แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 728

“จ้งชิง”

สายตาของซ่งหยุนดาเคลื่อนออกจากขุนนางคนนั้น มองที่ตัวของต้าหลี่ซื่อชิงจ้งฉาง

จ้งฉางเดินออกมา ก้มคำนับ “ฝ่าบาท”

“ไปสืบดูนายท่านหลี่ ข้าก็อยากลองดู ปกติเขาคบหาศัตรูขายชาติอย่างไร” ขุนนางที่ให้ซ่งหยุนดาคิดรอบคอบแซ่หลี่ ก็คือคนที่โวยวายรุนแรงที่สุดในวันนี้

นายท่านหลี่ได้ยิน คนทั้งคนก็ตะลึง

อย่าว่าแต่นายท่านหลี่เลย แม้แต่ขุนนางคนอื่นต่างก็ตะลึง

นี่ ทำไมถึงเกี่ยวข้องอะไรกับคบหาศัตรูขายชาติแล้ว?

คบหาศัตรูขายชาติ นั่นมันโทษฆ่าล้างตระกูลเลยทีเดียว

นายท่านหลี่คนนั้นเรียกสติกลับมา คนทั้งคนเพราะว่าตกใจกลัวจนหน้าซีด

หากไม่ใช่เพราะเขาอยู่ในท่าคุกเข่าอยู่แล้ว ตอนนี้คงจะคุกเข่าลงพื้นโดยตรงแล้ว

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อย ข้าน้อยแค่เป็นห่วงคนในครอบครัว ไม่มีใจคบหาศัตรูขายชาติเด็ดขาด”

นี่ถูกฝ่าบาทกล่าวโทษขายชาติด้วยตัวเอง ใครจะไม่กลัว?

นายท่านหลี่ตอนนี้กลัวจะตายแล้ว

แต่ สายไปแล้ว

ซ่งหยุนดาไม่ได้มองนายท่านหลี่เลยแม้แต่น้อย แค่สองไปที่จ้งฉาง

จ้งฉางคุกเข่า ตอบรับอย่างเคารพ “ขอรับ——ข้าน้อยไม่ทำให้พระองค์ผิดหวังแน่นอน”

เห็นจ้งฉางรับคำสั่งแล้ว ซ่งหยุนดาพอใจอย่างมาก จากนั้นก็ให้คนลากตัวนายท่านหลี่คนนั้นไปแล้ว

สำหรับคนก่อกวน เขาไม่อยากที่จะเห็นแม้แต่ทีเดียว

มิหนำซ้ำ ยังต้องเชือดไก่ให้ลิงดู

นี่ไม่ใช่หรือ ขุนนางด้านล่างตอนนี้ก็เชื่อฟังมากแล้ว

ภายในท้องพระโรง เงียบสงบ แม้แต่เข็มร่วงก็ได้ยิน

ซ่งหยุนดามองดูพวกขุนนางที่หดหัวเหล่านั้น “พวกเจ้าแต่ละคนต่างก็กระโดดโลดเต้นอยากให้ข้ายกดินแดน หรือว่าพวกเจ้าก็อยากขายชาติ?”

คำพูดของซ่งหยุนดานี้พูดออกมาฟังอารมณ์อะไรไม่ออกเลย แต่ว่ากลับทำให้ขุนนางทั้งหมดในใจหดไปทีหนึ่ง

“ข้าน้อยทั้งหลายมิกล้า!”

ขณะนี้ ในท้องพระโรง ไม่ว่าคุกเข่าอยู่หรือว่ายืนอยู่ ต่างก็คุกเข่าลงทั้งหมด ตะโกนเสียงดังว่าไม่กล้า

โทษฐานขายชาตินี้ ใครกล้าแตะต้อง?

แต่ ถึงแม้คำพูดของฝ่าบาทจะฟังอารมณ์อะไรไม่ออก แต่ใครต่างก็รู้ นี่คือฝ่าบาทกำลังโมโหแล้ว

สายตาของซ่งหยุนดายิ่งเย็นชาขึ้นอีก มองดูขุนนางทั้งหลายที่หมอบคลานอยู่บนพื้นตะโกนว่าไม่กล้า “พวกเจ้าไม่ใช่เพราะคนในครอบครัวถูกจับ ก็บอกกับข้าเต็มปากเต็มคำว่าให้ยกดินแดน หากมีคนถูกจับทุกวัน ก็ไม่ใช่ต้องยกดินแดนทุกวัน? หากเป็นเช่นนี้ ยังสู้พบอะไร? มอบต้าชิ่งออกไปก็ดีแล้ว”

คำพูดนี้ออกไป เหล่าขุนนางก็ยิ่งก้มหัวต่ำขึ้นอีก

ฝ่าบาท โมโหจริงๆแล้ว

ส่วนขุนนางบางส่วนที่เสนอให้ฝ่าบาทยกดินแดนเพื่อแลกกับตัวประกันที่ถูกจับ ในสถานการณ์ที่ไม่มีคนปลุกปั่น ในที่สุดก็สงบลง ในใจรู้สึกอับอายอย่างมาก

พวกเขา ล่วงเกินไปจริงๆ

แต่ว่าคนบางส่วน ถึงแม้จะหวาดกลัว แต่ว่าในใจยังคงไม่พอใจอยู่บ้าง

ตอนนี้ ซ่งหยุนดาบนที่สูงก็ออกเสียงอีกครั้ง

“พวกเจ้าลืมไปแล้วใช่หรือไม่ องค์หญิงใหญ่ของข้าก็หายตัวไป?” น้ำเสียงของซ่งหยุนดามีความเย็นชาปนความน่าเกรงขาม ยังมีความโกรธที่ยังไม่ได้กระจายออกไป

เพียงแค่ หากฟังอย่างละเอียด ในน้ำเสียงกลับมีเสียงสะอื้นเล็กน้อยที่สามารถมองเห็นได้

ในแวดวงผู้ดีในเมืองหลวง ใครจะไม่รู้ ฝ่าบาทในวันนี้ รักใคร่องค์หญิงใหญ่ที่สุด นั่นก็เหมือนดั่งประคองไว้ในมือกลับร่วง อมไว้ในปากกลัวละลาย

ส่วนครั้งนี้ เรื่องที่องค์หญิงใหญ่ก็หายตัวไป ความจริงทุกคนต่างก็รู้

แต่ว่า ทุกคนอย่างมากก็แค่ตกใจ แต่ว่านอกจากตกใจแล้ว ทุกคนก็คิดถึงแค่เรื่องครอบครัวตัวเอง ใครจะไปคำนึงถึงความรู้สึกของฝ่าบาท?