แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 69

ตาเฉินพากลุ่มชาวหมู่บ้านเฉินเจียมาทำงานได้อย่างรวดเร็ว วันแรกก็ขุดฐานรากรอบด้านนอกเสร็จหมดแล้ว

ส่วนวันที่สอง พอวันที่สองก็มีโรงงานเตาเผาอิฐขนส่งอิฐฟ้ามาเป็นจำนวนมาก

อิฐฟ้ามากมายขนาดนั้น ชาวบ้านส่วนใหญ่เห็นเป็นครั้งแรก แต่ละคนต่างอึ้ง และดูสถานการณ์แล้ว น่ายังมีอิฐฟ้าขนส่งมาอีก

นี่จะสร้างบ้านจริงๆหรือ?

แต่ว่าใครสามารถสร้างบ้านได้ใหญ่ขนาดนี้?

ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก

แม้แต่ผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งที่รู้ดีแก่ใจ เห็นเช่นนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ในใจแอบคิดว่าเจ้าเสี่ยวปิง เก็บยาอะไรกันแน่ ถึงได้ขายได้เงินเยอะ สร้างบ้านได้ใหญ่ขนาดนี้?

“ผู้ใหญ่บ้าน ที่ดินผืนนี้ใครเป็นคนซื้อกันแน่?” มีชาวบ้านละแวก ถามขึ้นอย่างอยากรู้

จางเต๋อหวั่งฟังแล้วก็ครุ่นคิด ไม่ได้ตอบชาวบ้านคนนั้น เพียงพูดขึ้นว่า “ไม่ขึ้นไปเก็บของบนเขา ก็มาหาสืบเรื่องของคนอื่นที่นี้หรือ?”

ชาวบ้านคนนั้นยิ้มหัวเราะ ไม่กล้าถามอีก แล้วก็ขึ้นไปบนเขา เพียงแต่เดินไปด้วยหันกลับมามองทางด้านที่ก่อสร้างด้วย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง

จางเต๋อหวั่งเห็นคนเดินไปแล้ว ก็เดินเข้าไปในบ้านลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นผู้ใหญ่บ้านมา จึงชงชาเก๊กฮวยผสมน้ำแร่วิญญาณมาให้เขา

ชาวบ้านไม่รู้ว่าสามารถใช้ดอกเก๊กฮวยชงเป็นชาได้ แม้แต่จางเต๋อหวั่งก็เห็นเป็นครั้งแรก จึงอดไม่ได้ที่จะดื่มหนึ่งคำอย่างรู้สึกแปลกใหม่

เมื่อดื่มเข้าไป มีรสหวานขมเฉพาะของดอกเก๊กฮวย แต่มีรสกลิ่นหอมติดคอ ราวกับสามารถดับไฟที่เหือดแห้งในใจได้ รู้สึกเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจ

“ดีจริงๆ” จางเต๋อหวั่งดีใจ อดไม่ได้ที่จะดื่มอีกคำ

“เสี่ยวปิง ชาของเจ้านี้ทำอย่างไรหรือ?” จางเต๋อหวั่งอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

ดอกเก๊กฮวยมีอยู่เต็มทุ่ง แต่ไม่เคยมีใครคิดที่จะเอามาทำเป็นน้ำชา และก็ไม่มีใครรู้ว่า ดอกเก๊กฮวยมีรสชาติดีขนาดนี้

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้าแปลกใจของผู้ใหญ่ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างค่อนข้างประหลาดใจว่า “ท่าปู่ผู้ใหญ่บ้าน ปกติไม่ใช้ดอกเก๊กฮวยชงชาหรือ?”

นางเห็นว่ามีดอกเก๊กฮวยป่าเต็มทั่วภูเขา นางจึงเก็บมาตากแห้งชงเป็นชา คิดไม่ถึงว่าผู้ใหญ่บ้านจะไม่รู้จักการนำดอกเก๊กฮวยมาทำเป็นชา

จางเต๋อหวั่งฟังแล้วก็อึ้ง เขาควรรู้หรือ?

แต่บรรพบุรุษหมู่บ้านต้าซิง ก็ไม่เคยมีใครใช้ดอกเก๊กฮวยมาชงชา

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นท่าทีของจางเต๋อหวั่ง และก็รู้คำตอบจากท่าทีของเขาแล้ว ทันใดนั้น ในหัวสมองของลั่วเสี่ยวปิงก็ปรากฏคำว่าโอกาสทางธุรกิจขึ้นมา

“ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน คิดว่าชาดอกเก๊กฮวยนี้ดีไหม?” ลั่วเสี่ยวปิงถามขึ้น

จางเต๋อหวั่งพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีกว่าใบชาที่ข้าซื้อมาจากในเมืองอย่างมาก”

บ้านคนปกติทั่วไปไม่มีปัญญาซื้อใบชา แต่บ้านผู้ใหญ่บ้านกลับมีใบชา แน่นอนว่าใบชานั่นเป็นใบชาแบบหยาบ

ส่วนชาดอกเก๊กฮวยตรงหน้า จางเต๋อหวั่งรู้สึกว่า น่าจะอร่อยเป็นที่ชื่นชอบกว่าชาดีที่เขาเคยดื่มเมื่อหลายปีก่อน

“งั้น ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านคิดว่า ถ้าเอาชาดอกเก๊กฮวยนี้ไปขาย จะมีคนยอมซื้อไหม?” ลั่วเสี่ยวปิงถามขึ้น

ผู้ใหญ่บ้านฟังแล้ว มองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยแววตาเป็นประกาย ลั่วเสี่ยวปิงคิดได้ถึงวิธีค้าขายสร้างรายได้อีกแล้ว จึงพูดขึ้นทันทีว่า “มีคนซื้ออยู่แล้ว”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ก็รีบบรรยายสรรพคุณชาดอกเก๊กฮวยให้จางเต๋อหวั่งฟังว่า “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ท่านอย่าดูถูกชาดอกเก๊กฮวยนี้ มีฤทธิ์ช่วยกระจายลมและลดความร้อน สงบตับช่วยให้มองเห็นชัดขึ้น และขับพิษ ดื่มชาเก๊กฮวยในฤดูร้อน สามารถช่วยกระจายความร้อนได้”