แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 671

วันนี้ซ่งฉงปิงตื่นมาสายเลย

แน่นอนว่าคนที่ตื่นสายพร้อมกับนางยังมีฉีเทียนเห้า

แต่ในขณะเดียวกัน อ๋องอวี้ซ่งหยุนดามาถึงท้องพระโรงแล้ว

เดิมทีซ่งหยุนดาก็เป็นอ๋องที่ไม่มีตำแหน่งสำคัญ แน่นอนว่าไม่ต้องทรงว่าราชกิจทุกวัน

แต่วันนี้แต่เช้าเลย ซ่งหยุนดาก็ถูกคนในพระราชวังเรียกไปทางว่าราชกิจ

นี่เป็นเรื่องที่น้อยมากที่จะเกิดขึ้นในปกติ ดังนั้นพอทางพระราชวังส่งคนมา ซ่งหยุนดาก็สังเกตถึงสิ่งผิดปกติในนี้

รู้ว่ามีเรื่องจะเกิดขึ้น ดังนั้นก่อนจะไป ซ่งหยุนดาก็ให้คนไปสวนซูยู่

ถึงแม้เป็นเช่นนี้ แต่คนที่ซ่งหยุนดาสั่งไปนั้น ก็ไม่ได้คิดจะไปรบกวนคนพวกซ่งฉงปิง ได้รับคำสั่งว่ารอพวกเขาตื่นก่อนค่อยระบุสถานการณ์ให้ทราบ

ซ่งหยุนดาที่มีความสงสัยนั้น ก็เข้าพระราชวังไปแบบนี้

ตอนที่ซ่งหยุนดาไปถึง ทุกคนที่มาว่าราชกิจเกือบถึงหมด

ทุกคนได้เห็นซ่งหยุนดา ก็ไม่ได้รู้สึกแปลก

เพราะถึงแม้ซ่งหยุนดาไม่ต้องว่าราชกิจทุกวัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคยมา ถึงแม้บางทีมาว่าราชกิจจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกมากนัก

เวลาว่าราชกิจเพิ่งถึง ก็มีขันทีตะโกน"ฮ่องเต้เสด็จ"

ขุนนางทุกคนคุกเข่าทำความเคารพ

มีเพียงซ่งหยุนดายืนทำความเคารพ

ก็ไม่ใช่ว่าซ่งหยุนดาเย่อหยิ่ง แต่เป็นตอนที่ซ่งหยุนจางเพิ่งราชครองราชย์ เพื่อจะแสดงให้ถึงความเมตตาที่มีต่อน้องชายคนนี้ เลยพูดต่อหน้าขุนนางทุกคนว่า ซ่งหยุนดาเป็นขุนนางที่ได้สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศชาติ ดังนั้นต่อจากนี้ไป ถ้ามาว่าราชกิจไม่ต้องคุกเข่า

เช่นนี้ก็ไม่สามารถโทษว่าซ่งหยุนดาไม่คุกเข่า

สำหรับซ่งหยุนดาไม่คุกเข่านั้น เหล่าขุนนางไม่ได้รู้สึกว่าแปลกหรืออย่างไร

แต่ตอนที่ซ่งหยุนจางเดินมา เห็นว่าในท้องพระโรงมีเพียงซ่งหยุนดาคนเดียวที่ยืนอยู่ ก็เกิดความไม่พอใจในสายตาอย่างเห็นได้ชัด

ความไม่พอใจในเมื่อก่อน สะสมในใจทีละนิดละหน่อย

ความไม่พอใจในตอนนี้ เกือบจะถึงขีดสุด

แต่ในที่สุด ซ่งหยุนจางก็ไม่ได้ยั้งสติไม่อยู่ ได้นั่งลงภายใต้การประคองของขันทีใหญ่

นานมาก ซ่งหยุนจางถึงได้กล่าวว่าลุกขึ้นได้

เหล่าขุนนางลุกขึ้น รออยู่

แต่วันนี้ขันทีใหญ่ไม่ได้พูดต่อเหล่าขุนนางว่า'มีเรื่องก็รายงานมา ถ้าไม่มีเลิกประชุมได้' หลังจากฮ่องเต้ซ่งหยุนจางกล่าว'ลุกขึ้นได้'แล้ว ก็เงียบขรึมไปหมด

บรรยากาศแบบนี้ ทำให้เหล่าขุนนางค่อยๆรู้สึกถึงความไม่ปกติ

แต่ในการประชุมยามเช้า ไม่สามารถพูดคุยกันได้ มีแต่ต้องแอบสงสัยในใจ

แม้กระทั่งขุนนางที่มีเรื่องจะรายงานงั้น ก็ต้องเงียบปากในเวลานี้

นานมาก ซ่งหยุนจางถึงอ้าปาก

"เมื่อวาน ข้าได้รับจดหมายจากแคว้นซีหรง"

เหล่าขุนนางได้ยินเช่นนี้ ล้วนตั้งใจฟังกัน

ตอนนี้แคว้นซีหรงและราชวงศ์ต้าชิ่งกำลังทำสงครามอยู่ จะส่งจดหมายอะไรมา?

ตอนที่เหล่าขุนนางล้วนสงสัยอยู่ ซ่งหยุนจางก็พูดต่อ"เรื่องนี้มีความสัมพันธ์กับน้องชายของข้า"

ระหว่างพูด ซ่งหยุนจางก็มองไปทางซ่งหยุนดา

เหล่าขุนนางก็ล้วนมองไปทางซ่งหยุนดา

นี่มันมีความสัมพันธ์อะไรกับอ๋องอวี้?

ซ่งหยุนดาก็กระตุกใจทีหนึ่ง แต่ไม่ได้ปรากฏบนใบหน้า เงยหน้าเผชิญสายตากับซ่งหยุนจาง

"ไม่ทราบว่าจดหมายของแคว้นซีหรง มีความสัมพันธ์อะไรกับกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ?"ซ่งหยุนดาถาม น้ำเสียงใจเย็นมาก ไม่มีความกระวนกระวายใจแม้แต่นิด

ซ่งหยุนจางเห็นซ่งหยุนดาทำหน้าใจเย็น พูดตรงๆ ในใจไม่สบายยิ่งนัก

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ความใจเย็นของซ่งหยุนดาล้วนทำให้เขาเกลียดชัง