แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 720

ขณะที่ใจไป๋เสาเต็มไปด้วยความเตรียมพร้อม กลับได้ยินเสียงอันคุ้นเคย “ไป๋เสา?”

คือเสียงของหนานเฉิน

ไป๋เสาและไป๋ซู่ทั้งสองก็โล่งอกไปพร้อมกัน

วินาทีต่อมา หนานเฉินก็มาถึงตรงหน้าของไป๋ซู่และไป๋เสา มองดูหน้าผากของไป๋ซู่ที่บาดเจ็บ จากนั้นจึงถามไป๋เสาอย่างร้อนรน “องค์หญิงใหญ่ล่ะ.......”

เมื่อไปเสามาถึงหน้ารถม้า แน่นอนว่าคนที่จับตัวซ่งฉงปิงก็พาซ่งฉงปิงจากไปตั้งนานแล้ว

จากนั้น พวกหนานเฉินก็ไปตามเส้นทาง หาองครักษ์ลับที่ถูกล้อมไว้จนเจอ

เพียงแค่เมื่อพวกเขาถึง คนที่ล้อมองครักษ์ลับไว้ก็วิ่นหนีแล้ว

แต่ว่า องครักษ์ลับมีทั้งเจ็บและตาย

ไม่นาน ฉีเทียนเห้าและซ่งหยุนดาก็ได้รับข่าวแล้ว

ซ่งหยุนดาเป็นห่วงก็วุ่นวาย ส่วนฉีเทียนเห้าถึงแม้สีหน้าจะเย็นชา แต่ก็ไม่สูญเสียสติเพราะเช่นนี้ ตรงกันข้ามกันยิ่งเวลาแบบนี้ ฉีเทียนเห้าก็ยิ่งใจเย็นจนน่ากลัว

นานมาก ฉีเทียนเห้าก็ออกคำสั่งต่อลูกน้อง “ซื่อจื่อของยี่ชิงอ๋อง จับมา”

ก่อนหน้านี้ ฉีเทียนเห้าก็เคยออกคำสั่งเช่นนี้แล้ว

แต่ว่า จับตัวไม่ได้มาตลอด

ตอนนี้ ก็ควรถึงเวลาที่ต้องจับแล้ว

เมื่อออกคำสั่งนี้เรียบร้อย ฉีเทียนเห้าก็ออกคำสั่งอื่นในทันที “รอบด้านหนึ่งร้อยลี้ รีบคนหาร่องรอยของพระชายาโดยทันที”

ไม่เพียงแค่ซ่งฉงปิง ยังมีครอบครัวของขุนนางเหล่านั้น

ขณะนี้ ฉีเทียนเห้าสามารถแน่ใจโดยเบื้องต้นแล้ว คนที่ลักพาตัวซ่งฉงปิงไปก็คือคนเป่ยอัน

ส่วนลักพาตัวคนมากมายขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะกลับไปเป่ยอัน และเป็นไปไม่ได้ที่จะไปไกล

เพราะนั้น ต้องอยู่ในละแวกนี้แน่นอน

.......

ซ่งฉงปิงในขณะนี้ หลังจากถูกพาออกจากเมืองหลวงแล้ว ไม่ได้นั่งรถม้าหรือว่ารถ

เพราะว่า ฝนตกหนัก ขี่ม้าหรือนั่งรถ ต่างก็เป็นไปได้ที่จะทิ้งร่องรอยไว้

จำเป็นต้องพูดว่า คนพวกนี้ ถือว่าระวังอย่างมาก

จากนั้น ซ่งฉงปิงก็ถูกพาเข้าไปในสถานที่โพรงหญ้าพวกนี้

ไม่นาน ถึงแม้จะมีเสื้อฟางและงอบ ร่างกายของซ่งฉงปิงก็เปียกชุ่มไปหมดแล้ว เย็นไปที่ตัว

สุดท้าย ซ่งฉงปิงไม่ยอมเดินต่อแล้ว

“ท่านทำอะไร? อยากยื้อเวลา?” คนชุดดำมองซ่งฉงปิงด้วยความระมัดระวัง ท่าทางเหมือนกำลังคำนึงว่าจะตีซ่งฉงปิงจนสลบดีหรือไม่

ซ่งฉงปิงพูดตามตรง “หากพวกเจ้าตีข้าจนสลบ ข้ารับรองว่าเมื่อข้าตื่นแล้ว ขอแค่ไม่ฆ่าข้า ข้าก็มีวิธีแก้แค้นกลับไป พวกเจ้าจะลองดูไหม?”

ซ่งฉงปิงยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม สีหน้าไม่เกรงกลัว

แต่ว่า ในใจของนางก็ตื่นเต้นเล็กน้อย

หากคนพวกนี้ไม่รับการข่มขู่ของนางล่ะ?

นางไม่อยากถูกพาตัวไปโดยถูกตีจนสลบ อย่างไรเสียสลบแล้ว จะมีความไม่แน่ชัดมากมาย

เมื่อซ่งฉงปิงพูดจบแล้ว ทันใดนั้น สถานการณ์ก็เงียบสงบเล็กน้อย

อย่างไรเสีย เรื่องซ่งฉงปิงรู้การรักษาใช้ยาพิษเป็น พวกเขาชัดเจนดี

มิหนำซ้ำ เจ้านายของพวกเขา เสมือนมีความสนใจต่อซ่งฉงปิงอยู่บ้าง นี่ก็แสดงว่า เจ้านายจะให้สิทธิพิเศษต่อซ่งฉงปิง

เช่นนี้ หากซ่งฉงปิงแค้นใจ อยากจะแก้แค้นพวกเขาในภายหลังก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้

แต่.......

“หากองค์หญิงใหญ่ไม่อยากถูกพวกเราตีจนสลบ ก็ทำตัวดีๆหน่อย ถ้าหากองค์หญิงใหญ่อยากใช้กลอุบาย พวกเราก็ทำได้เพียงต้องใช้กำลังต่อองค์หญิงใหญ่แล้ว”

เผชิญต่อการข่มขู่ของฝ่ายตรงข้าม ซ่งฉงปิงก็ไม่หวาดกลัว พูดแค่ “ข้าเหนื่อยแล้ว”

ไม่ได้ถึงขึ้นเหนื่อย แต่ว่า นางเป็นผู้หญิง แน่นอนว่าเวลานี้ก็ต้องทำตัวเหมาะสมกับความเป็นผู้หญิงหน่อยไม่ใช่หรือ?

เรี่ยวแรงไม่พอ ไม่ใช่การอำพรางที่ดีที่สุดหรือ?

“มิหนำซ้ำ เสื้อผ้าของข้าเปียกหมดแล้ว หนาว”