แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 710

ทั้งสองคนเหมือนทายคำพูดปริศนา ในเวลานี้เกรงว่าจะมีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ

เมื่อต่างฝ่ายต่างมองกันด้วยสายตาที่เข้าใจ ทั้งสองคนจึงจากไป

วันรุ่งขึ้น หลัวหงก็เริ่มการเคลื่อนไหว อีกทั้งยังเป็นความเคลื่อนไหวที่ไม่น้อยเลย

เช้าตรู่ เมื่อขุนนางทั้งหมดเพื่อไปเข้าเฝ้า ก็ได้เห็นหลัวหงคุกเข่าตัวตรงอยู่หน้าประตูพระราชวัง ทันใดนั้น ก็ย่อมดึงดูดความสนใจของขุนนางให้มองมาเป็นจำนวนมาก

คนที่วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่ก็มี คนที่เหลือบมองแล้วเข้าไปในวังก็มี แต่ไม่ว่าอย่างไร ท้ายที่สุดยังคงเข้าวังไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรเสีย ในเวลาเช้าตรู่ไม่มีผู้ใดกล้ามาสาย

การประชุมเช้า ดูเหมือนว่าขุนนางทุกท่านจะนัดหมายกันไว้ดีแล้ว ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องที่ประตูวังเลย

แล้วก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สมัครใจที่จะพูด แต่พวกเขารู้สึกว่าคนที่เป็นหูเป็นตาให้ฮ่องเต้นั้นกระจายอยู่ทั่วทั้งพระราชวัง และเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รับรู้ฉากที่หน้าประตูพระราชวังนั่น

และความจริงก็เป็นเช่นนั้น นับตั้งแต่หลัวหงเริ่มคุกเข่าลง ซ่งหยุนดาก็ได้ทราบข่าวแล้ว แต่ว่านี้กลับทำราวกับว่าไม่รู้อะไรเลย

ถึงอย่างไรเสีย ในความเห็นของซ่งหยุนดา ให้ตาเฒ่าคนนั้นคุกเข่าอยู่สักพักหนึ่งก็ไม่เลวอะไร

พวกขุนนางไม่พูด ซ่งหยุนดาก็ไม่เอ่ย ตามปกติในการประชุมช่วงเช้า เรื่องเล็กๆ ได้รับการเจ้า้ไขในราชสำนักแล้ว และเรื่องสำคัญก็เก็บเอาไว้ และค่อยมาปรึกษาหารือกันวันพรุ่งนี้

หลังจากผ่านการประชุมช่วงเช้าไป เวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

ในขณะที่กำลังจะออกจากราชสำนัก จู่ๆ เฉิงเซี่ยงใหม่เป้ยเจิ้งชิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงก้าวไปข้างหน้า และกล่าวว่า "กราบทูลฝ่าบาท ในขณะนี้อู่หมิงโหวกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูวังพ่ะย่ะค่ะ"

ขุนนางหันมองไปยังเป้ยเจิ้งชิง ราวกับแปลกใจว่าเพราะเหตุใดเป้ยเฉิงเซี่ยงจึงเอ่ยถึงเรื่องนี้

เพียงแต่ว่า เป้ยเจิ้งชิงเอ่ยแล้ว พวกเขาก็อยากจะทราบถึงทัศนคติของฝ่าบาทเช่นกัน วยเหตุนี้จึงเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง และมองไปยังฮ่องเต้หย่งคัง

ฮ่องเต้หย่งคัง ก็คือซ่งหยุนดา เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็มีสีหน้าแปลกใจ "อู่หมิงโหวอยู่ข้างนอกหรือ? รีบให้มาเข้าเฝ้าเร็ว"

ขุนนางรู้สึกงุนงง เดิมทีแล้วฝ่าบาทไม่ได้ทรงทราบแล้วหรือว่าอู่หมิงโหวอยู่ข้างนอก?

และไม่ได้จงใจปล่อยให้อู่หมิงโหวคุกเข่าอยู่ข้างนอกหรอกหรือ?

เมื่อขุนนางทุกๆ คนกำลังไม่เข้าใจ อู่หมิงโหวหลัวหงก็ถูกพาเข้ามา

ทุกๆ คนสามารถมองเห็นได้ว่า อู่หมิงโหวเดินเหินไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่าไหร่

นี่คือ เป็นเพราะคุกเข่าอยู่ครึ่งชั่วยาม ก็สามารถเข้าใจได้

อย่างไรเสีย และพื้นหินดำหน้าประตูพระราชวังนั้นแข็งอย่างยิ่ง

หลัวหงไม่มองไปทางด้านข้าง เขาคุกเข่าลงเพื่อคารวะซ่งหยุนดา "ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นๆ ปี!"

