แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 666

"ซานเอ๋อร์ ฤดูหนาวปีที่แล้วเจ้าอยู่ไหน?เจ้าถูกลักพาตัวยังไง?"

ซ่งฉงปิงเห็นว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยังทำหน้ามึนงงเลย เลยอ้าปากถาม

คำพูดนี้ของซ่งฉงปิง นอกจากฉินซานเอ๋อร์แล้ว คนอื่นๆล้วนเป็นสีหน้าที่มึนงง

ปีที่แล้วฉินซานเอ๋อร์อยู่ไหน?ถูกลักพาตัวยังไง?เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเรื่องในปีนี้?

หากไม่มีความเกี่ยวข้อง ซ่งฉงปิงจะถามในเวลานี้ได้อย่างไร

ส่วนฉินซานเอ๋อร์ถูกซ่งฉงปิงถามแบบนี้ ก็มองไปทางจางเอ้อหลางทีหนึ่งอย่างลนลาน จากนั้นก็รีบก้มหน้าลงอย่างเร็ว

"ข้า......ข้าลืมแล้ว......"ระหว่างที่ฉินซานเอ๋อร์พูด ก็จับมือไป๋ซู่ข้างๆด้วยจิตสำนึก อยากจะถอยกลับไปในห้องนอน

แต่ไป๋ซู่ก็จับมือฉินซานเอ๋อร์ไว้อย่างแน่น เหมือนพยายามสร้างกำลังใจให้ฉินซานเอ๋อร์ ก็ระงับความคิดที่จะถอยกลับไปในห้องของฉินซานเอ๋อร์

แต่ปฏิกิริยาของฉินซานเอ๋อร์มากไปหน่อย เห็นปฏิกิริยาของฉินซานเอ๋อร์ ทุกคนล้วนทำหน้าสงสัย

แต่เวลานี้ไม่มีใครได้พูดเลย ทันใดนั้นสถานการณ์ล้วนเงียบขรึมพร้อมกัน

แม้กระทั่งจางลี่เหนียง แม้ตอนนี้ขมวดคิ้วอยู่ แต่ก็ทนไว้ไม่ได้อ้าปาก

ถึงแม้นางไม่รู้ว่าทำไมซ่งฉงปิงต้องถามฉินซานเอ๋อร์คำถามนี้ในเวลานี้

แต่สำหรับนาง นี่เป็นเรื่องดี

อย่างน้อยจุดสนใจก็ย้ายแล้วไม่ใช่หรือ?

ขอให้พวกเขาลืมลงมือต่อตัวเอง งั้นไม่ว่าพวกเขาพูดอะไร ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

นางก็คิดได้แล้ว ขอให้จางเอ้อหลางยอมขอร้องให้ตัวเอง ขอให้ตัวเองไม่ถูกลงโทษ จะเป็นผลอะไรล้วนได้หมด

ที่นี่เป็นเมืองหลวง เป็นพื้นที่ครอบครองของฮ่องเต้ มีคนร่ำรวยมากมาย ไม่ว่านางจะอยู่กับใคร ก็ล้วนดีกว่าจางเอ้อหลางที่เป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น

ตอนนี้จางลี่เหนียงใจลอยไปเลย ยินดีที่จะให้พวกเขาย้ายหัวข้อไปเลย

"ลืมแล้ว?"ซ่งฉงปิงพูดซ้ำคำพูดของฉินซานเอ๋อร์

จากนั้น ซ่งฉงปิงมองไปทางจางเอ้อหลาง"นางลืมแล้ว เจ้าก็ลืมด้วยหรือ?"

จางเอ้อหลางทำสีหน้ามึนงง

เขาลืมไป?

เขาลืมอะไรไป?

ฤดูหนาวปีที่แล้ว เขาน่าจะยังไม่รู้จักฉินซานเอ๋อร์ นี่มันมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาหรือ?

แต่อดทนไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเพราะคำพูดของซ่งฉงปิง

มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง

มีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ถูกเขาละไป

เพราะเหตุใด?

อยู่ๆจางเอ้อหลางก็รู้สึกกังวล

กังวลกว่าเมื่อกี้อีก

จางเอ้อหลางไม่ได้ตอบคำถามของซ่งฉงปิง เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าควรไปตอบยังไง

แต่สายตาของเขาบ่งบอกถึงทุกอย่าง

แต่ซ่งฉงปิงมีการคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว

ดังนั้น ซ่งฉงปิงก็พูดกับจางเอ้อหลางว่า"ฤดูหนาวปีที่แล้ว ตอนที่เจ้าเพิ่งถึงเมืองซู เนื่องจากปรับตัวเข้ากับอากาศที่นั่นไม่ทัน จึงป่วยหนักในโรงเตี้ยม และเนื่องด้วยเงินทองโดยขโมย จึงไม่สามารถจ่ายค่าโรงเตี้ยมได้อีก เลยถูกทิ้งตามถนน เรื่องนี้เจ้าจำได้หรือเปล่า?"

จางเอ้อหลางพยักหน้า

เรื่องนี้เขาจำได้

ต่อมาหากไม่ใช่จางลี่เหนียงช่วยตัวเองเอาไว้ ตัวเองคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

เขายังจำได้ เพราะตัวเอง จางลี่เหนียงถึงถูกคนอื่นเข้าใจผิด เกือบจะถูกใส่กรงหมูถ่วงน้ำ

หากไม่ใช่ว่าเขาได้ยินข่าวมาทัน จางลี่เหนียงคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

หากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เขาก็คงไม่ปล่อยให้จางลี่เหนียงปฏิบัติต่อน้องสาวตัวเองเช่นนี้หรอก

เพราะเขายังไม่ได้บ้าคลั่งถึงขั้นนี้ ที่จะให้อภัยกับคนที่ทำร้ายญาติของตัวเอง

สาเหตุที่ทำเช่นนี้ เป็นเพราะว่าเขาติดค้างนาง

ซ่งฉงปิงไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของจางเอ้อหลางเลย

ซ่งฉงปิง"แล้วเจ้ารู้หรือเปล่าว่า คนที่ช่วยเจ้าไม่ใช่จางลี่เหนียง แต่เป็นฉินซานเอ๋อร์"

คำพูดนี้ทำให้จางเอ้อหลางถูกกระตุ้นศีรษะ