แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 663

ขณะนี้ ในบ้านที่ติดกันสองหลัง ฉินซานเอ๋อร์และจางซิ่งฮวากำลังนอนอย่างสบาย ไม่รู้เลยว่าภัยอันตรายกำลังเข้าใกล้พวกนาง

อาจจะเป็นเพราะคุ้นเคยกับการทำเรื่องลักเล็กขโมยน้อย พวกนักเลงทั้งหลายฮึกเหิมที่หน้าประตู ประตูถูกเปิดออก พวกเขาก็เดินเข้าไป

หลังจากเข้าไปแล้ว คนทั้งกลุ่มก็แยกย้ายกันปฏิบัติ แยกกันไปอยู่หน้าประตูห้องนอนสองห้อง.......

เช้าตรู่ จางเอ้อหลางลืมตาขึ้นมาเปลือกตาก็กระตุกไม่หยุด

หลังจากตื่นแล้ว จางเอ้อหลางก็ไปที่หน้าประตูห้องด้านข้างโดยตรง

วินาทีนี้ จางเอ้อหลางไม่สบายใจอย่างมาก

หลังจากออกไปจากที่จางซิ่งฮวา เดิมแล้วจางเอ้อหลางจะพักในโรงเตี้ยมหนึ่งคืน แล้วเตรียมตัวกลับเมืองหลินอาน

เพียงแต่ จางลี่เหนียงไม่ยอม

จางลี่เหนียงพูดอย่างขอร้อง “เอ้อหลาง ยากที่ข้าจะได้มาเมืองหลวงสักครั้ง ถึงแม้จะอยู่ใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ ข้าก็อยากดูความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง พวกเราอย่ากลับไปเร็วขนาดนี้ได้ไหม?”

ถึงแม้ยังไม่สามารถเสพสุขความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง อย่างไงก็ได้ดูความแต่งต่างของเมืองหลวงกับสถานที่อื่น คนยโสอวดดีอย่างจางลี่เหนียงจะยอมจากเมืองหลวงไปง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร?

เพราะฉะนั้น แน่นอนว่าต้องขออยู่ต่อสักระยะ

จางเอ้อหลางใจอ่อนแล้ว

อย่างไรเสีย ใครจะไม่ปรารถนาความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง?

แม้แต่เขา ตอนเพิ่งมา ในใจก็คิดอยากที่จะก่อร่างสร้างตัว

โดยเฉพาะ คือตัวเองที่ไม่สามารถทำความหวังของจางลี่เหนียงที่อยากอยู่เมืองหลวงได้สำเร็จ หากวันนี้กลับไปแล้ว เช่นนี้แล้วจะได้มาเมืองหลวงก็ไม่รู้ว่าปีไหนเดือนไหนแล้ว

เพราะมีความคิดนี้ เพราะฉะนั้นจางเอ้อหลางจึงเช่าบ้านหลังหนึ่งที่มีสองห้องนอนหนึ่งห้องครัวที่ตำแหน่งที่ค่อนข้างถูก จางเอ้อหลางกับจางลี่เหนียงคนละห้อง ค่าเช่าคิดเป็นรายวัน

ในเมืองหลวง บ้านที่คิดค่าเช่าเป็นรายวันนั้นไม่น้อยเลย

เพราะว่า ทุกๆปีคนที่มาเมืองหลวงนั้นเยอะมากจริงๆ

ตอนนี้ จางเอ้อหลางตื่นมาด้วยความไม่สบายใจ สิ่งที่คิดเป็นอันดับแรกก็คือจางลี่เหนียง

เพราะว่าหลายวันนี้ จางเอ้อหลางดูออกว่าอารมณ์ของจางลี่เหนียงไม่ค่อยดี กลัวจางลี่เหนียงจะเกิดเรื่อง

แต่เพิ่งยื่นมือเคาะประตู ประตูก็เปิดแล้ว

ข้างในไม่ได้มีเงาของจางลี่เหนียงอยู่เลย

ปฏิกิริยาแรกของจางเอ้อหลางก็คือจางลี่เหนียงออกไปแล้ว

ตอนที่กำลังจะหมุนตัวออกไป จางเอ้อหลางมองไปที่ตำแหน่งของเตียง ตรงนั้นไม่ได้มีร่องรอยการใช้งานเลย

นี่ทำให้จางเอ้อหลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

เวลานี้เอง หน้าประตูส่งเสียงเคาะประตูดังมา

“ใครกัน?” ถามไปด้วยจางเอ้อหลางก็เดินไปที่ประตูด้วย

ตลอดทางจางเอ้อหลางคิดถึงผ้าปูที่นอนที่เรียบร้อยไม่ได้ขยับเลย เพียงแค่ตอนเปิดประตูเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ที่หน้าประตู จางเอ้อหลางอึ้ง “เจ้าหาใคร?”

.......

จางเอ้อหลางรีบไปถึงที่พักของจางซิ่งฮวา

“ซิ่งฮว่า——” จางเอ้อหลางตะโกนเรียกอย่างร้อนรน

เพียงแต่ว่า ตอนที่เข้าไป จางเอ้อหลางไม่ได้จางซิ่งฮวา แต่เห็นนักเลงพวกนั้นถูกมัดไว้ในสวนหน้าตาฟกช้ำดำเขียว ถูกโยนอยู่แบบนั้นบนพื้น

คิดถึงคำพูดที่คนๆนั้นบอกเขาเมื่อครู่ จางเอ้อหลางก็โมโหอย่างมาก เดินเข้าไปก็ทั้งชกทั้งถีบนักเลงพวกนั้น นักเลงพวกนั้นเดิมทีก็ปวดจนสลบไปแล้ว ถูกจางเอ้อหลางทำร้ายแบบนี้อีก ก็ถูกถีบจนตื่นขึ้นมาอีก

“ท่านไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วยเถิด อย่าซ้อมอีกเลย ซ้อมต่อไปต้องตายแน่นอน” นักเลงทั้งหลายร้องไห้ขอร้อง

ตั้งแต่พวกเขาเป็นนักเลงมา ไม่เคยถูกทำร้ายหนักขนาดนี้มาก่อน

ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ถูกคนอื่นจัดการแล้ว ยังจัดการตลอดทั้งคืน

และคนที่จัดการพวกเขาก็ยังไม่ยอมเจ็บทีเลยให้มันรู้เรื่องเลย กลับซ้อมแต่จุดสำคัญของพวกเขา ยังไม่รู้สึกเหนื่อย ซ้อมมาตลอดทั้งคืน พวกเขาตะโกนจนเหนื่อยแล้ว

เจ็บปวดจนพูดไม่ออก

ชีวิตนี้ไม่อยากที่จะเผชิญเรื่องแบบนี้อีกแล้ว

ส่วนด้านจางเอ้อหลางจะไปสนใจคำขอร้องของพวกเขาหรือ แค่คิดถึงคนพวกนี้รังแกน้องสาวของเขา จางเอ้อหลางก็ขอบตาแดง เรี่ยวแรงในมือก็หนักขึ้นกว่าเดิม

“เจ้าออมแรงไว้หน่อยเถิด”

ในเวลานี้เอง น้ำเสียงหนึ่งดังขึ้น