แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 706

จางเอ้อหลางคิดๆ แล้ว จึงไตร่ตรองและกล่าวว่า "ข้ารู้สึกละอายใจต่อเจ้าจริงๆ แล้วก็อยากจะชดใช้ด้วย"

เพราะเรื่องที่ก่อนหน้านั้นจำผิดคน จนถึงตอนนี้เขายังจดจำอยู่ภายในใจเสมอ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตนเองจำผิดคน ซานเอ๋อร์ก็ควรจะไม่ต้องได้รับความลำบากเหล่านั้น

ในดวงตาของฉินซานเอ๋อร์ที่เดิมทีเป็นประกาย ก็มืดมนลงเพราะการยอมรับของจางเอ้อหลาง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เหมือนกับที่นางคิด ที่เขาอยากแต่งงานกับนาง ก็เพียงเพราะว่าละอายใจและอยากจะชดใช้ก็เท่านั้น

ข้อเท็จจริงข้อนี้ ทำให้ฉินซานเอ๋อร์ค่อนข้างหายใจไม่สะดวก

ฉินซานเอ๋อร์หันตัวกลับต้องการจะจากไป

จางเอ้อหลางเห็นเช่นนี้ ก็ค่อนข้างรีบร้อนในทันที

"เจ้าอย่าเพิ่งไป ฟังข้าพูดให้จบก่อน" ประโยคนี้ แท้จริงแล้วจางเอ้อหลางพูดออกมาด้วยจิตสำนึก

เพราะเขาคิดว่าฉินซานเอ๋อร์ต้องการจะจากไปเพราะประโยคเมื่อกี้นี้ของตนเอง แต่เขาก็ไม่รู้เลยว่านี่เป็นเพราะอะไร

เพราะว่าที่ตนเองพูดเป็นความจริง

อยากจะชดใช้เป็นเรื่องจริง ละอายใจก็เป็นเรื่องจริง

ถ้าหากทำเรื่องที่ผิด แต่ไม่มีใจที่อยากชดใช้และใจที่รู้สึกละลาย เช่นนั้นเขายังจะเป็นคนอยู่หรือ?

เพียงแต่ เมื่อเห็นฉินซานเอ๋อร์หยุดลง จางเอ้อหลางก็ไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไรต่อจากนี้

ชั่วพริบตาก็มองไปยังจางซิ่งฮวาอย่างรีบร้อน แล้วก็มองไปยังซ่งฉงปิงอีก

เพียงแต่ คนทั้งสองต่างก็มองตนเอง คนหนึ่งก็ไม่สบอารมณ์ คนหนึ่งก็สงบนิ่งไม่ใส่ใจ

เพียงแต่ ใครต่างก็ไม่ได้เอ่ยปากแนะแนวอะไร

นี่คือฤดูหนาว คาดไม่ถึงว่าด้านหลังของจางเอ้อหลางจะเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เพราะความกระวนกระวายใจ

เห็นท่าทีนั้นของจางเอ้อหลางแล้ว ฉินโย่วก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปตบหัวจางเอ้อหลาง

ผู้ชายปัญญาอ่อนแบบนี้ จะเหมาะสมกับบุตรสาวของตนเองได้อย่างไร?

คำพูดอะไรก็พูดไม่ได้ แล้วต่อไปทำไม่ทำบุตรสาวต้องโมโหหรือ?

ไม่ได้ เขารู้สึกว่าปล่อยให้บุตรสาวของเขาอยู่กับคนแบบนี้ไม่ได้

เขาต้องการพาบุตรสาวกลับบ้าน

ส่วนคนนั้นที่อยู่ในบ้าน ถ้าหากนางเกิดความลำเอียงแล้วรังเจ้าบุตรสาวของเขา เช่นนั้นเขาก็จะหย่ากับภรรยา

นางเต็มใจจะไปอยู่กับใครก็ช่าง เพียงแค่เขาเลี้ยงลูกชายลูกสาวก็ไม่ใช่ว่าไม่สามารถดำรงชีวิตได้ อีกทั้งเขายังต้องกังวลว่าจะหาภรรยาใหม่ไม่ได้เช่นนั้นหรือ?

สรุปได้ว่า ฉินโย่วตัดสินใจได้แล้ว

เมื่อกำลังจะให้แยกจากกัน ในเวลานี้จางเอ้อหลางก็เอ่ยปากขึ้นว่า "ที่ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าก็เพราะว่าข้าชอบเจ้า"

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน ใบหน้าของจางเอ้อหลางก็แดงอย่างมาก

คำพูดนี้ไม่ควรพูดเป็นการส่วนตัวหรือ?

เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ว่า จะบุ่มบ่ามพูดอะไรออกมาต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้

จางเอ้อหลางกำลังรู้สึกเสียใจ แต่เห็นฉินซานเอ๋อร์ร้องไห้

จางเอ้อหลางเห็นเช่นนี้ จึงร้อนใจ แล้วกล่าวว่า "เจ้า——เจ้าทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้หรือ?"

พูดจบ เขาก็คิดว่าทำให้นางต้องเสียใจใช่หรือไม่?

เขาไม่ควรพูดประโยคนี้ออกมาต่อหน้าทุกคนใช่หรือไม่?

จางเอ้อหลางคิดพลาง เอ่ยคำกล่าวขอโทษออกมาทันที "ขอโทษนะ ข้าไม่ควรพูดคำพูดเหล่านี้ ต่อไปข้าจะไม่พูดอีกแล้ว"

ซ่งฉงปิง: "......" ขอนไม้ก็ยังเป็นขอนไม้

จางซิ่งฮวา: "....." ปกติแล้วพี่รองดูเป็นคนที่ฉลาดปราดเปรื่องคนหนึ่ง แต่ทำไมทางด้านนี้ คาดไม่ถึงว่าจะสู้พี่ใหญ่ไม่ได้เลย

อยากจะไปเคาะหัวของพี่รองจริงๆ อยากจะดูว่าด้านในมีอะไรบ้าง

และฉินโย่วในเวลานี้ ก็ไม่พอใจจางเอ้อหลางจริงๆ

เขาทั้งเจ็บปวดใจที่บุตรสาวของตนเองต้องน้ำตาตก ทั้งโมโหที่จางเอ้อหลางที่ให้บุตรสาวของตนเองต้องน้ำตาตก

ต้องเข้าใจว่า บุตรสาวไม่มีแม่ตั้งแต่เล็ก ฉะนั้นดูเหมือนว่านางจะอ่อนแอ แต่ในความเป็นจริงแล้วภายในใจแข็งเจ้าร่งยิ่งกว่าใครทั้งนั้น ต่อให้ต้องเจ็บปวด หรือเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน ก็ไม่ค่อยได้ร้องไห้

แต่ในตอนนี้ต้องเสียน้ำตาต่อหน้าเขา เพราะผู้ชายคนหนึ่ง