แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 68

จางเฉินซื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงเช่นนี้ ก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก เพียงพูดขึ้นว่า “สิ่งของเล็กน้อยของข้านั้น เจ้ายังจะเก็บมาไว้ในใจ หลายวันมานี้เจ้าทำให้ครอบครัวของข้ามีรายได้ไม่น้อยแล้ว ต่อไปไม่ต้องพูดแบบนี้อีก”

จางเฉินซื่อคิดว่า ที่ผ่านมาตนเองช่วยลั่วเสี่ยวปิงได้อย่างจำกัด

ต่อให้ช่วยอะไรบ้าง หลายวันมานี้ลั่วเสี่ยวปิงทำให้พวกเขามีรายได้ ก็สามารถทดแทนกันได้แล้ว นางไม่อยากให้ลั่วเสี่ยวปิงจำสิ่งที่ตนเองทำพวกนั้นไว้ในใจ จนกลายเป็นภาระของนาง

อีกอย่าง เพราะก่อนหน้านี้ในบ้านมีทั้งเด็กมีคนแก่ นางก็ไม่กล้าช่วยอะไรได้มาก หากเสี่ยวปิงเห็นเป็นบุญคุณจนเกินไป กลับจะทำให้นางรู้สึกละอายใจ

สำหรับคำพูดของจางเฉินซื่อ ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบอะไร คำนวณค่าแรงวันนี้ให้กับพวกจางเฉินซื่อ แล้วก็ส่งพวกเขาทั้งสามแม่ลูกไปถึงประตู

หลังจากส่งของเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ตามพวกเด็กๆมาล้างมือทานอาหารค่ำ

ของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงให้ลูกทั้งสองคนเอาเข้าไปให้ กินเค้กพายไข่ที่อร่อยอย่างไม่เคยกินมาก่อน ในใจฉีเทียนเห้าเต็มอิ่มอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากทานเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงอาบน้ำให้ลูกทั้งสองคนเสร็จ แล้วก็เริ่มต้มยาให้กับฉีเทียนเห้า

ได้ยินลูกทั้งสองกับฉีเทียนเห้าคุยหัวเราะกันอยู่ในห้อง คงไม่ออกมาสักพัก ลั่วเสี่ยวปิงจึงแอบไปตรงมุม แล้วเข้าไปในห้วงอากาศ

หลายวันนี้เพราะงานยุ่งมากจึงไม่มีโอกาสเข้ามา ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้เข้ามาในห้วงอากาศ ไม่รู้ว่าตอนนี้ สถานการณ์ในห้วงอากาศเป็นไงบ้าง

ถึงแม้จะคิดไว้แล้วแต่แรก แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นภาพในห้วงอากาศแล้วจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เมล็ดโสมที่หว่านไม่เพียงหยั่งรากและแตกหน่อเท่านั้น ยังล้วนออกดอกเบ่งบานมีผล สามารถเก็บเกี่ยวเมล็ดได้อีกแล้ว และรากโสม ดูใหญ่โตทุกอัน ถือเป็นโสมที่ดีที่สุด

กล้วยไม้สกุลหวายก็เติบโตเป็นพวงๆ สมุนไพรทั่วไปเหล่านั้นเขียวชอุ่มราวกับวัชพืช

ส่วนผลพริกเหล่านั้น ก็ล้วนแดงสุกเต็มที่ แออัดแขวนอยู่บนกิ่งไม้

แต่ลั่วเสี่ยวปิงพบว่า สิ่งของเหล่านี้หยุดเจริญเติบโตเมื่อขึ้นเต็มที่ดินสี่แปลงนี้ ไม่มีความแตกแยกโดยอัตโนมัติ และไม่ได้เติบโตต่อไป

ลั่วเสี่ยวปิงมีความคิดคาดเดาขึ้นมาอย่างหนึ่ง ดึงสมุนไพรที่นางต้องการออกมา เมื่อมองดูดินที่ปลูกสมุนไพรตรงนั้นว่างเปล่าแล้ว ก็ออกมาจากในห้วงอากาศ

ช่วงเวลาที่อยู่ในห้วงอากาศแปบหนึ่ง ข้างนอกก็ผ่านไปเพียงแปบเดียว เสียงภายในห้องยังไม่เงียบ ลั่วเสี่ยวปิงจึงต้มยาต่อ

รอหลังจากต้มยาเสร็จแล้วก็ยกมาให้ฉีเทียนเห้าดื่ม ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพาลูกปูพื้นนอน

ภายใต้ความมืด ฉีเทียนเห้ารู้สึกได้ถึงหลังจากที่ตนเองทานยาแล้ว พิษในร่างกายลดลงไปทีละน้อย นอกจากนี้แล้ว เขายังรู้สึกว่าเลือดลมของตนเองไหลเวียนสบายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั่วทั้งร่างกายราวกับมีพลังอย่างใช้ไม่หมด

ฉีเทียนเห้าคิดว่า บางทีพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา เขาก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระแล้วก็ได้

เมื่อกำลังคิดอยู่เช่นนี้ ฉีเทียนเห้าก็หลับตาลง

เช้าวันที่สอง จางเอ้อหลางมาถึงอย่างตรงเวลา แต่ว่าครั้งนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่คิดที่จะไปในเมือง แต่ให้จางเอ้อหลางไปส่งของในเมืองเอง

“พี่เสี่ยวปิง ข้า...ข้าทำไม่ได้.....” จางเอ้อหลางแสดงสีหน้าตื่นเต้น

เขาไม่เคยทักทายกับคนประเภทอย่างเถ้าแก่ฉินตามลำพังมาก่อน ในใจกลัวอย่างมาก

“ได้หรือไม่ได้ เจ้าไปก็รู้แล้ว” ลั่วเสี่ยวปิงไม่สะทกสะท้านกับท่าทีขลาดกลัวของจางเอ้อหลาง

คนอย่างจางเอ้อหลาง นางเห็นมาเยอะ ไม่ลองไม่บีบบังคับ ก็จะไม่มีวันรู้ว่าตนเองสามารถเดินไปได้ไกลแค่ไหน

นางอยากที่จะสร้างอาณาจักรธุรกิจของตนเองในยุคสมัยนี้ จางเอ้อหลางคือคนแรกที่นางเตรียมจะฝึกฝน ไม่เคยคิดที่จะให้เขาช่วยขับรถเกวียนเท่านั้น

จางเอ้อหลางเห็นลั่วเสี่ยวปิงไม่สะทกสะท้านกับความตื่นเต้นและความขลาดกลัวของเขา สีหน้าก็หดหู่ลง

“พี่เสี่ยวปิง จะให้ข้าไปเองจริงหรือ?” จางเอ้อหลางยังไม่ตายใจ อยากจะถามยืนยันอีกครั้ง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ตอบจางเอ้อหลาง หันหลังให้กับจางเอ้อหลาง