แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 662

“เพี๊ยะ——” เสียงดัง ทำลายความสงบของห้องพระอักษร

หูหยานเฉียนจับหน้าไว้ ในสายตาดีแววความดุร้าย

แต่ว่าตอนเงยหน้า ในตาของหูหยานเฉียนกลับเต็มไปด้วยน้ำตา

“ฝ่าบาท ฟังหม่อมฉันอธิบาย.......”

“ฟังเจ้าอธิบาย? เจ้ามีอะไรต้องอธิบาย? เจ้าคิดว่าเปิดโปงเรื่องออกไป ข้าก็จะยอมรับ ปล่อยตัวซ่งจินจือ?” ซ่งหยุนจางฉุนเฉียวอย่างมาก เขาเกลียดคนที่คิดอยากข้ามเข้าไปที่สุด

นี่ทำให้เขารู้สึกว่าอำนาจฮ่องเต้ของตัวเองถูกรุกราน

หูหยานเฉียนรีบอธิบาย “ไม่ ฝ่าบาท ไม่ใช่ ท่านต้องเชื่อหม่อมฉัน เรื่องนี้ไม่ใช่หม่อมฉันทำอย่างแน่นอน ท่านลองคิดดูด หม่อมฉันทำเช่นนี้มีอะไรดีต่อหม่อมฉัน หม่อมฉัน.......”

“รายงานฮ่องเต้ อ๋องอวี้ขอเข้าเฝ้า”

ขณะที่ประโยคของหูหยานเฉียนยังพูดไม่จบ ขันทีนอกประตูก็อดออกเสียงไม่ได้

สีหน้าของหูหยานเฉียนกับซ่งหยุนจางเปลี่ยนทันที เพราะว่าทั้งสองเพิ่งนึกขึ้นได้ตอนนี้ เพราะว่าซ่งหยุนจางโมโหมาก เพราะฉะนั้นประตูของห้องพระอักษรไม่ได้ปิด ซ่งหยุนจางก็ตบไปหนึ่งฝ่ามือ จนทำให้ตอนนี้ประตูของห้องทรงพระอักษรยังไม่ได้ปิด

แน่นอน สาเหตุหลักที่ไม่ได้ปิดประตูเพราะซ่งหยุนจางมั่นใจว่าไม่มีคนกล้าแอบฟังหรือนำเรื่องในห้องทรงพระอักษรออกไปพูด

แต่ว่าเขาคาดไม่ถึงเลย ซ่งหยุนจางจะมาในเวลานี้

สถานการณ์ของหูหยานเฉียนก็ไม่ได้ดีไปกว่าซ่งหยุนจางเท่าไหร่นัก

ยังไงนางก็คิดไม่ถึง ซ่งหยุนจางจะมาในเวลานี้

ทั้งสองคนใจฝ่อ หันหน้ากลับไปมองที่ประตูห้องพระอักษร กลับเห็นซ่งหยุนดายืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว ไม่รู้ว่าเขามานานแค่ไหนแล้ว และได้ยินไปมากแค่ไหน?

จากสีหน้าอันเรียบเฉยของซ่งหยุนดา ทั้งสองคนดูไม่ออกว่าซ่งหยุนดาคิดอะไรอยู่ในใจ

สถานการณ์ ทันใดนั้นค่อนข้างตึงเครียด

ส่วนขันทีที่รายงาน ขณะนี้ยิ่งกลัวถูกพัวพัน จึงถอนตัวไปไกลแล้ว

“เสด็จ ไม่รู้ว่าเสด็จน้องเข้าวังตอนนี้ เพราะเรื่องอะไรหรือ?” ซ่งหยุนจางแกล้งถามอย่างผ่อนคลาย สภาพเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ซ่งหยุนดามองหูหยานเฉียนที่หวาดกลัวอย่างเรียบเฉย “ขอให้ฝ่าบาท ยกเลิกสัญญาแต่งงานระหว่างน้องกับหูหยานเฉียน”

“ท่านอ๋อง!” หูหยานเฉียนอกพูดไม่ได้

ถึงแม้ว่า นานปีมาขนาดนี้ นางไม่เคยได้รับความสนใจจากเขาเลย และจากความเย็นชาของเขาจากรักเป็นเกลียด

แต่ว่า ถ้าหากถูกยกเลิกสัญญาแต่งงานเช่นนี้ นางจะยอมได้อย่างไร?

