แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 725

ถึงแม้ว่าล่อจะใช้ได้ทนกว่าม้า วิ่งได้เร็วกว่าลา แต่ว่า ในหมู่บ้าน วัวถึงจะเป็นกำลังหลัก

ฮวาฮวาบอกว่า ในหมู่บ้านมีแค่รถล่อ.......

แต่ว่า รู้ว่าพวกเขาไม่ปกติแล้ว คือล่อคือวัว ก็ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว

สิ่งที่สำคัญคือ คำพูดนี้ สามารถคุยต่อได้

“รถล่อนี้ออกไป คือจะซื้อของเตรียมปีใหม่แล้วหรือ?” ตอนนี้ห่างจากปีใหม่ ก็ไม่ถึงเดือนแล้ว

ในหมู่บ้านทั่วไป ก็มีเทศกาลปีใหม่ในเวลาประมาณนี้

ฮวาฮวา “น่าจะ........”

พูดไป มองดูซ่งฉงปิงจ้องรถล่อนั่น ทันใดนั้นก็สงสัยเล็กน้อย “คุณน้าเป็นอะไร?”​

ในสายตาของซ่งฉงปิงมีความหมายแห่งความเสียใจ “เมื่อก่อนตอนอยู่ในหมู่บ้าน ข้ากับพวกเด็กๆก็จะจัดงานขายของปีใหม่”

พูดไป ซ่งฉงปิงก็ชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ไม่ไกล พูดกับฮวาฮวาอย่างยิ้มแย้ม “พวกเรายังไปหาของดีในภูเขา.......รสชาติของปีใหม่ในตอนนั้นเต็มเปี่ยมมากขนาดไหน”

เรื่องที่เมื่อก่อนซ่งฉงปิงเป็นสาวชาวนา รู้กันทุกบ้านทุกเรือน แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฮวาฮวาไม่รู้

ซ่งฉงปิงในตอนนี้ แค่นั่งไม่สบายตากแดดอ่อนเพลียอยู่ตอนนั้น ความทรงจำที่เสียใจสภาพในอดีต ในนั้นไม่มีตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง

ส่วนตอนที่ฮวาฮวาไม่ได้สังเกต ซ่งฉงปิงมองดูการตอบสนองของฮวาฮวาอย่างสงบ

เป็นอย่างที่คิด ตอนที่ซ่งฉงปิงชี้ไปที่ภูเขานั้น สายตาของฮวาฮวามีความเปลี่ยนแปลง

เช่นนี้ก็อธิบายได้ว่า บนเขานั่นต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน

เมื่อมั่นใจในจุดนี้แล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้มองฮวาฮวาอีก กลัวถูกสังเกตอะไรออกมา

ในใจฮวาฮวาถึงแม้ว่ามีสัญญาณเตือนขึ้น แต่ว่ากลับไม่ได้พูด

ตอนนี้ไม่พูด ก็เหมาะกับความเป็นเด็ก

อย่างไรเสีย เด็กบ้านไหนจะสามารถไปถามเรื่องข้าวของปีใหม่ล่ะ?

ซ่งฉงปิงรู้ว่าตัวเองอยากรู้อะไร ก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไรอีกแล้ว

พูดมากไป กลับทำให้ถูกสงสัยได้ง่าย

ตอนนี้ สิ่งที่นางคิดคือ จะทำอย่างไรถึงจะสามารถขึ้นไปบนเขารอบหนึ่ง ในสถานการณ์ที่ไม่รบกวนถึงคนอื่น

แต่ว่า ดูเหมือนไม่ง่าย

ยกเว้นมีความมั่นใจเต็มที่ มิเช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเพียงการแหวกหญ้าให้งูตื่น

ซ่งฉงปิงสีหน้าสงบอ่อนเพลีย ในใจก็ถอดถอนใจต่างๆนานา

สุดท้าย ก็เสพสุขกับแสงแดดในฤดูหนาวดีๆ

อย่างไรนางก็ตากแดดไม่ดำ

ซ่งฉงปิงจึงหลับตาเสียเลย น้ำหนักตัวก็ทิ้งลงบนเก้าอี้ทั้งหมด เริ่มหลับตาพักผ่อนขึ้นมาจริงๆ

เวลา ผ่านไปทีละวินาที ภายใต้การอาบแดดอันอบอุ่น ซ่งฉงปิงมีแนวโน้มที่จะนอนหลับบ้างแล้ว

และในเวลานี้เอง ซ่งฉงปิงได้ยินเสียงกลองติงๆตังๆ

จากนั้นเสียง “ขายของแล้ว——” ก็เข้าสู่หู

ซ่งฉงปิงลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองไปทิศทางที่เสียงดังมา

กลับเห็น คนเร่ขายของก็แบกหาบที่หนักหน่วง เดินเข้ามาในหมู่บ้าน

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เห็นคนขายของในหมู่บ้านเป็นเรื่องปกติอย่างมากเรื่องหนึ่ง แต่ว่า ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ไม่ปกติ เป็นไปได้อย่างไรที่ชาวบ้านจะให้คนเร่ขายของเข้ามาในหมู่บ้าน?

ซ่งฉงปิงมองไปที่ฮวาฮวาโดยสัญชาตญาณ กลับมองเห็นฮวาฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงก็มองไปที่คนเร่ขายของนั้น กลับเห็น ตอนนี้มีชาวบ้านเดินมาทางคนเร่ขายของแล้ว