แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 721

ชาวบ้านเหล่านี้ ล้วนเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้สอดแนมของเป่ยอัน

ส่วนสภาพที่พวกเขาดูแล้วเหมือนชาวบ้านธรรมดาไม่มีผิดเลย พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นานมากแล้ว ถูกกลมกลืนไปแล้ว

แต่ว่า หากพูดว่าชาวบ้านในหมู่บ้านหนึ่งยังเป็นผู้สอดแนมของประเทศศัตรู และตลอดมาไม่เคยถูกพบเลย นี่อธิบายว่าอะไร?

อธิบายว่า เป่ยอันวางแผนมุ่งร้ายต่อต้าชิ่งมานานแล้ว

คนเหล่านี้ ก็ดักซุ่มอยู่นานมากแล้ว

ในใจของซ่งฉงปิงคิดไป ใบหน้ากลับไม่แสดงอะไร

“ขอบใจ”

ซ่งฉงปิงสภาพไม่ได้สังเกตเห็น พูดขอบใจต่อหญิงคนนั้น ก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้อง

ภายในห้องตอนนี้กำลังจุดเทียน ด้านในก็ปกติ เป็นสภาพห้องนอนที่ชาวนาธรรมดาคนหนึ่งควรมี ด้านในนอกจากมีตู้ใบหนึ่ง ก็มีเพียงเตียงใบหนึ่ง ไม่ได้มีเครื่องเรือนอะไรมากกว่านี้

หน้าต่างเห็นหน้าต่างทำจากไม้ที่เล็กกะทัดรัด ท่อนไม้ที่คดเคี้ยวจัดเรียงการอย่างระเบียบ ไม่มีความสวยงามเลยแม้แต่น้อย

สำหรับหน้าต่างที่ติดกระดาษนั้น ก็มีทรุดโทรมเก่าแก่เล็กน้อย มีรูอยู่หลายจุด

เพียงแค่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างสักพัก ซ่งฉงปิงก็รู้ ความเป็นไปได้ที่ตัวเองอยากหนีออกไปแบบนี้ก็น้อยมาก

เพราะว่า สภาพแววล้อมที่ดูเหมือนหละหลวม แต่นางกลับสามารถรู้สึกได้ถึงมีคนต้องมองตัวเองอยู่ที่ไม่ไกลนัก

จากภาพที่ดูปกติแล้ว ไม่รู้ว่าแอบซ่อนอะไรที่ไม่ปกติมากแค่ไหน

แต่ว่า ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้คิดที่อยากจะหนี

อย่างไรเสียเป้าหมายที่นางตามคนชุดดำมาถึงที่นี่ ก็เพื่อจะลองหาดูว่าคนในครอบครัวของขุนนางเหล่านั้นอยู่ตรงนี้หรือไม่

ซ่งฉงปิงยืนอยู่หน้าต่างเพียงครู่เดียว ก็ยื่นมือปิดหน้าต่าง

มองดูรูที่หน้าต่างทีหนึ่ง ซ่งฉงปิงก็ดับเทียนแล้วถึงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า

รอจนเปลี่ยนเสื้อผ้าท่ามกลางความมืดเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงไม่ได้คิดมาก แต่นอนลงบนเตียงเพื่อเตรียมตัวนอนโดยตรง

อย่างไรเสีย เตรียมพละกำลังให้เต็มที่นั้นมีความจำเป็นอย่างยิ่ง

โชคดีที่ เตียงนี้ถือว่าสะอาด ไม่ได้มีกลิ่นแปลกอะไร เพราะว่าซ่งฉงปิงเข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว

ส่วนคนที่เฝ้าอยู่ข้างนอก เห็นว่าในห้องไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรแล้ว จึงจากไปอย่างเงียบๆ ไปรายงานการปฏิบัติภารกิจ

“เป็นอย่างไร?”คนที่ใส่เสื้อคลุมสีดำ มองดูลูกน้องเข้ามา ก็ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม

“น่าจะพักผ่อนแล้ว” ลูกน้องรายงาน

รู้สึกถึงลมหายใจที่ไม่พอใจของเจ้านายดังมา ลูกน้องก็พูดเสริม “ตอนนี้ในห้องไม่มีความเคลื่อนไหวแล้ว”

คนเสื้อคลุมดำได้ยิน ขมวดคิ้ว “องค์หญิงใหญ่ของต้าชิ่งนี้เล่ห์กลอุบายเยอะที่สุด พวกเจ้าต้องดูไว้ให้ดี คนพวกเขาก็อย่าให้นางได้เห็น รู้หรือไม่?”

ตอนที่คนเสื้อคลุมดำพูดประโยคนี้ เต็มไปด้วยความจริงจัง

เห็นได้ชัดว่า สำหรับซ่งฉงปิงแล้ว เขาไม่กล้าวางใจเลยแม้แต่น้อย

ลูกน้องคนนั้นได้ยิน ก็รีบพยักหน้า

.......

วันรุ่งขึ้น ซ่งฉงปิงหลับสบายมาทั้งคืน

ตอนลืมตา ในตาของซ่งฉงปิงสว่างสดใส

เพียงแค่ก่อนออกไป ซ่งฉงปิงป้อนยาให้ตัวเองหนึ่งเม็ด

เมื่อซ่งฉงปิงผลักประตูออกไป ก็เห็นหญิงคนนั้นนั่งคัดกรวดในข้าวอยู่ตรงประตู

เห็นซ่งฉงปิงออกมา ผู้หญิงเงยหน้ามองมา

เดิมแล้วเป็นเพียงการมองโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นใบหน้าของซ่งฉงปิงแดงร้อน เห็นได้ชัดว่าท่าทางของผู้หญิงตะลึง จากนั้นก็ลุกขึ้น ทั้งตื่นเต้นเล็กน้อยและความห่วงใย “ท่านเป็นอะไร? ไม่สบายหรือไม่?”

ซ่งฉงปิงมองดูผู้หญิงทีหนึ่ง สายตานี้ เห็นได้ชัดว่าไร้เรี่ยวแรง

ไม่ได้ตอบคำถามผู้หญิงคนนั้นโดยตรง ซ่งฉงปิงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ยาว พูดว่า “น่าจะเพราะโดนความหนาวแล้ว”