แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 686

เวลานี้มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ตรงข้างลานลงทัณฑ์ ผู้เฒ่าเคราผมขาวยืนอยู่ตรงนั้น กรอบดวงตาชื้นแฉะมองหลิวจิ้งเซียน

“เซียนเอ๋อร์...”

คนผู้นี้ก็คือหลิวไท่ฟู่นั่นเอง

ที่จริงในตอนที่หลิวไท่ฟู่เกิดเรื่อง หลิวไท่ฟู่ก็ทราบข่าวแล้ว

เพียงแต่หาคนไม่พบเท่านั้น

อยู่ไม่พบคน ตายไม่พบศพ

กระทั่งฉีเทียนเห้ามาหา

หลิวไท่ฟู่มีบุตรีเพียงคนเดียวเท่านั้น ปีนั้นเขาไม่อาจขัดราชโองการ ดังนั้นจึงได้แต่ให้บุตรีเป็นชายาของอ๋องคัง

ขณะที่อ๋องคังถูกตัดสิน หลิวไท่ฟู่ก็อยู่ข้างๆ ด้วย

เมื่อได้ฟังความอหังการของอ๋องคัง หลิวไท่ฟู่ก็เจียนจะรับไม่ได้

หลิวไท่ฟู่เห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างบุตรี ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เซียนเอ๋อร์ กลับบ้านกับข้าเถอะ”

…

จัดการบรรดาบุตร ของฮ่องเต้หย่งเฉิงเรียบร้อยแล้ว

นอกจากซ่งหลิงหลิง บุตรสาวที่เหลือของฮ่องเต้หย่งเฉิงล้วนออกเรือนไปหมด คนเดียวที่ยังเล็กอยู่ ตอนนี้มีอายุเพียงห้าขวบ อีกทั้งเสด็จแม่ก็เสียไปแต่ยังเล็ก สุดท้ายจึงถูกเสด็จอาสูงวัยรับไปเลี้ยงดู

สำหรับนางสนมในวังหลัง ที่ไม่เคยถูกถวายตัวก็ปล่อยออกนอกวัง ให้แต่งงานใหม่กันเอง

ส่วนที่เคยถวายตัวแต่ไม่มีบุตร หลังจากหมอหลวงตรวจสอบว่าในท้องไม่มีบุตรแล้วก็ถูกให้ออกจากวังเหมือนกัน

สนมที่เคยมีบุตรจะถูกส่งไปบวชชีพราหมณ์ที่อารามหลวง

สำหรับฮ่องเต้หย่งเฉิง

ซ่งหยุนดาไม่ได้สังหารเขา

บางครั้งการให้คนตายมันง่ายเกินไป

แต่ชีวิตนี้ซ่งหยุนจางมีบาปมหันต์ ให้เขาตายจะง่ายสำหรับเขาไปหน่อย

ดังนั้นซ่งหยุนดาจึงให้คนส่งเขาไปที่อารามหลวง ปลงผมบวช ไถ่โทษต่อประชาชนที่ต้องเสียชีวิตเพราะเขาทั้งทางตรงและทางอ้อมในปีนั้น

สำหรับผู้ที่เคยเป็นจักรพรรดิมาก่อน นี่อาจเป็นการลงทัณฑ์ที่หนักที่สุด

แต่ที่ชวนให้สะท้อนใจมากที่สุดกลับเป็นฮองเฮา

ในวันที่เกิดความเปลี่ยนแปลงในวังหลัง ฮองเฮาก็เริ่มสติฟั่นเฟือนแล้ว

หลังจากอ๋องคังถูกตัดหัว ฮองเฮาก็วิปลาสโดยสมบูรณ์

ทีแรกเนื่องจากฮองเฮาวิปลาสไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่คิดลงโทษนางอีก ทว่าในคืนนั้นเอง ฮองเฮากลับวางเพลิงตำหนักของตัวเอง

เพลิงโหมเกินไป ไม่อาจช่วยออกมาได้ กระทั่งสามารถควบคุมไฟได้ ฮองเฮาก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว

สำหรับคนของตระกูลมู่ยังมีขุนนางสองสามคนที่เป็นประโยชน์ต่อหน้าฮ่องเต้หย่งเฉิงและทำความชั่ว วันถัดมาหลังจากประหารอ๋องคังก็ถูกเชือดไก่ให้ลิงดู ครอบครัวขุนนางเหล่านี้ที่ควรถูกลดตำแหน่งก็ลดตำแหน่ง ที่ควรถูกริบทรัพย์ก็ริบทรัพย์ ที่ควรถูกเนรเทศก็ถูกเนรเทศ ดี

กระทั่งถึงวันขึ้นครองราชย์ ธุระที่ควรจัดการ โดยรวมก็จัดการไปหมดแล้ว เสร็จสิ้นเรียบร้อยทุกประการ

ตามหลัก การขึ้นครองราชย์ต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด

ซ่งหยุนดาสวมชุดมังกรสีเหลือทองอร่าม จูงมือเว่ยหวิงซีในชุดหงส์สีทอง ประกอบพิธีไหว้ฟ้าจนเสร็จ จากนั้นก็ขึ้นนั่งในท้องพระโรง ร่วมรับการคารวะจากเหล่าขุนนาง

เสียง “ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี ฮองเฮาพันปี พันปี พันพันปี” ได้ยินไม่ขาดสาย

ซ่งหยุนดาขึ้นครองราชย์ เปลี่ยนจากรัชศกหยวนเป็นรัชศกหย่งคัง ขนานพระนามว่าฮ่องเต้หย่งคัง มีความหมายอันเป็นสิริมงคลว่าเจริญรุ่งเรืองอยู่เย็นเป็นสุข

ซ่งฉงปิงถูกแต่งตั้งเป็นองค์หญิงใหญ่เจียเล่อ ซ่งเฮงถูกแต่งตั้งเป็นไท่จื่อ ส่วนอานอานกับเล่อเล่อก็ถูกแต่งตั้งเป็นซื่อจื่อกับจวิ้นจู่

ผู้เฒ่าเว่ยรับตำแหน่งเป็นไท่จื่อไท่ฟู่ รับผิดชอบสั่งสอนชี้แนะซ่งเฮงโดยเฉพาะ

ส่วนคนตระกูลเว่ยที่เหลือ แม้เตรียมตัวเข้ารับราชการ แต่ก็แค่เตรียมตัวกันอย่างค่อยเป็นค่อยไปเท่านั้น

ส่วนซูเฉิงเซี่ยง แม้ยังได้เป็นขุนนาง แต่กลับถูกลดตำแหน่งไปสามขั้น ฮ่องเต้หย่งคังใช้คนหน้าใหม่ เป้ยเจิ้งชิงดำรงตำแหน่งเป็นเฉิงเซี่ยงคนใหม่

เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป จึงเป็นธรรมดาที่จะมีคนจำนวนมากในราชสำนักที่ไม่พอใจ

เพราะการใช้คนหน้าใหม่เป็นเฉิงเซี่ยง มิใช่การตัดสินใจตามปกติ การใช้คนหน้าใหม่นั้นหมายถึงการปฏิวัติการใช้คนด้วย

แต่ฮ่องเต้หย่งคังไม่ใช่ฮ่องเต้หย่งเฉิง ตรัสคำไหนคำนั้น ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

สำหรับเป้ยเจิ้งชิงจะสามารถนั่งตำแหน่งเฉิงเซี่ยงนี้ได้อย่างมั่นคงหรือไม่ นั่นเป็นธุระของเขา