แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 667

ทันใดนั้น หลังจากคนในนี้ได้ยินความจริง ก็ล้วนเบิกตากว้าง สายตามีความเหลือเชื่อ ใครๆล้วนคิดไม่ถึงว่า เรื่องนี้ยังมีความซับซ้อนเช่นนี้

ที่แท้แล้ว วันที่จางเอ้อหลางเพิ่งถึงเมืองซูแล้วถูกทิ้งออกมาจากโรงเตี๊ยม แถมยังป่วยเพราะไม่ชิงกับอากาศที่นี่ด้วย บังเอิญว่าวันนั้นเป็นวันที่ฉินซานเอ๋อร์หนีการแต่งงาน

เดิมทีบ้านของฉินซานเอ๋อร์ก็ไม่ไกลจากเมืองซู พอคนถึงเมืองซู กำลังคิดจะหาโรงเตี๊ยมเพื่ออยู่ กลับได้เจอจางเอ้อหลางที่ถูกทิ้งออกมา

เดิมทีฉินซานเอ๋อร์ก็ไม่คิดจะสนใจ แถมยังได้จองห้องนอนในโรงเตี้ยม

แต่ในที่สุดฉินซานเอ๋อร์ที่กลับถึงห้อง ก็รู้สึกไม่สามารถปล่อยให้จางเอ้อหลางอยู่แบบนั้น เลยให้พนักงานร้านช่วยยกเข้าไปในห้องนอน

ในที่สุดฉินซานเอ๋อร์รู้สึกว่าที่โรงเตี๊ยมมีคนไปๆมาๆมากมาย รักษาผู้ป่วยไม่สะดวก เลยเช่าบ้านเล็กๆหลังหนึ่งอยู่

เนื่องจากฉินซานเอ๋อร์เจตนาที่จะไม่ให้คนที่บ้านหาเจอ ดังนั้นบ้านที่เช่านั้นค่อนข้างจะลับตาคน และบังเอิญว่าอยู่รอบข้างของบ้านจางลี่เหนียง

หลังจากจางลี่เหนียงกลายเป็นหญิงหม้าย ก็ไม่อยู่นิ่งๆ แอบติดต่อกับนักเลงหลายคนด้วย

ฉินซานเอ๋อร์ถือยาเข้าๆออกๆทุกวัน แน่นอนถูกนักเลงเหล่านั้นเห็นกับตา ดังนั้นเลยฉวยโอกาสที่ฉินซานเอ๋อร์ไปซื้อยาบนถนนแล้วขโมยกระเป๋าตังค์ของฉินซานเอ๋อร์ไป

กระเป๋าตังค์ของฉินซานเอ๋อร์หายไป แถมจางเอ้อหลางก็ป่วยอยู่ที่บ้านด้วย ฉินซานเอ๋อร์ยุ่งจนปวดหัวเลย

กลับบ้านก็ต้องแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ชอบ

ไม่กลับบ้าน ก็ไม่มีเงินสักสลึง ยังต้องดูแลจางเอ้อหลางที่ป่วยหนักด้วย

ไหนๆก็ดูแลมาหลายวันแล้ว แน่นอนว่าฉินซานเอ๋อร์จะไม่ทิ้งจางเอ้อหลางไปแบบนี้หรอก ดังนั้นฉินซานเอ๋อร์เลยเตรียมจะหาเรื่องทำหน่อย

ถึงแม้นางไม่เคยประสบลำบากอะไร แต่อย่างน้อยฝีมือการปักเย็บยังใช้ได้อยู่

แต่ผู้หญิงที่ปักเย็บดีเลิศในเมืองซูมีมากมายนับไม่ถ้วน อยากจะหางานเย็บปักถักร้อยก็ไม่ง่าย

