แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 670

โม่เวิ่นพยักหน้าตามลูกน้องที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้า"ใช่ขอรับ ข้าน้อยตรวจสอบจากหลายทาง ยืนยันว่าอ๋องเซ่อเจิ้งของราชวงศ์ต้าชิ่งไม่อยู่กองทัพจริงๆขอรับ"

โม่เวิ่นได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว

"แล้วมีร่องรอยของเขาหรือเปล่า?"

ลูกน้องคนนั้นส่ายหน้า"ข้าน้อยยังค้นหาร่องรอยของอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ได้ขอรับ"

โม่เวิ่นได้ยินเช่นนี้ ก็โบกมือสะกิดให้ลูกน้องถอยลงไป

หลังจากลูกน้องถอยลงไป โม่เวิ่นก็ขมวดคิ้ว

ลูกน้องค้นหาร่องรอยของอ๋องเซ่อเจิ้งราชวงศ์ต้าชิ่งไม่ได้ เป็นไปได้หรือเปล่าที่เขากลับเมืองหลวงแล้ว?

โม่เวิ่นนึกถึงผู้ชายที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองด้วยจิตสำนึก

ผู้ชายข้างๆซ่งฉงปิงก็คือฉีเทียนเห้าหรือเปล่า

โม่เวิ่นเดินไปๆมาๆ สีหน้าจริงจังมาก

นานมาก หลังจากโม่เวิ่นเดินถึงโต๊ะของตัวเอง ดึงลิ้นชักลึกลับออก แล้วหยิบหนังสือสีทองดำออกมา

หนังสือเล่มนี้ เขาเขียนมานานมาก แต่กลับไม่ได้ใช้งานเลย

ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว

นึกถึงที่นี่ โม่เวิ่นอ้าปาก"มาคนสิ"

ไม่นานก็มีลูกน้องคนหนึ่งเข้ามา

โม่เวิ่นวางหนังสือเล่มนั้นไว้ในกล่อง ใส่ดีๆแล้วยื่นให้ลูกน้อง"เอาไปให้ฮ่องเต้ราชวงศ์ต้าชิ่ง"

ลูกน้องคนนั้นได้ยินเช่นนี้ ก็เดินไปเลย

รอลูกน้องคนนั้นไป สีหน้าของโม่เวิ่นก็มีความซับซ้อนเกิดขึ้น

จากนั้น โม่เวิ่นก็เดินออกนอกห้อง บินขึ้นไปบนหลังคาห้อง

โม่เวิ่นยืนอยู่บนหลังคา และมองไปทิศทางหนึ่งของเมืองหลวง

ทิศทางนั้น คือจวนอ๋องอวี้นั่นเอง

ส่วนซ่งฉงปิง หลังจากวางแผนเรื่องของจางเอ้อหลางแล้ว ก็กลับถึงจวนอ๋อง

ซ่งฉงปิงที่กลับถึงจวนอ๋อง ก็ไปห้องหนังสือของอ๋องอวี้ซ่งหยุนดาโดยตรง

เพราะซ่งฉงปิงมีข่าวดีอย่างหนึ่งจะบอกเสด็จพ่อของตัวเอง

อะไหล่อาวุธเหล่านั้นที่นางให้หลี่เหล่าโถวของหมู่บ้านชิงเหอหลอมเสร็จแล้ว

จริงๆแล้วเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปในตอนแรกคุณภาพไม่ดี แถมยังมีข้อบกพร่องด้วย

หลังจากผ่านการปรับเปลี่ยนหลายครั้ง ยังคงมีปัญหา

แต่นางไปวันนี้กลับพบว่าของผ่านเกณฑ์แล้ว ซึ่งแปลกใจมาก

พอถามดูแล้ว ถึงรู้ว่าเป็นความคิดของหลู่ฮ่วย

ยังไงหลู่ฮ่วยอายุแค่สิบสองเอง และเพิ่งสัมผัสกับหลอมเหล็กด้วย แต่กลับสามารถเสนอความคิดที่ล้ำค่า เห็นได้ว่ามีพรสวรรค์ด้านนี้

ดังนั้น วันนี้ที่ซ่งฉงปิงมาหาเสด็จพ่อ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง

ตอนที่ซ่งฉงปิงเดินไปถึงหน้าห้องหนังสือ กลับได้ยินเสียงของท่านตาส่งมาจากข้างใน

ซ่งฉงปิงหยุดฝีเท้าลงด้วยจิตสำนึก

"ตอนนี้ฮ่องเต้ระวังเจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนี้สถานการณ์ของราชวงศ์แม้ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เห็นได้ชัดว่ามีความรู้สึกที่อันตรายจะมาถึง กลัวว่าจะหาโอกาสลงมือต่อเจ้าแล้ว"

คือเสียงของท่านตาเว่ยหยวนหมิง ในเสียงมีความจริงจัง

ซ่งหยุนดาพยักหน้า"เรื่องนี้ข้ารู้แล้วขอรับ"

เว่ยหยวนหมิงมองซ่งหยุนดา ถอนหายใจออกเล็กน้อย

"หากตอนนั้นไม่ใช่เพื่อซีเอ๋อร์ เจ้าก็ไม่จำเป็นต้อง......"

"พ่อตาอย่าพูดแบบนี้ขอรับ ทุกอย่างในตอนนั้นเป็นเพราะข้าสมัครใจเอง ข้าไม่เคยชอบตำแหน่งนั้นเลยขอรับ หากไม่ใช่ว่าฮ่องเต้องค์ปัจจุบันให้ข้าอยู่ไม่ได้ ข้าก็ไม่ทำแผนเหล่านี้หรอกขอรับ"

อยู่ต่อหน้าเว่ยหยวนหมิง ซ่งหยุนดาอ่อนน้อมถ่อมตนตลอด

เว่ยหยวนหมิงได้ยินเช่นนี้ พยักหน้า"รอโอกาสสำคัญ พระราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนก็เอาออกมาได้เลย"

ซ่งหยุนดาเพิ่งจะพยักหน้า แต่อยู่ๆสายตาก็แหลมคมขึ้นมา

"ใคร?"ตอนที่ซ่งหยุนดาพูดคำพูดนี้ คนก็ลุกขึ้นแล้ว ทำท่าว่าจะลงมือ

ความเร็วของซ่งหยุนดาไม่ช้าเลย ไม่นานก็มาถึงหน้าประตู

แต่ในเวลานี้ เสียงของซ่งฉงปิงส่งมาทันท่วงที"เสด็จพ่อ ข้า......"

ในขณะเดียวกัน ซ่งหยุนดาก็เปิดประตูแล้ว แถมในมือยังมีท่าทางที่จะโจมตี

แต่ดีที่ซ่งฉงปิงออกเสียงทัน ซ่งหยุนดาก็ปล่อยมือทัน

ซ่งหยุนดามีความหวาดกลัวภายหลังเกิดขึ้น"เหตุใดถึงมาหาเสด็จพ่อในเวลานี้ล่ะ"

เกือบนิดเดียวเอง ลูกสาวสุดที่รักของตัวเองก็จะรับบาดเจ็บ