แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 689

“อู้เจิน”

ซ่งฉงปิง “...”

นี่ถ้าหากตนกำลังดื่มน้ำอยู่ น่ากลัวว่าต้องพุ่งออกมาโดยตรงแน่

“อู้เจิน...ไม่ใช่หลวงจีนหรือ?” ซ่งฉงปิงอดถามขึ้นไม่ได้

ถึงจะบอกว่าอู้เจินสึกแล้ว แต่เป็นหลวงจีนนานหลายปีขนาดนั้น แพล็บเดียวจะกลายเป็นเจ้าครองแคว้นไปได้อย่างไร?

อีกอย่าง ท่าทางอู้เจินก็ธรรมมะธัมโม เหมือนอยู่เหนือโลกียะโดยสมบูรณ์...นางไม่สามารถเชื่อมโยงเขากับเจ้าครองแคว้นได้เลย

รู้สึกว่าต่อให้อู้เจินผมยาว ก็ยังต้องเป็นแบบที่เหมาะกับจีวรมากที่สุด

ฉีเทียนเห้าค่อยๆ นั่งขอบเตียงของซ่งฉงปิง เห็นซ่งฉงปิงยังไม่มีปฏิกิริยาจึงเอ่ย “อืม เขาเป็นโอรสของฮองเฮาแคว้นซีหรง ก่อนหน้านี้ระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก”

ซ่งฉงปิง “...”

เป็นถึงโอรสของฮองเฮาแคว้นซีหรง แต่กลับกลายเป็นหลวงจีนระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก หนำซ้ำยังเป็นหลวงจีนได้ไม่เลวอีก

นี่...ชีวิตช่างเป็นละครน้ำเน่าฉากโดยแท้

แต่ในเมื่ออู้เจินเป็นเจ้าครองแคว้นซีหรง ด้วยการพึ่งพาของซ่งหลิงหลิงต่ออู้เจิน คล้ายว่าการแลกซ่งหลิงหลิงกลับมาจะไม่มีประโยชน์อะไรมาก

“ถ้าอย่างนั้นการที่ซ่งหลิงหลางไปแต่งงานด้วย จะมีประโยชน์หรือ?” ซ่งฉงปิงถาม

เพราะที่แคว้นเป่ยอันต้องการไม่ใช่ซ่งหลิงหลาง ถ้าพบว่าคนที่ส่งไปคือซ่งหลิงหลางแล้วเกิดอีกฝ่ายต้องการเปลี่ยนตัวขึ้นมาล่ะ?

แน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ต้าชิ่งจะเปลี่ยนคน ถึงตอนนั้นแคว้นเป่ยอันเปิดศึก การแต่งงานของทางต้าชิ่งก็มิใช่เสียเปล่าหรือ?

ซ่งฉงปิงรู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง อย่างน้อยฉีเทียนเห้าก็ไม่ใช่คนที่ยอมเสียแรงเปล่าประเภทนั้น

ฉีเทียนเห้าค่อยๆ หย่อนกายลง นอนลงอย่างหยั่งเชิงพร้อมอธิบาย “มีประโยชน์หรือไม่ไม่สำคัญ ถ้าพวกเราส่งจวิ้นจู่จากจวนอ๋องอวี้ไปแต่งงานตามความต้องการของพวกเขา แล้วพวกเขายังจะเปิดศึกอีก เช่นนั้นก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว อีกอย่าง...”

ฉีเทียนเห้าเลิกผ้าห่มมุมหนึ่งขึ้น แล้วค่อยๆ สอดมือและขาอย่างละข้างเข้าไปข้างใน “ต้าชิ่งไม่กลัวแคว้นเป่ยอัน แค่ตอนนี้ยังมีบางเรื่องที่จัดการไม่เรียบร้อย เอาไว้พร้อมสรรพ์แล้วก็ไม่แน่ว่าเป่ยอันจะได้ประโยชน์”

ซ่งฉงปิง “...” อย่างที่คิดเลย ชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ยิ่ง

อีกอย่าง นางกล้ารับรองเลย การที่ฉีเทียนเห้าวางแผนอย่างนี้ต้องมีอีกเหตุผลหนึ่งแน่ นั่นก็คือจัดการซ่งหลิงหลาง พร้อมกันเอาคืนแคว้นเป่ยอันทางนั้นที่เสนอเรื่องแต่งงาน

อิงจากความเข้าใจ เป่ยอันเป็นฝ่ายคิดเรื่องที่จะให้นางไปแต่งงานด้วยก่อน แต่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรกลับถูกทางแคว้นซีหรงตัดหน้าไป

แต่ ในเมื่อทำให้เรียบร้อยได้ เช่นนั้นนางย่อมไม่มีความจำเป็นที่จะจัดการเรื่องเหล่านี้

นางไม่กังวลเรื่องนี้

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ซ่งฉงปิงก็ช้อนตามองฉีเทียนเห้าแบบเตือน “ออกไป”

ฉีเทียนเห้า “...”

“หากข้าไม่อนุญาต ก็ห้ามขึ้นเตียงข้า” นึกว่านางไม่เห็นความซุกซนของเขาล่ะสิ?

นางไม่ได้ตาบอดนะ จะไม่เห็นได้อย่างไร?

ฉีเทียนเห้า “...”

“ออกไป!” ซ่งฉงปิงทวนอีกครั้ง ถลึงตาโตกว่าเดิม ท่าทางแบบถ้าอีกฝ่ายไม่เชื่อฟังจะโมโหให้ดู

ฉีเทียนเห้าลงจากเตียงทันที แผนการเมื่อครู่จึงเป็นอันล้มเหลวแบบขาดอีกเพียงนิดเดียว

“ปิงเอ๋อร์...” ฉีเทียนเห้าที่เมื่อครู่ยังวางแผนอยู่ในกระโจม นาทีนี้ราวกับเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้ง

ส่วนซ่งฉงปิงที่เหน็ดเหนื่อยก็พลิกตัวหันหลังให้ฉีเทียนเห้าเสียเลย

บทจะไม่สนใจก็ไม่สนใจ ที่อยากฟังก็ฟังจบแล้ว เขาอยากจะไปที่ไหนก็ไปเถิด อย่ามากวนนางก็พอ

เมื่อฉีเทียนเห้าเห็นว่าทำซ่งฉงปิงโกรธจริงแล้ว จึงได้แต่ออกห้องไป

เพียงแต่ ฉีเทียนเห้าที่ออกจากห้องแล้ว มีความเย็นชาแผ่ซ่านออกจากตัวรอบทิศ