แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 711

ไม่นานซ่งฉงปิงก็ถูกเรียกไปยังพระราชวังหลวง

หลังจากฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบแล้วก็แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไรเลย ซ่งฉงปิงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ทำท่าทียุ่งเหยิงสับสน

ทุกๆ คน : "......"

นี่ยังมีอะไรจะต้องคิดอีกหรือ?

เงื่อนไขพิเศษเช่นนี้ ไม่ควรจะหลับตาตอบรับไปหรอกหรือ?

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกท่านหมดคำที่จะพูด อีกทั้งยังร้อนรนใจเล็กน้อย แทบอดใจไม่ไหวที่จะตอบรับแทนซ่งฉงปิงไปเสียเลย

หรือไม่ก็ ในใจของบางคนที่ไร้ศีลธรรม ก็แทบรอไม่ไหวที่จะตรงเข้าไปกดศีรษะของซ่งฉงปิง เพื่อบีบบังคับให้ซ่งฉงปิงตอบรับมันเสีย

กระทั่งหลัวหง ในตอนแรกรู้สึกเชื่อมั่นเป็นอย่างมาก

แต่ว่ส เมื่อเวลาผ่านไป มองเห็นใบหน้าของซ่งฉงปิงมีท่าทีลังเลไม่ตัดสินใจนั้นแล้ว หลัวหงเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

นี่ องค์หญิงใหญ่ไม่น่าจะไม่ตอบรับใช่หรือไม่?

เช่นนั้นเขา......

เมื่อกำลังร้อนรนอยู่ในใจ ซ่งฉงปิงก็มองมาที่หลัวหง

"เรื่องคราวนี้ ที่หลัวซื่อจื่อกระทำความผิด......"

หลัวหง : "......" เคร่งเครียดในใจ

"อันนี้ อู่หมิงโหวยอมรับแล้วใช่หรือไม่?"

ซ่งฉงปิงมองมายังหลัวหง

อายุ 20 ปี คาดไม่ถึงว่าจะทำให้สัมผัสได้ถึงความจริงใจไร้เดียงสา

หลัวหงได้ยินเช่นนั้น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าซ่งฉงปิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ทำได้เพียงทำตามคำพูดของซ่งฉงปิงเท่านั้น "คราวนี้บุตรชายของข้าได้กระทำความผิดจริงๆ"

ซ่งฉงปิง : "โหวเย๋ก็ทราบว่าหลัวซื่อจื่อกระทำความผิด หากข้าตอบรับโหวเย๋ไป จะไม่ทำให้โหวเย๋รู้สึกว่าข้าอาศัยอำนาจบาตรใหญ่มารังเจ้าคนอื่น บีบบังคับโหวเย๋......"

ซ่งฉงปิงพูดไม่จบ แต่ใบหน้ากลับมีท่าทีลำบากใจอย่างยิ่ง ทำให้คนรู้สึกกระวนกระวายใจแทนนาง และรู้ว่านางไม่รู้จะเลือกอย่างไรดี

สีหน้าของหลัวหงถึงแม้ว่าจะดูย่ำแย่ จนถึงกลับว่าอยากจะถอดใจกลางคัน

แต่ว่า สูญเสียบุตรชายไปสองคนแล้ว นี่ยังต้องเสียคนที่สามไปอีก......ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดที่พูดออกไป ก็แทบจะเป็นประโยคสุดท้ายแล้วด้วย

ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้ว่าหลัวหงจะกัดฟันเล็กน้อย แต่บนใบหน้ายังมีความเคารพนอบน้อม "นี่เป็นความสมัครใจของข้าน้อยเอง ไม่ใช่ว่าองค์หญิงใหญ่อาศัยอำนาจมาข่มเหงรังเจ้าหรือบีบบังคับอย่างแน่นอน......"

ซ่งฉงปิงพึงพอใจอย่างมาก แต่ว่า ก็ไม่ได้ตอบรับในทันที ยังลังเลสองจิตสองใจ แซ่งฉงปิงก็เอ่ยถามว่า : "เช่นนั้น โหวเย๋ช่วยเขียนหนังสือสัญญาหนึ่งฉบับได้หรือไม่?"

"เอ่อ......" หลัวหงลังเลเล็กน้อย "ไม่จำเป็นหรอกกระมัง?"

แต่ซ่งฉงปิงส่ายหัวอย่างแน่วแน่ "ไม่ได้ มันจำเป็นอย่างมาก"

หลัวหงพูดไม่ออก

และซ่งฉงปิงก็ไม่ปรารถนาที่จะทำให้หลัวหงลำบากใจ "ในเมื่อโหวเย๋ไม่เต็มใจ เช่นนั้นวันนี้ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน"

กล่าวจบ ซ่งฉงปิงก็ไม่ลังเลใจ หันหลังเดินออกไป

ขุนนางทั้งหลายอยากจะตีอกชกหัวจริงๆ เลย

องค์หญิงใหญ่คนนี้......เล่นเป็นเด็กๆ เกินไปแล้วจริงๆ

นี่คือปัญหาของอำนาจทางการทหารครึ่งหนึ่งของซีหนาน โอกาสแบบนี้ตกลงมาอยู่ในมือแล้ว องค์หญิงใหญ่จะยอมละทิ้งไปเช่นนี้หรือ?

ครอบครัวพังพินาศ องค์หญิงใหญ่คนนี้คือผู้ทำลายชาติ ทำลายชาติ!

ขุนนางบางคนแทบอยากจะดึงองค์หญิงใหญ่กลับมาโดยตรง

อย่างแท้จริง ทุกๆ คนรู้สึกร้อนรนใจจะแย่อยู่แล้ว

พวกเขาเข้าจะอย่างลึกซึ้งว่าอะไรที่เรียกว่าฮ่องเต้ไม่ได้ร้อนรนใจแต่ขันทีเป็นเดือดเป็นร้อนแทน......แต่ว่า พวกเขาไม่ใช่ขันทีที่น่ารำคาญคนนั้น

โดยรวมแล้ว ก็เป็นเดือนเป็นร้อนแทนจริงๆ

ระหว่างที่กระวนกระวายใจ บรรดาขุนนางก็หันไปมองฮ่องเต้ที่ประอยู่บนที่นั่งสูง

แต่กลับเห็นว่าเดิมทีแล้วฮ่องเต้ไม่ได้กระวนกระวายใจเลย

นี่......

เฮ้อ เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานองค์หญิงใหญ่คนนี้ก็ทราบดี เพียงแต่ความโปรดปรานนี้เหมือนเด็กเล่นเกินไปหน่อยหรือไม่?

ขุนนางทั้งหลายมีความขุ่นเคืองอยู่ในใจมากมาย แต่ไม่ได้เอ่ยออกมาเท่านั้น

และหลัวหง เริ่มรู้สึกว่าซ่งฉงปิงไม่สามารถโง่เขลาได้ขนาดนั้น