คนที่สามารถรับงานปักเย็บได้นั้น ส่วนใหญ่ต้องมีช่างที่คุ้นเคยแนะนำ

ฉินซานเอ๋อร์ก็แค่มาเป็นครั้งแรก เป็นไปได้อย่างไรที่มีช่างที่รู้จัก?ต้องถูกปฏิเสธแน่นอน

ใช้เวลาทั้งวัน ฉินซานเอ๋อร์หางานไม่ได้เลย มีแต่ต้องกลับไปอย่างผิดหวัง

จากนั้น นักเลงเหล่านั้นที่จับจ้องไปที่ฉินซานเอ๋อร์นั้น ไม่เพียงแต่อยากได้กระเป๋าตังค์ของฉินซานเอ๋อร์

เพราะฉินซานเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่หน้าตาใช้ได้ แน่นอนต้องคิดผลประโยชน์จากตัวฉินซานเอ๋อร์

ดังนั้น คนเหล่านี้เลยทำบทบาทเป็นคนค้ามนุษย์ ลักพาตัวฉินซานเอ๋อร์ แล้วขายไปให้แม่ค้านายหน้า

ส่วนในนักเลง มีคนที่ชื่อพี่จง พอดีว่าเป็นชู้ของจางลี่เหนียง

ก็พูดเรื่องนี้ให้กับจางลี่เหนียง

เดิมทีจางลี่เหนียงก็เป็นคนที่ฉลาด เห็นว่าพี่จงได้รับผลประโยชน์จากฉินซานเอ๋อร์ อิจฉามาก ได้ข่าวว่าข้างในยังมีคนกำลังป่วยอยู่ จางลี่เหนียงเลยเกิดความคิดขึ้น อยากดูว่าสามารถได้รับผลประโยชน์หรือเปล่า

ดังนั้น จางลี่เหนียงก็งัดประตูบ้านที่จางเอ้อหลางอยู่

แต่ตอนที่จางลี่เหนียงกำลังค้นว่าในห้องมีของที่มีค่าหรือเปล่า จางเอ้อหลางก็บังเอิญตื่นมา

เห็นว่าจางเอ้อหลางตื่นมา เป็นไปไม่ได้ที่จางลี่เหนียงจะไม่กังวลใจ

ยังไม่ทันรอจางลี่เหนียงพูดอะไร จางเอ้อหลางก็เข้าใจผิดว่านางเป็นผู้มีบุญคุณต่อตัวเอง จางลี่เหนียงก็เลยเข็นเรือตามน้ำ ปลอมตัวเป็นผู้มีบุญคุณต่อเขา

จางลี่เหนียงในเวลานี้ได้ค้นหาในห้องนอนและบนร่างกายของจางเอ้อหลางแล้ว ไม่ได้เห็นสิ่งที่มีค่าเลย ดังนั้นเลยไม่มีความสนใจอะไรกับจางเอ้อหลาง จึงถอนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

จริงๆแล้วตอนนั้นจางเอ้อหลางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ตอนที่เห็นจางลี่เหนียง มีความรู้สึกที่ว่างเปล่าอย่างหนึ่ง

จางลี่เหนียงจากไปเขาก็ไม่ได้คิดจะรั้ง แค่อยากจะรอเขาผ่านความลำบากไปก่อน ค่อยทำการขอบคุณอย่างจริงจัง

ต่อจากนั้น จางเอ้อหลางได้ส่งจดหมายกลับโดยผ่านหอฝูหม่านที่เปิดใหม่ในเมืองซู ถึงค่อยๆตั้งมั่นในเมืองซู

ซื้อหมู่บ้าน ปลูกนาข้าว ทุกอย่างเป็นไปตามระเบียบ

จางเอ้อหลางในตอนนี้ แน่นอนก็ไม่ได้ลืมบุญคุณ ก็เลยฝากคนเอาเงินถึงหนึ่งให้จางลี่เหนียง

อยู่ๆก็ได้เงินถุงหนึ่งฟรีๆ แน่นอนว่าจางลี่เหนียงมีความสุขมากๆ