แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 690

ถูกขังนานขนาดนี้ คนที่เฝ้านางสวมชุดดำหมด ปกติก็ไม่เห็นตัว แต่หากนางย่างเท้าออกจากกระท่อมไม้ พวกเขาก็จะปรากฏตัวตรงหน้านางทันที

คนพวกนี้มีจุดที่เหมือนกันคือ ล้วนเป็นคนที่นางไม่รู้จัก

ดังนั้น ใครเป็นคนจับนาง นางเองก็ไม่รู้ คับอกคับใจมาตลอด

แต่นี่จู่ๆ กลับได้เห็นหนานซิง แล้วซ่งหลิงหลางจะไม่ตกใจได้อย่างไร

แต่ชั่วขณะ ซ่งหลิงหลางไม่ได้คิดในทางที่ตัวเองถูกฉีเทียนเห้าจับตัว เพราะวินาทีแรก นางคิดว่าฉีเทียนเห้าส่งคนมาช่วยนางอย่างยากจะเห็น

ดังนั้นจึงมองหนานซิงด้วยใบหน้าเปื้อนความดีใจ “พี่เทียนเห้า...”

“หวินอานจวิ้นจู่ นามของนายพวกเราไม่ใช่นามที่ท่านจะเรียกได้” หนานซิงขัดคำพูดนางด้วยความเย็นชา

นานซิงไม่รู้สึกดีกับผู้หญิงโหดเหี้ยมอย่างซ่งหลิงหลางสักเท่าไร

ใบหน้าซ่งหลิงหลางแข็งทื่อ แต่รู้สึกว่าในเมื่อพี่เทียนเห้าให้องครักษ์หนานซิงมาช่วยตน ก็หมายความว่าเขายังห่วงตนอยู่

และในเมื่อห่วงตน เช่นนั้นเอาไว้ให้นางออกไปแล้ว นางต้องให้พี่เทียนเห้าสั่งสอนองครักษ์ไร้มารยาทผู้นี้อย่างหนักแน่

ขณะที่ซ่งหลิงหลางกำลังคิดอย่างนี้ อารมณ์ก็คลายโทสะลงมาก

ซ่งหลิงหลางไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้ฉีเทียนเห้ามีท่าทีอย่างไรต่อนาง แต่หลังจากผ่าน ‘วีรบุรุษช่วยโฉมตรู’ ครั้งนี้แล้ว ซ่งหลิงหลางก็รู้สึกว่าทุกอย่างในอดีตเป็นเพราะพี่เทียนเห้าไม่ตระหนักในหัวใจตนเท่านั้น

ที่มาช่วยนางในยามนี้ ก็เพราะอีกฝ่ายทราบความสำคัญของตนแล้ว

ต้องพูดเลยว่าซ่งหลิงหลางที่ตามจีบฉีเทียนเห้ามานานหลายปีขนาดนี้ สามารถฝันเฟื่องได้ถึงระดับแล้ว

แต่ก็ใช่ หากไม่เป็นเช่นนี้ แล้วจะยืนพยายามหลายปีเยี่ยงนี้ได้อย่างไร?

ซ่งหลิงหลางอารมณ์ดียิ่ง ด้วยเหตุนี้จึงเปลี่ยนคำพูดตามหนานซิง “อ๋องเซ่อเจิ้งมาช่วยข้าใช่หรือไม่?”

หนานซิงมองซ่งหลิงหลาง ท่าทางลำบากใจที่จะกล่าว

อะไรทำให้นางฝันได้ถึงเพียงนี้?

นายท่านจะมาช่วยนาง?

ฝันกลางวันอยู่หรือ?

“ข้ารับบัญชาจากฝ่าบาทให้ส่งหวินอานจวิ้นจู่ไปอภิเษกที่เป่ยอัน” หนานซิงตอบซ่งหลิงหลางด้วยความเย็นชา ทำความฝันของนาง

ซ่งหลิงหลาง “...จะเป็นไปได้อย่างไร? ไม่ ข้าไม่อยากไปแต่งงาน ข้าต้องการพบอ๋องเซ่อเจิ้ง...”

พี่เทียนเห้าต้องไม่ทิ้งนางแน่

“อ๋องเซ่อเจิ้งบ้านข้ากำลังยุ่งกับการอยู่เป็นเพื่อนพระชายา ไม่มีเวลาสนใจเจ้าหรอก”

ซ่งหลิงหลาง “...” เมื่อนึกถึงซ่งฉงปิง สีหน้าซ่งหลิงหลางก็กลายเป็นแย่

พร้อมกันนั้นก็นึกถึงท่าทีที่ฉีเทียนเห้าที่ต่างออกไปในการปฏิบัติตัวกับซ่งฉงปิง

ทันใดนั้นนางก็ตื่นจากความฝัน

เมื่อคิดว่าตนเองต้องไปแต่งงาน ซ่งหลิงหลางก็สูดลมหายใจเข้าลึก “ข้าไม่ไปแต่งงาน”

เรื่องแต่งงานไม่ดี ต่อให้โง่กว่านี้ก็ยังรู้

“นั่นไม่ขึ้นอยู่กับเจ้า” หนานซิงเย็นชา “เด็กๆ ส่งหวินอานจวิ้นจู่ออกเดินทาง”

เมื่อนั้นก็มีคนสองสามคนเดินเข้ามา

เป็นองครักษ์ชุดดำปลอดเหล่านั้นที่เฝ้าซ่งหลิงหลางในยามปกติ

เมื่อเห็นพวกเขาปรากฏตัว ซ่งหลิงหลางก็พลันเข้าใจอะไรขึ้นมา เบิกตาโตอย่างห้ามไม่อยู่

“พวก พวกเจ้า...”

ซ่งหลิงหลางส่ายหน้า อย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าคนที่จับตัวนางจะเป็น...

“ข้าต้องการพบเสด็จลุง ข้าต้องการพบเสด็จพ่อของข้า...” ซ่งหลิงหลางเรียกร้อง

นางยังนึกว่าจะพยายามได้อีกสักหน่อย

นางไม่อยากแต่งงานจริงๆ

แต่งงานมีอะไรดี?

ถึงตอนนั้นยังไม่แน่ว่าจะถูกส่งไปให้ตาแก่

เนื่องจากถูกขังมานาน ดังนั้นซ่งหลิงหลางในยามนี้จึงไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงภายนอก และไม่รู้ด้วยว่าเสด็จพ่อที่นางเรียก บัดนี้กลายเป็นโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันไปแล้ว

ทว่าหนานซิงไม่สนใจ ชายชุดดำเหล่านั้นก็ไม่ได้หยุดใกล้กับฝีเท้านาง