แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 677

"เจ้าพูดมั่วซั่วอะไรกัน?ถ้าเจ้าพูดมั่วซั่วอีก ข้าจะจับเจ้าแล้วนะ!"หลินเวยทำหน้าตาบิดเบี้ยว

คนนั้นกลับโมโหขึ้น ไม่กลัวหลินเวยแล้ว เอียงคอขึ้นมา"เจ้ามาสิทธิ์อะไรมาพูดว่าข้าพูดมั่ว หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปดูที่ซ่องโสเภณีสิ"

หลินเวยเห็นเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะกระตุกใจทีหนึ่ง

แต่ก็สั่งลูกน้องโดยจิตสำนึก"ไปจับคนนี้ทีสิ"

หลินเวยสั่งเสร็จ ก็มีทหารขยับตัว

แต่อยู่ๆซ่งฉงปิงก็พูดในเวลานี้"หาหลักฐานมามั่วซั่วก็คิดจะจับข้า ตอนนี้แยกแยะความจริงไม่ได้เลยก็จะจับคนอื่นอีก แม่ทัพคนนี้มีความสามารถจริงๆ ห้ามให้คนอื่นพูดความจริงด้วย"

พูดจบ ซ่งฉงปิงก็มองไปทางฝูงชนที่อยู่ที่ไกล พูดอย่างราบเรียบ"พวกเจ้าแยกแยะกันเถอะ ถ้าดูอยู่ที่นี่ เดี๋ยวอาจจะโดนจับด้วยนะ"

เสียงของซ่งฉงปิงราบเรียบมาก แต่ปลุกปั่นได้ดีเลย

เห็นได้ชัดว่า ประชาชนเหล่านั้นเกิดความกังวลในสายตา

แต่หลังจากเกิดความกังวลแล้ว ก็เป็นความโกรธ

"เป็นขุนนางก็สุดยอดมากหรือ เป็นขุนนางก็มาจับคนซี้ซั้วได้หรือ?"

"ใช่แล้ว หากเจ้าจะจับคนโดยไร้เหตุผล พวกข้าก็จะไปร้องทุกข์ที่ที่ว่าการอำเภอ"

"เจ้ามายุ่งทุกอย่าง ยังจะมายุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกข้าด้วย ไม่มีอะไรทำหรือไง?พวกข้าก็แค่ดูมันผิดหรือ?แค่ดูเท่านั้นเจ้าก็จะมาจับพวกข้า ไร้เหตุผลชัดๆ"

หลินเวย"......"

เขาจะจับพวกเขาตรงไหน?พูดเหมือนกับว่าจะจับพวกเขาจริงๆ

ยิ่งพูดยิ่งเกินจริง

ระหว่างที่หลินเวยพูด ก็มองไปทางซ่งฉงปิงที่เป็นตัวการที่ก่อเหตุ มีความโกรธแค้นเล็กน้อย

ในที่สุด หลินเวยไม่สนใจอะไรเลย ลงคำสั่งโดยตรง"จับตัวจวิ้นจู่!"

หลินเวยพูดเช่นนี้ ทหารเหล่านั้นก็จับไปที่ซ่งฉงปิง

แต่ยังไม่ทันรอให้ทหารเหล่านั้นรู้สึกตัว พวกเขาก็รู้สึกตัวเบา

ตามด้วยเสียง"ปัง" ทหารหลายคนที่ยื่นมือไปจับซ่งฉงปิงก็กระเด็นออกไปและทุบลงไปพื้นอย่างแรง กระแทกลงกับพื้น

และก็คือเวลานี้ ทุกคนถึงได้สังเกตเห็นผู้ชายที่ใส่หน้ากากข้างๆซ่งฉงปิง

ตอนที่หลินเวยสบตากับฉีเทียนเห้า รู้สึกแต่ว่าตัวสั่น ความหวาดกลัวบางอย่างเกิดขึ้นในใจ

แต่หลินเวยคิดว่ายังไงก็ต้องพยายามเต็มที่ จึงตวาดใส่"เจียเล่อจวิ้นจู่ เจ้าคือจะเป็นศัตรูกับฮ่องเต้หรือ?"

หลินเวยคิดได้แล้ว

ยังไงฮ่องเต้ก็สั่งไว้ว่า ขอให้จวนอ๋องอวี้กล้าต่อต้าน พวกเขาก็สามารถใช้กำลังทหาร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขายังมีอะไรต้องกลัวอีกล่ะ?

อย่างมากก็แค่โจมตีกัน

เขามีทหารตั้งหลายพันนาย ยังจะล้อมรอบจวนอ๋องอวี้ไม่ได้หรือ?

หลินเวยนึกถึงที่นี่ สายตาก็โหดร้ายมาก สายตาที่มองซ่งฉงปิงมีความคิดร้ายบางอย่าง

ซ่งฉงปิงมองหลินเวย หัวเราะเย็นชา"พวกเจ้าอยากจะให้ข้าไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี ก็โยนความผิดมาที่ข้า อ๋องคังยังมีชีวิตอยู่เลน พวกเจ้าก็รีบจับตัวข้า ขอถามแม่ทัพคนนี้หน่อย เจ้าจับข้าด้วยข้อหาอะไร?"

ทุกคำพูดของซ่งฉงปิง ล้วนมีข้อมูลซ่อนอยู่

เหล่าชาวบ้านได้ยิน ก็ต่างพูดคุยกัน

วินาทีนี้ หลินเวยรู้สึกว่ากดดันมาก

แต่หลินเวยตัดสินใจแล้ว เพียงแค่พูดว่า"ข้าไม่รู้ว่าจวิ้นจู่พูดอะไร"

พูดจบ หลินเวยก็ให้คนลงมือโดยตรง

ซ่งฉงปิงส่งสายตาสะกิดพ่อบ้าน

แม้พ่อบ้านเป็นห่วงเล็กน้อย แต่ก็ยังถอยเข้าไปในจวนอ๋อง ปิดประตูจวนอ๋องอย่างแรง

มีเพียงซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าสองคนอยู่หน้าประตูเท่านั้น

ทหารที่คิดจะเข้าใกล้ล้วนถูกฉีเทียนเห้าจัดการโดยไม่ลังเล ไม่ต้องให้ซ่งฉงปิงลงมือเลย