แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 696

เพียงแต่ที่ทำให้หลัวหงคิดไม่ถึงคือ ถึงเขาจะจงใจให้รถม้าขับเคลื่อนช้าๆ

แต่กระทั่งเขาเข้าวังแล้ว องครักษ์ลับของเขาก็ยังไม่ส่งข่าวมาเลย

แต่ความจริง องครักษ์ลับของหลัวหงเพิ่งทะยานบินออกไปก็ถูกหนานเฉินยิงร่วงลงมาเสียแล้ว

มิผิด ถูกยิงร่วงลงมาจริงๆ

โดยใช้ธนูเชียนจีที่ซ่งฉงปิงคิดค้นขึ้นยิงร่วงลงมา

ธนูเชียนจีสามารถยิงได้ไกลมาก อานุภาพร้ายแรง หนักหน่วงรวดเร็ว

สรุปแล้วมีความยอดเยี่ยมครบครัน หนานเฉินใช้เหมาะมือมาก

องครักษ์ลับไหนเลยจะคิดได้ว่าตัวเองเพิ่งออกจากกำแพงไป เพิ่งจะกระโดดเตรียมโผไปที่หลังคาฝั่งตรงข้าม ก็รู้สึกว่ามีอันตรายมาประชิด อีกทั้งยังไม่มีโอกาสได้รู้ตัวก็ถูกลูกธนูสามดอกทะลุร่าง ร่วงหล่นลงพื้นทันที

ต่อมา องครักษ์ลับที่ยังไม่ขาดใจก็พลันเห็นเงาปกคลุม

“เจ้า...”

ไม่รอให้องครักษ์ลับเอ่ยปาก หนานเฉินก็จัดการองครักษ์ลับไปทันที อย่างไม่เยิ่นเย้ออืดอาดสักนิด ท่าทางฉับไวรวดเร็วยิ่ง

เมื่อหนานเฉินจัดการคนเหล่านั้นเรียบร้อยแล้วก็ให้คนไปดำเนินการต่อ

ในเมื่อนายของเขาต้องการจัดการคนคนหนึ่ง ก็จะไม่ให้มันผู้นั้นมีโอกาสโจมตีกลับเด็ดขาด

หนานเฉินเหลือบมองแวบหนึ่ง

ถูกต้อง ถึงจะบอกว่าอิทธิพลของอู่หมิงโหวยิ่งใหญ่ในซีหนาน ทว่าจวนอู่หมิงโหวที่แท้จริงอยู่ที่ซีหนาน แต่ที่ตรงนี้ก็กินพื้นที่ไม่น้อยเช่นกัน แถมยังแขวนป้ายจวนอู่หมิงโหวไว้ด้วย เป็นคฤหาสน์ที่ฮ่องเต้หย่งเฉิงประทานให้หลัวหง

สรุปแล้ว ไม่ทราบว่าฮ่องเต้หย่งเฉิงผู้โง่เขลาเบาปัญญาอำนวยความสะดวกหลัวหงอู่หมิงโหวปัจจุบันมากมายเพียงไรแล้ว

หลังจากมองแวบหนึ่ง หนานเฉินก็ตัดสินใจทำบางอย่าง ดังนั้นจึงกระโดดเข้าจวนอู่หมิงโหว

รอจนออกมาอีกที จวนอู่หมิงโหวก็มีเพลิงพุ่งขึ้นฟ้าแล้ว

นี่ก็คือสิ่งที่ซื่อจื่อแห่งจวนอู่หมิงโหวต้องการชิงตัวนายหญิงบ้านเขาต้องจ่าย

เมื่อนั้นภายในจวนก็มีเสียงร้องตะโกนให้ช่วยดับไฟดังระงม

…

หลัวหงที่รอแล้วแต่องครักษ์ลับของตัวเองก็ยังไม่มี ยิ่งเดินเข้าไปในวังก็ยิ่งวิตก

เขาไม่ได้ถูกพาไปที่ห้องทรงพระอักษร แต่ถูกพาไปท้องพระโรงที่ขุนนางบุ๋นบู๊ถกปัญหาบ้านเมืองโดยตรง

และหลังจากถึงท้องพระโรงแล้ว หลัวหงไม่เห็นฝ่าบาท แต่กลับเห็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องแทน อาธิหลางเจี้ยนจงซ่างซูกรมราชทัณฑ์ เฉิงเซี่ยงเป้ยเจิ้งชิง...ชนชั้นสูงใหม่ในปัจจุบัน และยังมีต้าหลี่ซื่อชิงจ้งฉางด้วย

ในตอนที่หลัวหงเข้าไป ทั้งสามก็พากันหันมามองหลัวหง สายตานั้น... หลัวหงบอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกอย่างไร

แต่ต้องพูดเลย เมื่อเห็นสามคนนี้แล้ว หลัวหงก็กระวนกระวายหนักกว่าเดิม ยิ่งกว่าการได้เห็นฮ่องเต้อีก

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

หลัวหงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ

ตอนนี้เอง เสียงของขันทีก็ดังขึ้น

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

พวกเขาทั้งสี่คุกเข่าลง

“ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

ทั้งสี่เปล่งเสียงดัง

ซ่งหยุนดานั่งลงแล้วเอ่ย “ลุกขึ้น”

หลัวหงลุกขึ้นพร้อมกับทั้งสาม

“หลัวหง!”

หลัวหงยังไม่ทันได้ยืนขึ้น เสียงอันทรงพลังของซ่งหยุนดาก็ดังขึ้นอีก

หากเทียบกับอดีตฮ่องเต้ ความน่าเกรงขามของซ่งหยุนดายังมีมากกว่าดวงดารา

การเข้าเฝ้าเมื่อก่อนหน้านี้ กล่าวได้ว่าท่าทีของซ่งหยุนดายังค่อนข้างเป็นมิตร แต่หากเทียบกับคราวนี้ ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลัวหงตกใจจนกลับลงไปคุกเข่าอีก

แต่หลัวหงยังไม่ทันคืนสติ เสียงของซ่งหยุนดาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้ารู้ความผิดหรือไม่?”

เสียงของซ่งหยุนดา พกพาเพลิงพิโรธอสนีบาตมาด้วยชัดเจน