แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 724

เพราะว่าหลังเข้าใกล้ ซ่งฉงปิงพบว่า เด็กเหล่านั้น ความจริงแล้วไม่ใช่เด็ก แต่เป็นผู้ป่วยโรคคนแคระกลุ่มหนึ่ง

ถึงแม้ว่า พวกเขาจะเหมือนกับเด็กมาก และใส่เสื้อผ้าของเด็ก และแสดงออกมาอย่างไร้ความกังวล ไม่ได้แตกต่างอะไรกับเด็กทั่วไปเลย

แต่ว่า อากัปกิริยา โครงกระดูก แล้วก็ทางด้านน้ำเสียง ก็ยังมีความแตกต่างกันอยู่

บางที คนที่อาศัยอยู่ในยุคสมัยนี้อาจจะค้นพบได้ยาก เพราะว่าพบเห็นน้อยมากจริงๆ ไม่มีคนจะดู “เด็ก” เป็นผู้ใหญ่ ยิ่งไม่มีคนรู้ว่านั่นเป็นกลุ่มคนแคระ

แต่ว่า ซ่งฉงปิงที่ใช้ชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบันที่อินเทอร์เน็ตรุ่งเรือง แน่นอน.......ว่าเคยเห็นแล้ว ส่วนมากล้วนเคยเห็นในอินเทอร์เน็ต

เพราะฉะนั้น ซ่งฉงปิงแทบจะมั่นใจตั้งแต่เว็บแรกที่เห็น “เด็ก” เหล่านั้น ความจริงแล้วคือคนแคระ

สิ่งนี้สำหรับซ่งฉงปิงในวันนี้แล้ว ก็ถือว่าเป็นการค้นพบแล้ว

หมู่บ้านหนึ่ง ไม่มีเด็ก ในระดับหนึ่งอธิบายได้ว่า คนเหล่านี้ไม่มีความสัมพันธ์ไม่มีความห่วงใย

และอธิบายได้ว่า คนที่นี่ ไม่เพียงแค่เป็นผู้สอดแนมของศัตรู ยังเป็นไปได้ว่าคือ——ผู้กล้าตาย

ซ่งฉงปิงเก็บสายตาเล็กน้อย ซ่อนความรู้สึกในสายตาทั้งหมด ตอนที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ “ไร้เดียงสา” ก็เดินมาทางนาง

“พี่สาวสวยมากเลย” ‘เด็กผู้หญิง’เงยหน้ามองซ่งฉงปิง สีหน้าท่าทางชื่นชม เหมาะสมสำหรับสภาพของเด็กผู้หญิงอย่างมาก

ก็ใช่ “เด็ก” พวกนี้น่าจะเคยชินแล้ว แสดงมาเวลาไม่น้อยแล้ว

ซ่งฉงปิงนั่งลงไป สายตาอยู่ในระดับเดียวกับเด็กผู้หญิง สีหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เจ้าโตแล้ว ก็จะสวยเหมือนข้า”

ตอนที่ซ่งฉงปิงพูด ก็จ้องตาของฝ่ายตรงข้าม

ซ่งฉงปิงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อนางพูดคำว่า “โตแล้ว” แววตาของฝ่ายตรงข้างกะพริบทีหนึ่ง แต่ว่าเร็วมาก ก็เผยรอยยิ้มอันไร้เดียงสา “ดี ข้าก็อยากสวยเหมือนกับพี่สาว”

ซ่งฉงปิงจับหัวของเด็กผู้หญิง “เจ้าควรเรียกข้าว่าน้า ข้ามีลูกสาวคนหนึ่งที่โตพอๆกับเจ้าแล้ว”

“คุณน้า!” ฝ่ายตรงข้างเรียกอย่างเด็ดขาด

ซ่งฉงปิงยิ้ม

แสดงเป็นเด็กจนชินแล้วจริง เรียกนางว่าน้าก็ไม่มีความกดดันในใจแม้แต่น้อยเลย

จากนั้น “เด็กผู้หญิง” ก็แทบจะไม่กลัวนางแล้ว เดินเป็นเพื่อนนาง ตอนที่ทั้งสองแยกจากกัน “เด็กผู้หญิง” มองดูซ่งฉงปิง ถามด้วยสีหน้าคาดหวัง “คุณน้า พรุ่งนี้ข้ายังมาเล่นกับน้าได้ไหม?”

ซ่งฉงปิงพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม “ได้แน่นอน”

ได้ยินแล้ว เด็กผู้หญิงยิ้ม พูดว่า “คุณน้า ชื่อของข้าคือฮวาฮวา เจอกันพรุ่งนี้”

ซ่งฉงปิง “เจอกันพรุ่งนี้”

ฮวาฮวาวิ่งไปไกลแล้ว ความเหน็ดเหนื่อยบนหน้าของซ่งฉงปิงก็แสดงออกมา มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น พูดว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว พักผ่อนก่อน”

พูดไป ซ่งฉงปิงก็เดินลากด้วยฝีเท้าที่เหน็ดเหนื่อย เดินไปทางห้องนอนของตัวเอง

เพียงแค่ ปิดประตูห้องและหน้าต่างนอนลงบนเตียงแล้ว ในสายตาของซ่งฉงปิง กลับมีความเฉียบแหลม

“เด็ก”คนนั้นที่ชื่อฮวาฮวาเข้าใกล้ตัวเอง เกรงว่าเพื่อต้องการความเชื่อใจจากตัวเอง จากนั้นก็เฝ้าจับตาได้ดีขึ้น หรืออาจจะ ยังมีความลับอะไรอย่างอื่นที่ให้คนรู้ไม่ได้

อย่างไรเสีย ไม่มีใครจะไปสงสัยเด็กอย่างไร้เหตุผล มีจิตใจระแวงต่อเด็กคนหนึ่ง

แต่ว่า.......ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปากเล็กน้อย

ฝ่ายตรงข้ามก็คงคิดไม่ถึง นางจะเดาฐานะของฝ่ายตรงข้ามออกว่าไม่ใช่เด็ก

เพราะฉะนั้น ถึงเวลา ใครจะตกหลุมพรางใครก็ไม่แน่

คิดถึงตรงนี้ ซ่งฉงปิงก็หลับตา

พรุ่งนี้ ยังต้องแสดงละครต่ออีก

แสดงละครก็เหนื่อยเหมือนกัน

.......