แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 665

จางเอ้อหลางตะโกนเสียงดังกะทันหัน น้ำเสียงแหบต่ำ ขอบตาแดงก่ำ

จางลี่เหนียงตะลึง มองจางเอ้อหลางด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

“เจ้า——เจ้าดุข้าหรือ?”

ตั้งแต่รู้จักจางเอ้อหลางมา เคยดุนางที่ไหน?

ตอนนี้ กลับดุนาง?

เพียงแค่ หลังจากถามจบ จางลี่เหนียงก็สบกับดวงตาแดงก่ำของจางเอ้อหลาง อดที่จะหดตัวไม่ได้ ถอยหลังออกด้วยสัญชาตญาณ แต่ว่า กลับถูกไป๋เสาขวางไว้

“เอ้อ เอ้อหลาง......” จางลี่เหนียงใจฝ่อเล็กน้อย

ในสายตาจางเอ้อหลาง กลับเต็มไปด้วยความผิดหลัง “จางลี่เหนียง เจ้ารู้สึกว่า ข้าไม่ฟังน้องสาวตัวเองพูด ต้องฟังเจ้าพูด ใช่ไหม?”

จางลี่เหนียงอยากพยักหน้า แต่ท่ามกลางสายตาจ้องมองของจางเอ้อหลาง ริมฝีปากขยับไปหลายที ในที่สุดก็ยังคงไม่สามารถ และไม่กล้าเปิดปาก

มองดูจางลี่เหนียงเช่นนี้ สายตาของจางเอ้อหลางก็ยิ่งผิดหวังแล้ว “ตอนแรกข้าคิดว่า เจ้าไปคนจิตใจดี ไม่เคยคิด.......”

คำพูดด้านหลัง ในที่สุดจางเอ้อหลางก็จุกไว้

นานขนาดนี้มา สำหรับจางลี่เหนียง เขามีความเชื่อใจเต็มหัวใจ

ทุกครั้ง เขาจะคิดถึงสภาพจางลี่เหนียงอันอนาถและหนักแน่นแบบนั้นที่มาหาตัวเองคนเดียว

จางลี่เหนียงในตอนนั้น เสมือนในสายตา ในใจ ล้วนมีเพียงตัวเขาเท่านั้น

ถึงแม้ว่า ครอบครัวเขารักใคร่ปรองดอง ดีกว่าครอบครัวอื่นมาก ไม่เคยถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง

แต่อย่างไรเสีย ข้างบนมีพี่ชาย ข้างล่างมีน้องสาว ยังเคยมีพี่สาวที่ล่วงลับไปแล้วคนหนึ่ง.......สรุปแล้ว ไม่เคยเลย ที่จะมีคนในสายตามีเพียงเขาทั้งหมด เต็มอกเต็มใจเช่นนี้ แม้กระทั่งเพื่อตัวเองแล้วไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

หากเป็นเมื่อก่อน สำหรับจางลี่เหนียงแล้วเขาชื่นชมจิตใจงามของนาง ห่วงใยสิ่งที่นางเผชิญ ตั้งแต่วินาทีนั้นมา ในใจของเขา ก็มีจางลี่เหนียงพักเข้าไปแล้ว

แต่ว่า ในที่สุด.......ก็ทำให้เขาผิดหวังแล้ว

ถึงจะโง่เขลาแค่ไหน เชื่อใจจางลี่เหนียงแค่ไหน ก็ไม่โง่เขลาถึงขั้น ไม่เชื่อน้องสาวตัวเองและเสี่ยวปิง

“ตุบตับ” เสียงดังขึ้น จางเอ้อหลางคุกเข่าไปด้านจางซิ่งฮวา “ฮวาเอ๋อร์ พี่ขอโทษเจ้า”

จางซิ่งฮวาคิดไม่ถึงว่าจางเอ้อหลางจะคุกเข่าให้ตัวเอง ก็อึ้งไปในทันใด

ส่วนฉินซานเอ๋อร์ได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอก ก็วิ่งออกมาอย่างเร่งรีบ

เห็นจางเอ้อหลางเช่นนี้ ขอบตาฉินซานเอ๋อร์ก็แดงเล็กน้อย มีความเห็นใจเล็กน้อย แต่ตลอดเวลาก็ยืนอยู่ด้านหลังสุดของผู้คนไม่ได้เข้าไปข้างหน้า

ฉินซานเอ๋อร์ในตอนนี้ บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือแดงๆ แม้กระทั่งรอยเล็บข่วน ร่างกายยังสั่นเครือเล็กน้อย เบื้องลึกของสายตาที่เป็นห่วงจางเอ้อหลางนั้น ยังคงมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง

แต่ว่า ทั้งหมดนี้ จางเอ้อหลางกลับมองไม่เห็น

ซ่งฉงปิงมองเห็นแล้ว มองฉินซานเอ๋อร์ไปทีหนึ่ง ส่งสัญญาณให้ไป๋ซู่ไปพยุงตัวฉินซานเอ๋อร์ไว้ นางกลัวฉินซานเอ๋อร์ยืนไม่อยู่

ไป๋ซู่รับรู้ เดินไปข้างกายฉินซานเอ๋อร์

มีการพยุงของไป๋ซู่ ร่างสั่นของฉินซานเอ๋อร์ก็ได้รับการบรรเทาลงบ้าง

ส่วนจางเอ้อหลาง หลังจากคุกเข่าขอโทษจางซิ่งฮวาแล้ว ก็หันไปที่ซ่งฉงปิง “จวิ้นจู่ ข้ารู้.......ทำผิดของนางไม่สามารถให้อภัยได้ เพียงแค่ ยังหวังว่าจวิ้นจู่จะลงโทษเบา”

ตอนพูดคำพูดนี้ จางเอ้อหลางกำหมัดไว้แน่น

วินาทีนี้ ในใจของเขาทรมานมาก

เขารู้ว่าการขอร้องของเขาไร้เหตุผลอย่างมาก

แต่ว่า จางลี่เหนียงคือเขาเป็นคนพามา เขามีความรับผิดชอบสูง

หากไม่ใช่เขาที่พาจางลี่เหนียงเข้าเมืองหลวง จางลี่เหนียงก็จะไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?

มิหนำซ้ำ ชื่อเสียงของพวกน้องสาว.......

จากการพิจารณาหลายอย่าง จางเอ้อหลางก็กัดฟันขอร้อง

จางซิ่งฮวาเห็นว่าจนกระทั่งตอนนี้แล้ว พี่รองยังขอร้องแทนผู้หญิงคนนั้นที่ทำร้ายตัวเอง ในสายตามีความผิดหวัง

ส่วนฉินซานเอ๋อร์ด้านหลัง ยิ่งก้มหน้าลง น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมา

ส่วนซ่งฉงปิง สายตายังคงสงบเรียบเฉย