แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 664

จางเอ้อหลางมองดูจางลี่เหนียง น้ำเสียงปะปนกับความลำบากใจ “พวกนาง.......รังแกเจ้าจริงหรือ”

จางลี่เหนียงได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง “จริง คือเรื่องจริง พวกนางรังแกข้าจริงๆ เจ้าดูหน้าของข้า หน้าของข้าถูกพวกนางตบจนแบบนี้แล้ว”​

ระหว่างที่พูด น้ำตาของจางลี่เหนียงก็เกือบจะไหลลงมาแล้ว

จางเอ้อหลางได้ยิน ก็หลับตา ซ่อนความรู้สึกในสายตา

ตอนที่ลืมตา จางเอ้อหลางมองไปที่ซ่งฉงปิง ความลำบากในสายตาก็มากกว่าเดิม “จวิ้นจู่ มันคือเรื่องอะไรกันแน่?”

ความเย็นชาในสายตาของซ่งฉงปิงคลี่คลายลงบ้าง “เจ้าไม่เชื่อคำพูดของนาง?”

จางเอ้อหลางไม่ได้มองหน้าจางลี่เหนียงอีก สายตามองซ่งฉงปิงอย่างแน่วแน่ “ข้าเชื่อคำพูดท่านมากกว่า”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา มือของจางเอ้อหลางกำแน่นกว่าเดิม เล็บจิกเข้าเนื้ออย่างไม่รู้ตัว

“จางเอ้อหลาง นี่เจ้าหมายความว่าอะไร?” จางลี่เหนียงตะโกนเสียงดัง

สีหน้าของนางไม่อยากเชื่อ ไม่เชื่อว่าจางเอ้อหลางยอมเชื่อซ่งฉงปิงแต่ไม่เชื่อตัวเอง

จางเอ้อหลางยังคงไม่มองจางลี่เหนียง สายตามองซ่งฉงปิงอย่างแน่วแน่

ซ่งฉงปิงไม่ได้ตอบจางเอ้อหลางโดยตรง แต่เดินไปข้างชายฉกรรจ์พวกนั้น

ชายฉกรรจ์ทั้งหลาย ตอนที่มองซ่งฉงปิง แววตาหดเล็กน้อย ร่างกายก็อดสั่นไม่ได้

เมื่อวาน ก็คือผู้หญิงคนนี้

ก็คือผู้หญิงที่ดูสวยงามคนนี้ คือนางให้คนซ้อมพวกเขา

มิหนำซ้ำ ก็คือนางที่สอนคนให้ซ้อมพวกเขายังไงให้ยิ่งเจ็บ มิหนำซ้ำพวกเขาเจ็บจนแทบตายแล้วยังไม่สามารถสลบไปได้

ถึงแม้ว่าตอนนี้ พวกเขารู้แล้วว่านางคือจวิ้นจู่ แต่ในใจของพวกเขา ซ่งฉงปิงไม่ต่างอะไรกับปีศาจเลย

เพราะฉะนั้น ตอนที่ซ่งฉงปิงเข้าใกล้ ด้วยสัญชาตญาณพวกเขาก็คิดว่าตัวเองจะเจอหายนะอีกแล้ว

ดังนั้น จึงรีบขอร้อง “ท่านจอมยุทธ์หญิงไว้ชีวิตด้วย จวิ้นจู่ไว้ชีวิตด้วย พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว”

“ใช่ ใช่ พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว พวกเราจะไม่ทำร้ายคนอีกแล้ว ขอร้องท่านปล่อยพวกเราไปเถิด”

“พวกเรามีความผิด ขอร้องท่านให้พวกเราไปรับโทษในคุกด้วย”

มันเจ็บมาก จริงๆ

พวกเขายอมไปอยู่ในคุก ยอมที่จะได้รับโทษ ก็ไม่อยากถูกเจียเล่อจวิ้นจู่ซ้อมอีกแล้ว

ซ่งฉงปิงมองดูนักเลงพวกนั้นตอนนี้ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล พอใจอย่างมาก

“วางใจ คุกพวกเจ้าได้ไปแน่” ซ่งฉงปิงพูดอย่างเรียบเฉย “แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พวกเจ้าต้องเล่าให้เขาฟังอย่างละเอียด”

พูดไป ซ่งฉงปิงก็ขี้ไปที่จางเอ้อหลาง

พวกนักเลงหลายคนนี้ต่างก็กลัวซ่งฉงปิงมาก คำพูดของซ่งฉงปิงพวกเขาจะกล้าไม่ฟังได้อย่างไร?

ดังนั้น ก็สภาพตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง

“คือผู้หญิงคนนั้น คือนางที่ยั่วยวนพวกเราก่อน” นักเลงคนหนึ่งพูด

ถึงแม้ว่ามือของพวกเขาขยับไม่ได้ ไม่สามารถชี้คน แต่ว่าตาของพวกเขาสามารถมองเห็นได้

คนที่นักเลงคนนี้มอง ก็คือจางลี่เหนียง

จางลี่เหนียงอยากเถียง แต่ว่าถูกปิดปากไว้

เวลานี้ไม่ต้องการให้จางลี่เหนียงพูดแทรก

นักเลงอีกคนก็พูด “ใช่ นางจงใจยั่วยวนต่อหน้าพวกเรา ยั่วพวกเราถึงมือแล้ว ก็บอกกับพวกเราว่า ที่นี่มีหญิงสาวแรกรุ่นอยู่ลำพังสองคน คือนางที่พาพวกเรามา มิเช่นนั้นพวกเราจะไปรู้จักที่นี่ได้อย่างไร?”

จากนั้น นักเลงทุกคนต่างก็ชี้ตัวจางลี่เหนียง

จางเอ้อหลางฟังจนสีหน้าสีขาว ถึงแม้จะไม่น่าเชื่อ แต่ก็รอนักเลงพวกนั้นพูดจบแล้ว

ถึงแม้อยากโต้เถียงมาก บอกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดไม่จริง แต่ว่า จางเอ้อหลางกลับพบว่าตอนนี้ เขาพูดไม่ออก

พวกนักเลง จากการมองของซ่งฉงปิง หุบปากแล้ว

ซ่งฉงปิงมองไปที่ไป๋เสา ไป๋เสารับรู้ เอาผ้าในปากของจางลี่เหนียงออก