แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 688

ซ่งฉงปิงกับจางเอ้อหลางไม่ได้ถามไถ่สารทุกสุกดิบกันมากมาย แต่ไปดูต้นกล้าก่อน

ต้นกล้ามีอยู่สองโรงเรือนใหญ่ ไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่ฤดูหนาวกินเวลาสามเดือนห้าเดือน ซ่งฉงปิงรู้สึกว่าต้นกล้าสองโรงเรือนใหญ่ยังน้อยอยู่มาก

ด้วยเหตุนี้ ก่อนจากไปนางจึงให้เมล็ดพันธุ์จางเอ้อหลางอีกจำนวนหนึ่ง

เมล็ดพันธุ์เหล่านี้เป็นสเพซของซ่งฉงปิงทำขึ้น คุณภาพสูงกว่าข้างนอกมาก ไม่เพียงอัตราการงอกเต็มร้อย ทั้งยังเจริญเติบโตไวกว่ามาก ระหว่างนั้นไม่จำเป็นต้องใช้น้ำแร่วิญญาณของนางเลี้ยง ประหยัดแรง

หลังจากให้เมล็ดพันธุ์แล้ว ซ่งฉงปิงก็คุยธุระอีกเรื่องกับจางเอ้อหลาง

มิเช่นนั้น หากแค่ต้องการให้เมล็ดพันธุ์ นางก็ให้ลูกน้องนำมาส่งและให้ทำความเข้าใจกับสถานการณ์ทางนี้โดยไม่ต้องมาด้วยตัวเองก็ได้

แต่ธุระที่นางต้องการกล่าว คือเรื่องเกี่ยวกับการประทานของให้สกุลจางจากเสด็จพ่อของนาง

หลังจากนางกลับเมืองหลวงนับญาติแล้ว เสด็จพ่อก็ให้คนส่งของไปให้สกุลจางจำนวนหนึ่ง

แต่การมอบของในฐานะอ๋องกับในฐานะฮ่องเต้นั้นไม่ค่อยเหมือนกัน

หลักๆ ซ่งฉงปิงเกรงว่าหากส่งของไป คนสกุลจางจะตกใจได้ ดังนั้นจึงมาปรึกษากับจางเอ้อหลางก่อน

กอปรกับก่อนหน้านี้ ถึงเรื่องของจางเอ้อหลางกับจางลี่เหนียงก็จะเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่เชื่อหมู่บ้านต้าซิงมาตลอด ท่านป้ายังไม่ทราบ ดังนั้นจึงจะอาศัยการส่งมอบของขวัญนี้ ให้จางเอ้อหลางอธิบายเรื่องที่ควรอธิบายให้ชัด

หลังจากอธิบายชัดเจนแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านนาน

เพราะถ้าจะอยู่ที่นี่ตลอด ด้วยฐานะของนางในเวลานี้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบกับการทำงานของคนที่นี่

แต่ขณะกำลังจะไป ซ่งฉงปิงก็ให้คนแจกจ่ายสวัสดิการกับคนละแวกหมู่บ้านสองสามแห่ง

บางทีนี่อาจเรียกว่ามีความสุขคนเดียวมิสู้มีความสุขทั่วหน้า

เพียงแต่ที่นางคิดไม่ถึงก็คือ หลังจากกลับถึงเมืองหลวงแล้วกลับได้ยินข่าวหนึ่ง

ซ่งหลิงหลางจะถูกส่งไปแต่งงานกับแคว้นเป่ยอันแล้ว

เมื่อได้ยินชื่อที่ไม่ได้ยินมานาน ซ่งฉงปิงก็รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย

เพียงแต่ไม่ใช่ว่าซ่งหลิงหลาง...

ทีแรกซ่งฉงปิงเตรียมจะกลับจวนอ๋องอวี้

นับจากซ่งหยุนดาขึ้นครองราชย์ จวนอ๋องอวี้ก็ว่างเปล่า เหลือเพียงคนเก่าคนแก่ในจวนอ๋องจำนวนหนึ่งเท่านั้น และกลายเป็นสถานที่พักอาศัยของซ่งฉงปิงกับลูกๆ

ซ่งหยุนดาคิดจะเปลี่ยนจวนอ๋องอวี้เป็นจวนองค์หญิงใหญ่ ดังนั้นหลายวันนี้ซ่งฉงปิงจึงไม่ได้พักอยู่ในวัง แต่อยู่ที่จวนอ๋องอวี้แทน

แต่หลังจากได้ยินข่าวที่ซ่งหลิงหลางจะถูกส่งไปแต่งงาน ซ่งฉงปิงก็ให้คนเลี้ยวรถม้า เตรียมเข้าวังหลวงสอบถามสถานการณ์สักหน่อย

เพียงแต่นางยังไม่ทันเข้าวังก็ถูกฉีเทียนเห้าที่กำลังออกจากวังพอดีสกัดเสียก่อน

“อยากรู้ก็ถามข้าได้” ฉีเทียนเห้าเอ่ย

ซ่งฉงปิงมองฉีเทียนเห้า รู้สึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉีเทียนเห้า ดังนั้นจึงไม่ดื้อดึงจะเข้าวังอีก แต่ขึ้นรถม้าของฉีเทียนเห้าแทน

เมื่อขึ้นรถม้า ซ่งฉงปิงก็อดถามขึ้นไม่ได้ “นี่มันอย่างไรกัน? เจ้าไม่ใช่เตรียมจะให้ซ่งหลิงหลาง...”

ซ่งฉงปิงยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกอีกฝ่ายปิดปากไว้

“ชู่...” ฉีเทียนเห้าทำท่าชู่เบาๆ

ซ่งฉงปิงเงียบตามสัญชาตญาณ แถมยังตื่นเต้นเล็กน้อย นึกว่ามีเรื่องอะไร

สุดท้ายก็ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ย “เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่าเพิ่งพูดถึงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเลย”

ซ่งฉงปิง “...”

“เมื่อวานเรายังเจอกันอยู่” ซ่งฉงปิงกล่าวเรื่องจริง

แต่ฉีเทียนเห้ากลับทำหน้าอย่างเห็นเป็นสมควร “เมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอนกับข้า”

ในน้ำเสียงนี้ราวกับแอบแฝงความน้อยเนื้อต่ำใจนิดๆ

ซ่งฉงปิง “...”

เอือมระอาไร้ภาษาตอบโต้ชั่วขณะ

ส่วนฉีเทียนเห้ากลับลงมืออุ้มซ่งฉงปิงขึ้นแล้ววางบนตักตน

ซ่งฉงปิงสบสายตากับฉีเทียนเห้า เข้าใจความหมายของเขาอย่างฉับพลัน ดังนั้นใบหน้าจึงแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “นี่อยู่ในรถม้านะ”