ซ่งหยุนดามองไปที่หลัวหง และกล่าวด้วยท่าทีมีคุณธรรมว่า "อู่หมิงโหวลุกขึ้นเถอะ"

หลัวหงลุกขึ้น แต่เพียงเพราะว่าเจ็บขา จึงเกือบจะล้มลงไป

ซ่งหยุนดามองเห็น แต่กลับทำเป็นไม่เห็น และเอ่ยถามหลัวหงว่า "อู่หมิงโหววันนี้เข้าวังมามีเรื่องอะไรหรือ? ทำไมถึงไม่มาแจ้งให้ทราบแต่กลับคุกเข่าอยู่ข้างนอก หากเป้ยเฉิงเซี่ยงไม่เอ่ยออกมา ข้าก็ไม่รู้หรอกว่ามีคนคุกเข่าอยู่ข้างนอกด้วย"

หลัวหง : "......"

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ

ในฐานะฮ่องเต้เรื่องหน้าประตูพระราชวังจะไม่ทราบเลยหรือ?

อีกทั้ง มาแจ้งให้ทราบหรือ?

เขาจะไปแจ้งให้ใครได้ล่ะ?

กำแพงวังก็สูง ประตูวังก็ปิดแน่น จะแจ้งให้ทราบได้อย่างไร? และจะไปแจ้งใครได้?

หรือจะบอกว่า จะให้เขาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ที่หน้าประตูวัง? ไม่สามารถทำได้หรอก

หลัวหงคิดอยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา

หลังจากที่มองไปเป้ยเจิ้งชิงด้วยแววตาซาบซึ้งใจแล้ว หลัวหงก็คำนับฮ่องเต้หย่งคังด้วยความเคารพ

"ข้าน้อยทราบดีว่าบุตรชายของตนเองทำผิดมหันต์ แต่อย่างไรเสียข้าน้อยมีบุตรชายคนโตเพียงคนเดียวเท่านั้น ได้โปรดฝ่าบาททรงไว้ชีวิตบุตรชายของข้าน้อยด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ"

คำพูดของหลัวหงจบลง คนทั้งหมดก็เงียบสงัด

ไว้ชีวิตหลัวเจิ้งหยางอย่างนั้นหรือ?

หลัวหงพูดคำพูดนี้ออกมาได้อย่างไร?

ตอนนี้หลัวเจิ้งหยางถูกตัดสินโทษประหารชีวิตไปแล้ว อีกทั้งโทษทางกฎหมายได้กำหนดไปแล้ว ไม่มีทางที่จะลบล้างได้

และซ่งหยุนดายังไม่ทันเอื้อนเอ่ย เป้ยเจิ้งชิงก็กล่าวด้วยความชอบธรรม : "อู่หมิงโหว นี่คือความผิดของท่าน"

เมื่อขุนนางทุกคนได้ยินเช่นนั้น ก็มองไปที่เป้ยเจิ้งชิงโดยจิตใต้สำนึก

เฉิงเซี่ยงใหม่คนนี้น่าทึ่งจริงๆ ดูเหมือนมีพิษภัย แต่เมื่อเอ่ยปากออกมาก็ทำให้คนสำลักตายได้

ฉะนั้น ในเวลานี้ ทุกๆ คนจึงรู้สึกว่า คำพูดนี้ของเป้ยเจิ้งชิง ยังพูดไม่จบ

เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเป้ยเจิ้งชิงกล่าวว่า "หลัวซื่อจื่อมีหลักฐานการกระทำความผิดอย่างชัดเจน ตอนนี้ท่านมาพูดเช่นนั้น จะไม่เป็นการทำให้ฝ่าบาททรงลำบากใจหรอกหรือ?"

เมื่อกล่าวจบ เป้ยเจิ้งชิงก็มองพิจารณาหลัวหง และหลังจากนั้นก็ไม่ได้กล่าวอะไรเลย

หลัวหงถูกมองเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า ในแววตาที่มองเป้ยเจิ้งชิงก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง

"โหวเย๋ท่านอย่าประหม่าไปเลย ข้าแค่มองดูว่าท่านไปเปลี่ยนหน้ามาหรือ" เป้ยเจิ้งชิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ด้วยท่าทีเป็นมิตร

ขุนนางทั้งหลาย : "......" อยากจะหัวเราะออกมา

แต่หลัวหง ถึงแม้ว่าช่วงนี้เขาจะอยู่ที่เมืองหลวง แต่เขาเป็นขุนนางนอกเมืองหลวง ไม่จำเป็นจะต้องเข้าเฝ้า

ดังนั้น หลัวหงเกี่ยวกับเป้ยเจิ้งชิงแล้ว ถึงแม้จะได้ยินมาบ้าง แต่ความเข้าใจนั้นยังไม่เพียงพอ