แต่ทว่า ซ่งหยุนดาไม่ได้มองหูหยานเฉียนอีกเลย แต่สายตามองซ่งหยุนดาอย่างแนวแน่

ไม่ได้พูดประโยคที่สองอีก เพียงแค่มองอยุ่เช่นนี้

ครั้นนั้น พระชายารองหูหยานเฉียนคนนี้ คือซ่งหยุนดาที่ยัดให้เขาเอง

เช่นนั้นแล้ว วันนี้ ก็ต้องเป็นเขาที่ยกเลิกสัญญาด้วยตัวเอง

ส่วนอย่างอื่น ไม่จำเป็นต้องพูดมาก และไม่มีอะไรต้องพูดจริงๆ

ซ่งหยุนจางและซ่งหยุนดาทั้งสองมองตากันเช่นนี้

คนหนึ่งสายตาแน่วแน่ คนหนึ่งสายตาหลบเลี่ยงเล็กน้อย

สุดท้าย อาจจะเป็นเพราะใจฝ่อ ในที่สุดซ่งหยุนจางก็พยักหน้าอย่างแข็งทื่อ “ได้——”

ซ่งหยุนดาได้ยิน ก็ยกมือคำนับ “ขอบพระทัยเสด็จพี่”

พูดจบ ซ่งหยุนดาก็หมุนตัวออกไป ไม่ได้มองหูหยานเฉียนแม้แต่ทีเดียว

เรื่องบางเรื่อง ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ไม่จำเป็นต้องซักถาม ต้องการเพียงผลลัพธ์ก็พอแล้ว

อย่างไรเสีย คนไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ไม่สำคัญ

ส่วนหูหยานเฉียนได้ยินคำว่า “ได้ จากซ่งหยุนจางก็สีหน้าหวาดหวั่น

อย่างนี้ จบไปเช่นนี้เลยหรือ?

ครั้นนั้น นางมาแต่งงานจากทางไกล

ในงานเลี้ยง นางถูกใจเขาตั้งแต่ครั้งแรก

แต่ ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาไม่เคยอยู่บนตัวของนางแม้แต่วินาทีเดียว สักครั้งก็ไม่เคย ในสายตาเขา มีเพียงเว่ยหวินซี

แต่กลับเป็นเช่นนี้ เขาให้ความสำคัญต่อเว่ยหวินซีและมองข้ามนาง กลับทำให้นางมีความหลงใหลในตัวเขา

นางทุ่มเทใจที่อยากอยู่กับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะพูดจาเย็นชา ถึงแม้เขาจะมองข้ามตัวเอง

แต่ ในที่สุดนางก็ได้อย่างสมหวัง

ตอนแรกนางคิดว่า ตัวเองดีเลิศเพียงนี้ ต้องได้รับความโปรดปรานจากเขา ท่ามกลางกันอยู่ด้วยทุกวันทุกคืน

แต่ว่า สิ่งที่นางคิดไม่ถึงก็คือ อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน เวลาที่นางกับเขาได้อยู่ด้วยกันก็ไม่มี

แม้กระทั่ง นางวางยาต่อเขา ยังไม่สามารถสำเร็จได้......

อดีตต่างๆนานาผ่านไป ปรากฏในสมองทีละนิด น้ำตา ค่อยๆไหลลงมาจากตาของหูหยานเฉียน

เมฆเลื่อนผ่านสายตา เป็นเพียงหมอกเมฆจริงหรือ?

นาง ต้องให้เขาเสียใจแน่นอน!

หูหยานเฉียนสาบานในใจ

แต่ทว่า หูหยานเฉียนที่อยู่ในห้วงแห่งความทรงจำและความแค้น กลับไม่ได้สังเกตสีหน้าความโหดร้ายของซ่งหยุนจาง

ยังไม่รอหูหยานเฉียนเรียกสติกลับมา ซ่งหยุจางก็ยื่นมือบีบคอของหูหยานเฉียนไว้

“หูหยานเฉียน เจ้าทำให้ข้าเสียหน้า ข้าต้องให้เจ้าตาย!”

ซ่งหยุนดาสายตาโหดร้าย

เรื่องนี้เกิดขึ้น เขาจะเผชิญหน้าต่อเหล่าขุนนางอย่างไร?

หูหยานเฉียนรู้สึกเพียงตัวเองจะขาดลมหายใจแล้ว ตาเต็มไปด้วยน้ำตามองซ่งหยุนจางอย่างขอร้อง

แต่ว่าตอนนี้ซ่งหยุนจางโมโหขึ้นหัว จะไปสนใจน้ำตาไม่น้ำตาของนางได้อย่างไร?

หูหยานเฉียนเห็นซ่งหยุนดาจะฆ่านางจริง ก็คิดอะไรมากไม่ได้ ค่อยๆยกมือขึ้น อยากช่วยเหลือตัวเอง

“ฝ่าบาท——”

ในตอนนี้นี่เอง เสียงของฮองเฮาดังขึ้น

มือที่ยื่นออกมาของหูหยานเฉียนวางลงอย่างรวดเร็ว ส่วนซ่งหยุนจางได้ยินเสียงของฮองเฮา ก็คลายมือออกเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณ

เพียงแค่ สายตาที่มองไปทางฮองเฮา ก็มีความดุร้าย “เจ้ามาทำไม?”

เห็นได้ชัด ซ่งหยุนดาไม่พอใจอย่างมากกับการมาของฮองเฮา

ในเวลานี้ เขาไม่อยากพบใครทั้งนั้น อยากเอาชีวิตของหูหยานเฉียนเท่านั้น

ฮองเฮามองหูหยานเฉียนด้วยสายตาเย็นชา

หากไม่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น นางยอมให้ฮ่องเต้ฆ่านางผู้หญิงคนนี้เสีย

หญิงหนึ่งต่อสองผัว นางแค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงน่ารังเกียจ