แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 695

ซ่งฉงปิงกล่าวพลางมองหลัวเจิ้งหยางด้วยสายตาเย็นชา

กล่าวตามจริง หากไม่คิดว่าจัดการหลัวเจิ้งหยางตอนนี้จะนำความยุ่งยากมาให้เสด็จพ่อ นางจะไม่ห้ามฉีเทียนเห้าสั่งสอนหลัวเจิ้งหยางเด็ดขาด

อย่าว่าแต่ห้ามเลย นางยังจะทำให้เขาได้เห็นดีด้วย

คราวนี้หลัวเจิ้งหยางกลับได้ยินวาจาของซ่งฉงปิงชัดแจ้งแล้ว

ข้า เสด็จพ่อ?

หรือว่า...

หลัวเจิ้งหยางหันไปมองทางซ่งฉงปิงด้วยความเหลือเชื่อ

แต่ซ่งฉงปิงในเวลานี้ยังคงถูกฉีเทียนเห้าบังไว้เหมือนเดิม ดังนั้นหลัวเจิ้งหยางจึงมองไม่เห็นนาง

แต่ถึงจะมองไม่เห็น หลัวเจิ้งหยางก็พอมั่นใจเรื่องหนึ่งได้แล้ว

นั่นก็คือ เขาตายแน่

ตายแน่ ตายแน่ๆ

ใครจะไปคิดกันว่านางคนสวยที่เจอกลางถนนจะหาใช่ใครอื่น แต่กลับเป็นองค์หญิงเตี้ยนเซี่ยในตอนนี้

เป็นองค์หญิงใหญ่เฉยๆ ยังพอว่า แต่ยังมีอีกฐานะหนึ่ง นั่นก็คือพระชายาของอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย

แต่ ไหนว่าองค์หญิงใหญ่เกิดและเติบใหญ่ที่บ้านนอกอย่างไรเล่า?

ไหนว่าองค์หญิงใหญ่มีลูกแล้วสองคนอย่างไร?

ไหนว่าองค์หญิงใหญ่เป็นสาวทึนทึกอายุยี่สิบกว่าแล้ว?

ด้วยข่าวลือเหล่านี้ หลังจากมาเหมืองหลวง เขาจึงไม่มีความสนใจองค์หญิงใหญ่สักนิด

แต่ผู้ใดสามารถบอกเขาได้บ้าง โลกใบนี้กลายเป็นความเพ้อฝันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

ผู้ใดบอกเขาได้บ้าง ว่าทำไมองค์หญิงใหญ่ไม่เพียงแต่ไม่มีความหยาบกระด้างอย่างหญิงบ้านนอก ทั้งยังไม่เหมือนผ่านการมีลูก แต่กลับดูอ่อนเยาว์และมีบุคลิกที่ต่างจากคนอื่นขนาดนั้น?

ถ้าเขารู้แต่แรก จะถึงกับรนหาที่ตายหรือ?

หลัวเจิ้งหยางหันไปมองฝูงชนที่รายล้อมอยู่ตามสัญชาตญาณ

หลัวเจิ้งหยาง “...” ทำไมรู้สึกว่าสายตาที่คนพวกนี้มองเขามันเหมือนกับกำลังมองคนโง่อยู่เลยล่ะ?

ตอนนี้เอง หลัวเจิ้งหยางแทบตกใจจนโง่งมไปแล้ว

เมื่อครู่ยังพอต่อต้านและแย่งภรรยากับฉีเทียนเห้าเพราะไม่ทราบได้

แต่ตอนนี้ แม้แต่ความกล้าที่จะมองอีกฝ่ายก็ยังไม่มีเลย

ทำอย่างไรได้?

ใครใช้ให้เขาจะแย่งภรรยา ภรรยาของฉีเทียนเห้าให้ได้ล่ะ?

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงความโหดของอ๋องเซ่อเจิ้ง

หากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ล่วงเกินเขา บางทีหลัวเจิ้งหยางยังอาจไม่กลัว

แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ล่วงเกิน ทั้งยัง...ล่วงเกินหนักอีก

หลัวเจิ้งหยางแทบอยากร่ำไห้ปราศจากน้ำตาแล้ว

แต่ไม่ว่าหลัวเจิ้งหยางอยากร่ำไห้ปราศจากน้ำตาอย่างไร สุดท้ายก็ยังถูกนำตัวเข้าวังหลวงอยู่ดี

แต่ก่อนที่หลัวเจิ้งหยางจะถูกนำตัวเข้าเมืองหลวง ฮ่องเต้หย่งคังซ่งหยุนดาก็ทราบข่าวแล้ว

ซ่งหยุนดาโมโหสุดขีด

โมโหจนจะสบถคำหยาบแล้ว

นี่มันอะไร? กล้าแย่งร้านค้าบุตรีของเขา แล้วยังจะกล้าแย่งของของบุตรีเขาอีก?

บอกว่าของของบุตรีเขาก็คือของของเขาอะไร หลัวเจิ้งหยางเจ้าเด็กเปรตนั่นก็คู่ควรหรือ? เขาก็คู่ควรด้วยหรือ?

ขนาดกับฉีเทียนเห้าเจ้าเด็กนั่นยังไม่กล้าพูดด้วยเลย ใครให้ความกล้ากับเขากัน?

ซ่งหยุนดาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดมน เผยความน่าเกรงขามออกมาจนหมด ท่าทางพิโรธหนัก พลอยให้คนที่รับใช้อยู่ข้างกายต้องลำบากไปด้วย

บรรดาคนที่รับใช้มีคนเก่าคนแก่จากจวนอ๋องอวี้ และมีคนที่เดิมก็อยู่ในวังหลวง

ถึงฮ่องเต้องค์ใหม่จะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน แต่ทุกคนก็ตระหนักดีว่าฮ่องเต้หย่งคังในเวลานี้ไม่เหมือนกับฮ่องเต้หย่งเฉิงความน่าเกรงขามบนตัวนั้นฮ่องเต้หย่งเฉิงเทียบไม่ติดฝุ่นเลย

ดังนั้นขณะที่ซ่งหยุนดาโกรธ ใครก็รับไม่ไหว

ดีที่ซ่งหยุนดามีบัญชา “เด็กๆ เรียกไอ้แก่หลัวหงนั่นเข้าวังมา ข้าจะดูสิว่าเขาสั่งสอนลูกอย่างไร”