แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 697

“ข้าขอถามเจ้า หลัวซื่อจื่อจะชิงร้านขององค์หญิงใหญ่ ควรมีความผิดสถานใด?”

ฉีเทียนเห้ามองหลัวหง ถามเสียงหนัก

บัญชีต้องค่อยๆ ชำระจึงจะสนุก หากเข้าประเด็นหลักทันทีจะไม่ง่ายกับอีกฝ่ายไปหน่อยหรือ?

ความน่าเกรงขามบนตัวอ๋องเซ่อเจิ้ง หากเทียบกับซ่งหยุนดาแล้ว นั่นก็ไม่ด้อยไปกว่ากันสักนิด

อีกอย่าง ขณะฉีเทียนเห้ากล่าว สายตายังจับจ้องอยู่กับหลัวหง ความกดดันแบบไร้รูปปกคลุมหลัวหง พาลให้หลัวหงรู้สึกถึงความน่ากลัวได้อย่างสมจริง

ความน่ากลัวประเภทนี้ แฝงไว้ด้วยการข่ม ชวนให้หายใจไม่ออกชั่วขณะ

แต่ ชิงร้านขององค์หญิงใหญ่?

เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องประเภทนี้ หลัวหงก็โล่งออกไปไม่น้อย

ชิงร้านขององค์หญิงใหญ่ นี่มิใช่เรื่องใหญ่อะไร กล่าวได้แต่เพียงบุตรชายของตนไม่ดูตาม้าตาเรือล่วงเกินองค์หญิงใหญ่

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมต้องแสดงท่าทีสักหน่อย

คิดดังนั้น หลัวหงก็หันไปเอ่ยกับฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิง “ลูกสุนัขไม่รู้ความ ล่วงเกินองค์หญิงเตี้ยนเซี่ยแล้ว กระหม่อมยินดีชดใช้พ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ? เช่นนั้นเจ้าคิดจะชดใช้ข้าอย่างไร?” ซ่งฉงปิงเปล่งเสียง มองหลัวหงอย่างเย็นชา

หลัวหงมองซ่งฉงปิงทีหนึ่ง ขณะที่สบกับสายตานาง หลัวหงก็ทราบโดยทันทีว่าจะดูเบาองค์หญิงใหญ่ผู้นี้ไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ คิดแล้วจึงเอ่ย “กระหม่อม ยินดีชดใช้ให้เป็นสิบเท่า”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยิน ดวงตาก็ลุกวาว

สิบเท่า ใช้ได้นี่

ว่าแล้วซ่งฉงปิงก็มองเสด็จพ่อของตนทีหนึ่ง หลังจากส่งสัญญาณบอกเสด็จพ่อว่าอย่าเพิ่งร้อนใจอยู่เฉยก่อนแล้ว

ก็เห็นเสด็จพ่อของตนพยักหน้าน้อยๆ เมื่อนั้นนางจึงเอ่ยกับหลัวหง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ต้องคิดบัญชีให้ถี่ถ้วนแล้ว”

ทีแรกหลัวหงใจเย็นมาก

ก็แค่เงิน ล้วนเป็นของนอกกาย

ในฐานะที่เป็นเจ้าแห่งซีหนาน เขาไม่เห็นเงินทองพวกนั้นอยู่ในสายตาหรอก

หลัวหงก็คิดอย่างนี้ หลัวเจิ้งหยางก็เหมือนกัน

สำหรับสองพ่อลูก ปัญหาที่เงินสามารถแก้ไขได้ นั่นไม่เรียกว่าปัญหา

“เด็กๆ เอาสมุดบัญชีมา” ซ่งฉงปิงตะโกนออกไปข้างนอก

ไม่นานก็มีคนส่งสมุดบัญชีมาแล้ว

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการเตรียมการล่วงหน้า

ซ่งฉงปิงพลิกเปิดสมุดบัญชี มุมฝีปากเหยียดเป็นมุมโค้งนิดๆ

“วันนี้ชุดในร้านข้าถูกซื่อจื่อทำเสียหายทั้งหมดสี่สิบชุด ไม่สามารถใช้ได้แล้ว เกรงว่าโหวเย๋ต้องชดใช้ของพวกนี้”

หลัวหงได้ยินจึงเอ่ย “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

ก็แค่เสื้อผ้าสี่สิบชุด เขาไม่ถึงกับชดใช้ไม่ได้หรอก

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ข้องใจ ซ่งฉงปิงจึงบอกราคา

“ชุดประณีตสองชุด ชุดละห้าพันตำลึง เป็นของหายาก ยึดจากสิบเท่า เป็นหนึ่งแสนตำลึง...”

หลัวหง “...”

แทบกระอักเลือด

เสื้อผ้าชุดละห้าพันตำลึง ไม่ปล้นเสียเลยเล่า?

ในความคิดของหลัวหง เป็นแค่เสื้อผ้าสี่สิบชุดเท่านั้น ต่อให้ชดใช้สิบเท่า และต่อให้ใช้วัสดุดีเลิศ นั่นรวมแล้วอย่างมากสองสามหมื่นตำลึงก็เรียบร้อยแล้ว

ไหนเลยจะทราบว่าเสื้อผ้าสองชุดก็หนึ่งแสนตำลึงแล้ว

ต่อให้มีเงินก็ถลุงใช้อย่างนี้ไม่ได้นะ

เมื่อซ่งฉงปิงกล่าวถึงตรงนี้ก็หันไปมองหลัวหงอย่างเฉพาะเจาะจง เห็นสีหน้าอีกฝ่ายไม่สู้ดีจึงปิดสมุดบัญชี ถาม “โหวเย๋ชดใช้ไม่ไหวคิดจะกลับคำหรือ?”

อยู่ต่อหน้าพระพัตร์ฮ่องเต้ เรื่องเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่ แล้วยังมีขุนนางสามคนมองอยู่อีก เขาจะกลับคำได้อย่างไร?

นั่นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

คิดอย่างนั้นแล้วหลัวหงก็ขุ่นเคือง ทว่าได้แต่ฉายรอยยิ้มบนใบหน้า “ย่อมไม่กลับคำ การชดใช้ให้องค์หญิงใหญ่ก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”