้วสิ่งที่ซ่งจินจือก็โวยวายก็คือพ่อแม่นางจะช่วยนาง